Life Changer 10

‘Waar breng je me in godsnaam naartoe?’ breng ik lachend uit, we reden nu al een uur door de groene bossen. Edward lachte mysterieus. ‘Wacht nu maar af.’ Zei hij rustig. Hij legde een hand op mijn hand zodat ik niet zou stuiteren van nieuwsgierigheid in mijn stoel. Ik was nu al gewoon aan zijn koude huid. Ik had van het begin geweten dat hij niet normaal was en naargelang de tijd werd dat meer en meer duidelijk. Edward en zijn familie waren niet menselijk. Maar daar had ik me nu al bij neergelegd. ‘Had het beter aan Alice gevraagd, zij zou het me wel zeggen.’ Mompelde ik geïrriteerd. ‘Dat is waar, maar dan zou het geen verrassing meer zijn!’ Hij schudde met zijn hoofd, Edward begreep de relatie niet tussen mij en zijn familie. Met Alice kon ik goed kletsen, ze kon me verschillende genante anekdotes vertellen over Edward -Daarvoor durfde ik niet te dromen dat die er waren- , vaak moest hij me gewoon van zijn zus wegsleuren, Rosalie was iets terughoudender maar soms ontglipte toch een waarderende commentaar over mijn kledij, Alice was daar veel erger in (In zoveel dingen eigenlijk), het leek dat ze heel mijn kleerkast van buiten kende en me dan kledingadvies gaf, wat ik de volgende dag kon aandoen. Edward liep dan altijd met veel zuchten en rollende ogen met ons mee. Edward ’s broers, Emmet en Jasper, waren ronduit grappig. Ik moest altijd hard lachen om hun droge opmerkingen of de grappen van Emmet. Al met al voelde ik me op mijn gemak bij de Cullens. De andere kinderen op school, konden de eerste weken hun ogen niet geloven. Maar daar waren ze nu ongeveer over. Elle vroeg me vaak hoe ik dat in godsnaam deed, me zo gemakkelijk voelen bij de Cullens. Vele stelden die vraag, maar ik kon er geen antwoord op geven. Na een tijdje stilte word ik wakker geschud uit mijn gedachten door Edward die zacht op mijn kaak tikte. ‘Nog iemand thuis?‘zei hij met een spottende lach. Ik stak mijn tong uit naar hem. ‘Zijn we er bijnaaaaaaa?’ vroeg ik als een klein kind. Edward grinnikte. ‘Werk aan u geduld, zou ik zeggen en, om op je vraag te antwoorden, ja, we zijn er bijna!’ Hij keek me met een grote lach aan. Altijd kreeg ik vlinders in mijn buik van die lach. Natuurlijk had ik al gevoelens voor deze prachtige, interessante jongen. Soms kreeg ik de indruk dat die wederzijds waren maar ik had toch mijn twijfels. Het zou een wonder zijn dat hij op mijn zou vallen. ‘Let op de weg zou ik zeggen en ECHT?’ Hij lachte hardop en na een minuutje zet hij zijn auto aan de kant van de weg. Ik kijk rond me heen, teleurgesteld kijk ik hem aan. ‘Wacht maar, we zijn er nog niet helemaal.’ Ik zucht luid en stap dan maar uit. Het is vandaag een dag zoals elke andere; bewolkt. Ik ril even in mijn jas en ga dan naar de andere kant van de auto, waar Edward op me wacht. ‘Ben je er klaar voor?’ ‘Jep!’ Antwoord ik enthousiast. Edward grinnikt en begint te lopen naar de rand van het bos. ‘Wil je nu nog altijd niet zeggen waar we heen gaan?’ vraag als we al even wandelen door het dichte groene bos. ‘Nee, ik wil je reactie zien. Ik kan wel zeggen dat ik hier vaak kom om na te denken, om gewoon alleen te zijn.’ ‘Hoe slaag jij er toch in om me altijd maar meer nieuwsgierig te maken met alles wat je zegt?’ zeg ik gefrustreerd. Hij grinnikt en tikt op het puntje van mijn neus. Ik lach en vervolg het gesprek. Na 10 minuten stopt Edward met wandelen. ‘We zijn er.’ Kondigde hij aan. Er verscheen een grote grijns op mijn gezicht. ‘Finally.’ Hij grinnikt, neemt mijn hand vast en leidt me naar zo te zien de rand van het bos. Ik kijk verwonderd door de struiken. Hij liet mijn hand los, dat vond ik niet leuk, maar liep toch verder. Al vlug stond ik in het midden van een prachtig veld vol bloemen, klaprozen, madeliefjes, boterbloemen,… Mijn mond stond open van al die pracht. Ik stelde me Edward voor die hier lag, met zijn handen onder zijn hoofd, starend naar de lucht. Een perfect plaatje. Mijn ogen zochten die van Edward. Toen ik me omdraaide keek hij me lachend aan. ‘En?’ ‘Wauw.’ Kon ik enkel uitbrengen. ‘Prachtig he, heb het ontdekt toen ik hier wandelde.’ Hij kwam naast me staan en sloeg een arm om me heen.