000.

Glimlachend kijk ik naar mezelf in de spiegel. 'Zal ik deze jurk aandoen? of..' ik hou een andere dure jurk voor me. Hoeveel moest dit allemaal wel niet gekost hebben.. 'De tweede' zegt de schoonmaakster, en ik knik. Die stond inderdaad mooier. 'Moet ik de andere terughangen? o en zal ik daarbij nogmaals al uw kleren strijken?' vraagt ze. Ik knik, en wil haar de jurk overhandigen. Maar tuurlijk neemt ze die niet aan. De schoonmaakster schud met haar hoofd en neemt haar spullen mee naar de woonkamer, om daar verder te gaan. Ik hang haastig de jurken terug en ren achter haar aan.
'Mama wacht! ik help al!'

Terug naar de realiteit

Natuurlijk was dat allemaal niet waar, wij zouden niet eens 1 zo'n jurk kunnen betalen, laat staan dit hele huis. Nee. Wij waren de schoonmakers. Of beter gezegd, mijn moeder was de schoonmaakster, ik hielp haar af en toe. Mijn vader werkte ook hier in het gebouw, en mijn broer was automonteur. Ik was de enige zonder baan. Ik was namelijk het dochtertje waar mijn moeder hele andere plannen voor had, ze wilde dat ik anders eindigde. Toen mijn broer haar vertelde dat hij was gestopt met school, wist ze niet wat haar overkwam. Haar enige droom werd weggegooid, ze huilde ze smeekte, 'doe je zelf dit niet aan'. Maar mijn broer was zeker van zijn zaak.
Alleen voor mij was er nog hoop, zei me moeder altijd. Hoop voor een ander leven. En het zou nog maar even duren tot ik wist of ik het had gehaald. De universiteit. Als ik het haal.. begint er een heel nieuw hoofdstuk in mijn leven
Het was de enige kans die ik had. Ik moest het halen, ik had geen keus.

'Ik heb 2 weken lang hun leegstaande huis schoongemaakt, als ze vandaag niet aankomen zweer ik dat ik het hier met geen een vinger meer aanraak' zegt me moeder geirriteerd en ploft vermoeid neer. En precies op dat moment klinkt een harde toeter van buiten. De auto. Ze zijn er.
Ik ren enthousiast naar het raam. 'Ze zijn er echt!' zeg ik blij, terwijl me moeder rolt met haar ogen.
Ik baan me haastig een weg via de trappen naar beneden, met me moeder op een rustig tempo achter me aan. 'Straks val je nog!' roept ze, maar het kan me niet schelen. Cloe is er! Als ik helemaal buitenadem beneden aankom, kijk ik toe hoe ze uit de zwarte range rover stapt. Haar zonnebril, perfect gefohnde haren en haar dure kleren laten haar op een filmster lijken. Ik verberg ongemakkelijk mijn eigen kleren onder mijn vest. 'Hope! glimlacht ze zodra ze mij ziet en geeft me een knuffel. 'Ik ben zo blij dat ik terug ben, ik kon het geen dag langer uithouden met haar' zegt ze zachtjes, zodat alleen ik het hoor. Met 'haar' bedoelt ze natuurlijk haar stiefmoeder, mevrouw Ella. Ik neem Cloe haar koffers aan en ga samen met haar terug naar boven. Cloe was mijn enige vriendin hier, en ook gelijk de enige aardige tegen de 'schoonmaaksters' in dit gebouw. Ze had een perfect leven, het geld groeide op de rug van haar vader. Als we eenmaal in haar kamer aankomen ploft ze neer op haar grote kingsize bed. Die mijn moeder nét had opgeruimd. Ik ga op het puntje van haar bed zitten. Geconcentreerd bekijk ik de spullen in haar kamer. En dan komt weer hetzelfde bekende stemmetje in me hoofd. Ik zou alles, maar dan ook álles doen, voor een leven als dit..

Maar later is mij het tegendeel bewezen.
Geld is niet alles Hope


Ik hoop dat jullie het leuk vinden!
Het klinkt nu nog een beetje saai maar ik heb er ontzettend veel inspiratie voor
KLIK VOOR DE TRAILER