De Zuidelijke Waterstam - 45

“Hij, hij, hij probeerde alleen, de, de stam te helpen, pr-prinses”, stamelde hij. “Echt, echt waar! Hij, hij heeft alles eerlijk uitgedeeld en…” Sicho viel stil. Voor het eerst leek hij echt een oude man, in plaats van de sterke dorpsoudste die ik had leren kennen.

“Mijn ervaringen hier ondersteunen de visie van de dorpsoudste, prinses”, vulde prinses Yue aan. “Ik heb van verscheidene mensen gehoord dat ze ziek werden omdat er geen geld is voor eten en het eten dat ik gezien heb was ook bijzonder weinig voedzaam en niet van de beste kwaliteit, er was werkelijk meer nodig.”
“Goed”, ging ik akkoord. “Vrijspraak voor zowel brutaliteiten als diefstal.” De man tegenover me schrok.
“V-vrijspraak?”, stamelde hij. Ik knikte.
“Ik zeg niet dat het juist was wat u deed, maar dat was evenmin het geval voor de soldaten dus op zijn minst heeft de tijd dat u hier heeft vastgezeten al uw daden vergoed.”
“Prinses Lizzie is hier echt om ons te helpen, jongen”, zei Sicho zacht. Ze keken elkaar aan. Jirou’s ogen lagen vol ongeloof.
“Hé, hij heeft nog meer verkeerd gedaan hoor”, riep de commandant. “We hadden hem namelijk niet meteen na die diefstal opgesloten omdat we geen bewijzen hadden dat hij het gedaan heeft.” Ik vloekte inwendig, even dacht ik dat alles geregeld was. Sicho leek op slag een paar centimeter te krimpen. “De heer Jirou wordt er verder van beschuldigd een opstand geleid te hebben tegen de Vuurnatie, waarbij hijzelf verscheidene mensen heeft aangemoedigd ons uit te dagen en aan te vallen met watersturing. Zelf heeft hij persoonlijk een aantal soldaten onderuit gehaald met zijn sturing.” De commandant grijnsde.
“Jirou, wat heeft u hierop te zeggen?”, vroeg ik.
“Vuurnatie zijn monsters! Ze hebben echt niet minder dan hun verdiende loon gekregen!” Hij keek naar mij. “En u hoort waarschijnlijk nog tot de ergste van allemaal, vals mens! Eerst proberen me te doen geloven dat ik vrij ben en dan… En intussen mijn vader nog misbruiken ook!” Sicho was volledig in elkaar gekrompen. Ik zuchtte, dit was niet bepaald waar ik op gehoopt had.
“Sicho?”, vroeg ik aarzelend. Hij rilde over zijn hele lichaam. Ik zag een traan uit zijn ooghoek komen en besefte dat hij nu echt niet in staat was iets te zeggen. Ik keek naar Yue.