#5

Ik had alles in een kladblok gezet en midden op me bureau gelegd. Ze zou vast denken dat ze het over het hoofd had gezien en misschien was ze wel nieuwsgierig om in te kijken. Ter afleiding zette ik er ook nog een datum op. Dat al een paar maanden eerder geschreven zou moeten zijn. Ik zag het absoluut niet als een begrafenis, maar als een feest waarmee ze mij bedankte dat ik hier op aarde was. Eigenlijk ben, maar dat weten hun natuurlijk niet.
Ze had inderdaad mijn kladblok open geslagen en even verscheen een glimlach op haar gezicht. Ze wist nu dat ze een perfecte begrafenis voor me kon regelen wat ik echt wou. En daar wou ik haar ook zo graag mee helpen. En inderdaad toen ik vandaag mijn huis binnen liep droeg iedereen vrolijke kleding. Niet te overdreven, maar zo werd er toch rood, oranje, groen, blauw enz. gebruikt. En geen enkel zwart stuk kwam ik tegen. Het zag er zo al een stuk minder gedeprimeerd uit. Ons huis liep langzaam vol met huilende familieleden. Ze zouden straks allemaal samen naar de kerk gaan. Ze hadden een klein kamertje waar ik opgebaard lag. Wat ik zelf nogal een eng idee vond, maar dat zou wel aan mezelf liggen omdat ik mezelf zag. Dat was natuurlijk wel wat schrok wekkende. Ik stapte bij me gezin in de auto. De plek in het midden waar ik altijd had gezeten. Weer raakte ik mijn broer per ongeluk aan. ‘Deze auto is ook veel te klein’ Mopperde ik. Het was nog altijd een raar idee dat je constant tegen jezelf aan zat te praten. Mijn broer keek weer mijn kant uit en wreef zoals toen naar het ziekenhuis weer over zijn arm. Hij voelde me nog steeds. Sommige konden mijn beter voelen dan andere. Als ik mijn zusje aanraakte voelde ze niks. Deed ik het wat harder dan voelde ze me een klein beetje. Zo deed ik steeds meer ontdekkingen. We stopten voor de kerk. Niemand was er nog maar de kerkdienst zou ook pas over 2 uur beginnen en over 1 uur zou de condoleance zijn. Mijn kaartje was erg mooi geworden. Het was precies mij. Ik was er trots op ook al zag niemand het. Er stonden broodjes, koffie en thee op tafel. Toen we naar binnenliepen. Sommige pakte gretig wat te drinken of een broodje, maar mijn ouders en broer en zusje kregen geen hap door hun keel. Ik had het zo druk met mijn familie dat ik pas na 10 minuten merkte dat er in een mooi versierde hoek mijn kist stond. Kippenvel trok over mijn hele lichaam. Er stonden mooie fleurige bloemen om heen in allerlei kleuren. Mooie kransen lagen op het deksel. Het bovenste stuk van het deksel was weg. Mijn hele lichaam kriebelde toen ik die kant op liep. Ik zou zomenteen weer recht tegen over mezelf staan. Ik had mij sinds het ziekenhuis bezoek niet meer gezien. Mijn ouders zijn nog een paar keer geweest, maar ik kon het niet verdragen. Het vreemde was als ze bij me stonden. Bij mijn lichaam kon ik ze toch horen. Ook in het ziekenhuis hoorde ik de stemmen al was ik er zelf niet bij.
Nog altijd wist ik niet wat er was gebeurd. Na de begrafenis zou ik dat ooit gaan uitvogelen. Ik was toch wel erg nieuwsgierig. Ik was nog een paar stappen verwijderd van het open gat in de kist een paar plukjes haar zag ik al. De rillingen liepen over me rug. Ik verzette nog twee stappen en zag toen mijn gezicht. Mijn ogen waren dicht en leek net of ik sliep. De wonden prijkte nog altijd op me gezicht. Tja logisch ik was dood. Mijn bloed pompte niet meer rond en konden mijn wonden niet meer genezen. Mijn blauwe plekken en wonden waren wel wat bijgewerkt en ook hadden ze me make-up opgedaan. Toen ik toch maar even onder de klep keek. Zag ik ook dat mijn favoriete kleding was aangetrokken. Een glimlach verscheen op mijn gezicht. ‘Goed gedaan’ Zei ik zachtjes. Ik keek nog even naar me zelf en liep toen weer terug. Mijn ouders bogen zich nu over de kist. Het rare was toen mijn moeder me aanraakte ik dat ook daadwerkelijk voelde. Ik voelde hoe ze met haar hand over mijn wang streek. Hoe ze woordje in me oor fluisterde. Het hielp ik werd er rustig van. Ik vond het heerlijk om naar haar stem te luisteren. Ook me vader fluisterde me alles toe. Wat was dat fijn om nog even te kunnen horen. Er kwamen steeds meer mensen. Mijn ouders, broer en zusje begonnen braaf handjes te schudden terwijl ze moeite deden om niet te huilen. Langzaam liep de kerk vol. Veel mensen keken nog even naar me en ook al was ik al in de kerk. Ik hoorde alle stemmen in me oor.