OO3. Jacqueline

Er viel een akelige stilte in de klas die pas onderbroken werd toen Broekema, die even met stomheid geslagen was, zonder woorden de klas uit spurtte. Direct ontstond er een verschrikkelijk rumoer in de klas. Jacy draaide zich opnieuw om. Iedereen kletste met elkaar, eerst met de buurman of -vrouw, maar al snel was er een discussie ontstaan die door de gehele klas ging. Jacy hield zich stil en luisterde en observeerde vooral, maar ondertussen reden haar gedachten als sneltrein door haar hersenen. Herinneringen van een klein jongetje met donkerblonde krulletjes, die haar een schepje leende bij de zandbak, zodat zij mee kon spelen. Het jongetje had dezelfde bruine ogen, dezelfde volle lippen, dezelfde iets te grote neus - en dezelfde naam als Mike. Ze herinnerde zich hoe zij hem haar poppen aanbood, dat hij daar ook mee mocht spelen, en dat hij zijn armen over elkaar heen sloeg en zei: 'Jongens spelen toch niet met poppen?' En dat zij had geantwoord: 'Alleen de stoere jongens spelen met poppen.'
Ze was met hem opgegroeid, ze waren beste vrienden geweest, tot hij plotseling uit haar leven was verdwenen. Ze wist niet meer precies hoe het was gegaan, maar plotseling had ze hem niet meer op school gezien. Ze had hem nooit meer gesproken.
Maar ze was tien en op dat moment bestonden er ergere dingen dan het verliezen van haar beste vriend, want anderhalf jaar later zou ze naar de nieuwe school gaan. Hun juf had nog wel gezegd dat er iets ergs was gebeurd en dat Mike daarom niet meer terug zou komen, maar dat was nooit tot Jacy doorgedrongen. Ze was oud genoeg om te begrijpen wat 'dood' betekende, maar niet oud genoeg om te realiseren hoe erg dat was. Een half jaar later was haar 'verkering' met Bart veel belangrijker en een jaar later waren er veel te veel nieuwe indrukken van de nieuwe school, nieuwe klasgenoten, om nog vaak aan Mike te denken. Ze begon hem minder te missen en op een gegeven moment vroeg ze nooit meer naar hem aan haar ouders.
Hij was nooit volledig uit haar gedachten verdwenen. Ze dacht niet dat dat mogelijk was met je beste jeugdvriend. Hij wás een deel van haar jeugd. En hoe raar het ook gelopen was, hij zou altijd een deel van haar jeugd blijven.
Ze had niet verwacht hem ooit weer terug te zien en zeker niet in het nieuwe jasje dat hij aan had: een rebel. Hij had zijn krullen lang laten groeien, hij droeg kleren simpele, slonzige kleren... en hij was de klas uitgelopen, nadat hij een lerares tegen haar hand had geslagen. Ze had niet verwacht hem ooit weer terug te zien en al helemaal niet als de jongen die hij nu was.
Broekema wist niet hoe ze met de situatie om moest gaan en deed een poging om de les te herpakken, maar niemand was meer geconcentreerd. De rest van de dag, tijdens alle activiteiten die ze met de klas ondernamen, werd er vooral over de jongen die wegliep gesproken, en Jacy wist dat Mike niet meer anders zou worden aangekeken. Ze nam zichzelf voor om, zodra ze hem zag, direct met hem te praten. Ze wilde weten wat er gebeurd was waardoor hun vriendschap zo abrupt beëindigd was.