De laatste minuten - versie twee

Hij klimt omhoog. Geschrokken kijkt hij naar beneden als hij iets hoort vallen. Zijn mobiel ligt op de grond. Even staart hij er naar. Hij werkt nog. 22.38 staat er groot op. Hij fronst. Waarom maakt hij zich daar nog druk om?

Hij klimt verder en gaat op de leuning zitten. Zijn gedachten dwalen af. Zijn eerste herinnering was toen hij nog een kleuter was en na school thuis kwam in een leeg huis. Hij ging dan op de grote bank zitten, of aan de lege eettafel, denkend aan wat hij allemaal zou kunnen doen. Hij zat er nooit echt lang, maar die momenten voelden altijd eenzaam. Het moment waarop hij doorhad dat hij alleen was en nog niet opging in één van zijn spelletjes of de tv.
Hij beseft nog niet dat zijn moeder er nooit was omdat ze geld moest verdienen om te kunnen overleven.

Een paar jaar later wenste hij juist dat hij weer alleen zou zijn. Geen schreeuwende moeder die niets goed vond. Geen schreeuwend babyzusje die alle aandacht nodig had...
Hij beseft nog niet dat zijn moeder het zwaar had omdat ze nu geen baan meer had.

Op school was het niet veel beter. Elke dag waren er wel wat kinderen die zogenaamd grappige opmerkingen wisten te verzinnen. Meestal waren het dezelfde kinderen. En niemand die er wat van zei. Zelfs niet toen het escaleerde.
Hij beseft nog niet dat een aantal klasgenoten bezorgde blikken naar hem wierpen.

Thuis kon hij niets zeggen. Hij wou zijn moeder niet nog bozer maken. Inmiddels werd zijn zusje ook al het slachtoffer en werd zij bij hem achtergelaten als zijn moeder weer tot midden in de nacht weg was. Als ze er wel was, moesten ze maar zo ver mogelijk wegblijven. Hij merkte dat het op school ook zo werkte: zo min mogelijk zeggen en zo ver mogelijk van andere kinderen wegblijven.
Hij beseft nog niet dat zijn zusje steun aan hem had en hem aanbad.

Eenmaal op de middelbare school verloor hij nog meer hoop. Daar waren de leraren nog drukker en werd er nog meer verwacht. De leerlingen hadden ook meer ‘geintjes’.
Hij beseft nog niet dat sommige geintjes bedoeld waren om maar een reactie te krijgen. Om meer te weten te komen over hem.

En nu, nu had hij ook nog zijn baantje verknald omdat hij niet communiceerde. Het was nog wel het makkelijkste baantje ooit! Hoe zou hij ooit een studie kunnen halen en een betere baan kunnen krijgen als hij dit niet eens kon?
Hij beseft nog niet dat zijn werkgever hoop had en dat het een poging was om hem wat te laten leren.

Op het moment dat hij zich afzet en de brug afspringt, is het nog maar de vraag of hij het zich ooit nog zal beseffen.

Tijdstip van overlijden: 22.43