39.

'Briannaaaaaa!' gil ik zo luid als ik kan. Ik doe geen moeite om me te verbergen voor de beroeps, ze hebben me toch al gezien. Ik trek de slaapzak van Brianna af en sleur haar overeind. Ze knippert een paar keer verdwaasd met haar ogen, maar lijkt zich al gauw te realiseren wat er aan de hand is.
'De beroeps.' zegt ze toonloos en ik kan niets anders doen dan knikken. Ze grijpt mijn arm stevig vast en kijkt me indringend aan. 'We gaan dit winnen. We kunnen dit.'
Ik slik moeizaam en knik nog een keer. Maar ik weet dat ik dit niet kan winnen. Ik kan niet tegen Matthew, mijn districtgenoot, vechten. En alleen de gedachte aan Sky zorgt al voor rillingen over mijn hele lichaam en knikkende knieën. Toch doe ik alsof ik Brianna geloof en ik houd mijn drietand in de aanslag. Ik knijp zo hard dat mijn knokkels wit worden.
En dan sta ik plotseling oog in oog met Matthew. Matthew van thuis, die mij nooit pijn heeft gedaan, en hij staat hier in zijn eentje. Toch weet ik zeker dat de andere beroeps hier ook in de buurt zijn. Even blijf ik vertwijfeld staan. Ik weet niet wat ik moet doen, maar ik kan niet tegen Matthew vechten. Dat gaat me gewoon niet lukken. Maar Brianna heeft er geen problemen mee om iemand te vermoorden en richt haar mes op.
'Nee!' gil ik en ik sla tegen haar arm aan, zodat het mes de andere kant op vliegt en Matthew mist. Ze kijkt me aan en haar blik is een mengeling van verbijstering en kwaadheid. Instinctief doe ik mijn armen omhoog.
'Hij is mijn districtgenoot. Doodt hem niet, oké. Nog niet.'
Maar Matthew heeft er blijkbaar geen problemen mee om mij aan te vallen en een speer vliegt mijn kant op. Op het laatste moment duik ik opzij, maar ik kan niet voorkomen dat het langs mijn arm schaaft en een groot stuk vel meeneemt. Ik kan niet eens gillen van pijn. Zo verbijsterd ben ik door dit verraad van Matthew. Maar dan bedenk ik dat het geen verraad is. We hebben geen bondgenootschap, want ik ben de persoon die de beroeps heeft verlaten. Ik heb Matthew verraden, hij niet mij. Tranen stromen ongecontroleerd over mijn wangen. Ik weet niet of dat door de fysieke pijn in mijn arm komt, of door het feit dat Matthew mij aanvalt. Ik betekende blijkbaar niets meer voor hem dan een vervelende tribuut die uit de weg geruimd moet worden. Niet een bondgenoot of misschien vriendin.
Brianna kijkt me bezorgd aan en heeft een nieuw mes stevig in haar handen geklemd. Haar blik wacht op toestemming. En die geef ik haar.
'Vermoord hem maar.' zeg ik met schorre, lage stem. Het kan me niet meer schelen. Echt niet.
Ze laat haar mes gaan. Matthew wordt geraakt en valt op de grond. Maar hij is nog niet dood.
Plotseling staan alle andere tributen ook om ons heen. Ik weet niet waar ze vandaan zijn gekomen, maar ik weet wel dat ik eerder gelijk had. Ze staan al de hele tijd naar ons te kijken. Brianna en ik schuiven dichter naar elkaar toe. Onze ruggen tegen elkaar aan en onze wapens in de aanslag. Ik kijk recht in de donkere, spottende ogen van Sky. De ogen die ik al sinds het begin van de Spelen vrees.
'Annie.' zegt Sky, met een amuserende stem. 'Wat leuk om te zien dat je nog leeft.'
'Sky.' is alles wat ik weet te antwoorden.
'Ik wist niet dat je ons, de beroeps, en je districtgenoot zoveel haat toedraagt, maar ik wil je wel even helpen.' glimlacht Sky. Hij heft zijn zwaard en instinctief kruip ik in elkaar. Mijn arm trilt en de drietand voelt zwaar aan in mijn handen. Hij zet een paar stappen in mijn richting en ik weet dat ik hem nooit op tijd zou kunnen raken. Hij traint al zijn hele leven en weet precies hoe hij met zijn zwaard om moet gaan. En hij weet precies hoe hij me bang moet maken. Maar de punt van zijn zwaard wijst niet in mijn richting. Maar naar mijn districtgenoot. Sky laat zijn zwaard in één vloeiende beweging zakken en hakt het hoofd van de stervende Matthew af.