Zwemmen met James

"Ik wed dat ik eerder aan de overkant van het zwembad ben dan jij," zei James uitdagend.
Het was half twee in de middag. Roos had James gebeld of hij kwam zwemmen. Hij had ja gezegd. Hij moest alleen om kwart voor drie weer weg want hij kon zijn dronken vader niet te lang alleen laten. Roos wil hem zo graag helpen maar ze weet niet hoe. Een kliniek was niet de oplossing. Dat had James wel eens met zijn oude mentor geprobeerd. Toen was zijn vader gaan slaan en schreeuwen. James had zich toen kapot geschaamd. De mentor, waarmee hij dat had geprobeerd en waar James zo gek op was, was nu met pensioen is. James mist de oude vrouw heel erg. Hij is ook vaak naar haar huis gegaan om uit te huilen als zijn vader hem geslagen had. Nu ze met pensioen is, heeft James heel erg spijt dat hij nooit heeft laten weten hoe belangrijk ze voor hem was. Ze is ook verhuisd, anders ging hij haar wel opzoeken.

"Wedden van niet," antwoorde Roos vol vertrouwen.
De twee gingen klaar staan en telden af.
"Drie, twee, een... AF!" riep James, en hij zette zich af tegen de kant en zwom zo snel als hij kon.
Roos klom vlug uit het water, rende om het zwembad heen, en liet zich aan de andere kant van het zwembad weer in het water zakken. Vlak daarna tikte James de rand aan en keek hij Roos aan. "Heb ik gewonnen?" vroeg hij. Hij streek met zijn hand door zijn korte bruine haren, waardoor Roos van verliefdheid even niks wist te zeggen.
"Uhh...nee...ík heb gewonnen," stamelde Roos.
James keek haar ongelovig aan. Toen pas zag hij hoeveel moeite Roos moest doen om haar lachen in te houden. Hij lachtte en spetterde haar nat. "Valsspeler!" riep hij lachend, en duwde haar onder water.

Om kwart voor drie moest James weer naar huis. Roos stond op de veranda, terwijl James zijn fiets van het slot haalde. Hij slingerde zijn zwemtas over zijn schouder. Hij had brede, bruine schouders waar Roos wel naar móést kijken. Roos wist wel zeker dat Avery en al die andere rotkinderen, alleen maar nerdy James zagen. Ze wist zeker dat het niemand opviel dat hij best wel knap was. Alleen Alex en Amy de tweeling viel het misschien op. Die waren best aardig voor haar. Ze hebben het al een paar keer voor haar opgenomen. De andere kinderen durven dat nu ook een beetje. Iemand moet ermee beginnen, anders komt het er nooit van. In ieder geval zit ze nog altijd alleen in de pauze.
"Zeg uhh..." stamelde James. "Zou je met mij naar het kerstbal willen?" Hij streek door zijn natte haren. Roos viel het op dat hij dat altijd deed als hij zenuwachtig was.
"Welk kerstbal?" vroeg Roos verward.
James keek haar ontzet aan. "Hebben je klasgenoten dat niet verteld? Of heb je dan de posters in de school niet zien hangen?"
Roos schudde haar hoofd. Haar hoofd zat veel bij Wonder die toen ziek was, en daardoor had ze niet op de posters in de school gelet. En waarom zouden die stomme kinderen in de klas haar dat vertellen? Daar had iedereen het dus over afgelopen week. En zij had niks door!
"Wanneer is dat kerstbal?" vroeg ze verlegen.
"Van het weekend. Zaterdagavond. Van tien uur tot half twee."
"In de middag?"
"Nee suffie, in de avond natuurlijk!" James streek weer door zijn haren. "Je zit niet meer in de brugklas of in de film Assepoester, waarbij je om klokslag twaalf uur thuis moet zijn."
Roos werd rood. Ze wist eigenlijk niet of ze dat wel mocht van haar vader. Zo laat! Ze is pas veertien! Misschien mag het als ze hard gaat werken aan haar huiswerk? "Oké, ik ga met je mee."
James lachtte. Zijn witte tanden schitterden. Roos bloosde.
"Maar uhh, wat moet ik dan aan?" vroeg Roos.
"Oh, uhh... de jongens moeten in een pak en de meisjes in een baljurk. Maar ik moet gaan. Mijn vader weet je wel. Tot morgen." James sprong op zijn fiets en reed weg.
Roos stond verstijfd op de veranda. Ze zwaaide hem niet eens na.
O...my...god...een JURK!