De Zuidelijke Waterstam - 48

“En als Yue alles heeft uitgelegd…”

“Dan kijken we naar zijn reactie. Als het moet kan jij nog even verder proberen hem te overtuigen, maar anders ga ik er meteen heen. Als hij belooft mijn gezag niet te proberen ondermijnen, laten we hem tijdelijk vrij.”
“T-tijdelijk? Maar…”
“Tijdelijk in de zin dat hij kan bewijzen dat hij mij en de echte regels van de vuurnatie kan gehoorzamen. Als dat lukt, is er geen reden om hem weer op te sluiten.” Sicho beet op zijn lip.
“U vertrouwt hem niet hé?”, vroeg hij zacht. Ik zuchtte.
“Nee, op dit moment niet”, zei ik. “Maar ik kan aannemen dat het een man is die veel voor zijn stam doet en soms nogal moeilijk leiding van anderen kan aannemen als dat is opgelegd. Hij krijgt een eerlijke kans, Sicho.”
“Ik ken Lizzie”, zei Yue zacht. “Ze laat zich niet leiden door vooroordelen, ze straft niemand af als dat niet echt nodig is. Vertrouw haar, ik ben er zeker van dat je zoon vrij zal komen, het vraagt alleen wat meer tijd.”
“Dus, dus u gelooft wel dat hij…”
“Ik twijfel er niet aan dat hij op z’n minst zal proberen. Ik ben naar het schijnt nogal goed in argumenten vinden om mensen te overhalen.” Ik grinnikte even.
“Ja, als jij echt iets wil, weet je je zin wel door te drijven.”

We voerden nog een paar processen, maar het ging veel moeizamer dan die ochtend. Niet alleen waren de meeste beschuldigingen zwaarder, de gevangenen hadden het ook moeilijker kalm te blijven. Gelukkig was er niemand die zo brutaal bleef als Sicho’s zoon, al hadden de meesten ook wel deelgenomen aan de opstand. Uiteindelijk liet ik iedereen vrij, nadat ze stuk voor stuk beloofd hadden niet meer met een opstand te beginnen, maar ik besloot hen wel strenger in het oog te houden.
Uiteindelijk besloot ik ermee te stoppen, ongeveer een uur voor zonsondergang. Samen met Sicho en Yue liep ik naar de groep die vrijgelaten werd.