H 7.2 - 16 jaar

Aston keek me verbaast aan. 'Hoezo niet Felicia erbij roepen, Noah dit is niet goed,' zei hij. Zijn stem was bezorgd, maar hij wilde het beste voor me. Ik schreef wat op mijn kladblok.
'Dat moet vast irritant zijn dat je telkens moet schrijven, anders gebaar eens wat,' zei hij en ik leg mijn kladblok neer en begon wat gebaren te maken van: Ik wil dat ze er pas achter komen als ik onderzocht wordt, nu wil ik met rust gelaten worden.
Aston knikte.
'Ik begrijp een beetje wat je zei. Je zegt dat ze er pas achter mogen komen als ze je weer gaan onderzoeken.' Ik knikte tevreden. Misschien ging dat gebaren een stuk sneller dan schrijven, maar de vraag was of hij alles zou snappen en zou het lukken om hem in gebaren uit te gaan leggen.
Ineens kwam Aston op een idee.
'Ik kan je gebarentaal gaan leren, ik leerde dat bij mijn zusje die doof geboren was,' sprak hij. Ik glunderde en kinkte heftig zodat hij het wel moest leren. 'Ik kan Felicia vragen of ik je elke keer na je behandeling, de basis dingen mag leren?'
Ik knikte weer, want ik kon toch niet antwoorden.
'Oke, kijk goed en doe me vooral na, ik ga je het alfabet leren,' vertelde Aston en ging goed zitten om met zijn handschoenen de gebaren te maken. Ik deed ze stuk voor stuk na, maar soms ging in de mist in.
Hij moest lachen toen ik een apparte zin maakte met de geleerde woorden. Ik glimlachte alleen. Vervolgens liet hij me weer een paar gebaren zien en ik deed ze stuk voor stuk na.
We zaten een half uur te klooien als Felicia binnen kwam. 'Aston het is lunchtijd, en je tijd hier is om,' zei ze en we keken naar de vrouw. Ze moest lachen om de blikken de we aan haar gaven.
Aston stond op en maakte en afscheidsgebaar, waardoor ik die terugdeed. 'Noah, heb je dat geleerd?' vroeg ze en ik maakte een perfecte zin; 'Ja dat maakte ik naar Aston hij heeft me geleerd hoe ik makkelijk kan gebaren,' sprak Aston de woorden uit.
'Daarvoor wouden we het ook vragen, of ik Noah voor die tijd de gebaren kan leren, om hem niet meer te laten schrijven,' zei hij en Felicia was verbaast over wat Aston tegen haar zei.
Zelf zat ik naar hun te kijken tot ze knikt.
'Maar weet wel dat je je pak aan moet hebben tegen de straling en goed gecontroleerd moet worden als je naar huis toe gaat,' zei ze en ik kon niet blijer worden. Eindelijk had ik een jongen gevonden die me kon laten spreken. Met mijn handen natuurlijk.
Aston nam afscheid en ze liepen samen de deur door. Ik laat me vrolijk op bed vallen en hoopte dat hij niet zou lijden aan de straling. Hij ging rechtop zitten, pakte zijn kladblok en begon zijn hand, waar opengekrabte stukjes uranium tevoorschijn kwamen op het papier en trok zijn hand over en zette er nummers in de vingertoppen. Daarna sloeg hij de bladzijde om zette het alfabet van a. tot en met z. naast elkaar en zette de nummers erbij die hij moest gebruiken. Het was een klus, maar uiteindelijk begon hij zelf de gebaren te oefenen om zijn nieuwe vriend te laten verassen.