{007} Calum Hood

Nadat we een tijdje gewacht en een paar doelloze spelletjes gedaan hebben – Luke en Michael hadden een eindeloze sessie steen, papier, schaar – ben ik het zat. Ik word er helemaal gek van om telkens stil te blijven zitten en Luke, Michael en Ashton worden gek van mij, dus besluiten we alvast Layla te gaan zoeken en een beetje in haar buurt te blijven, zodat we haar reactie op het vliegtuig kunnen zien.
We vinden haar gelukkig al best snel terug, op een terras in de buurt van de Python. Ze zit een cola te drinken en zit, zie ik nu, maar een paar tafeltjes verwijderd van de dikke man tegen wie ik daarstraks op was gebotst. Naast hem aan tafel zit een vrouw, die ook niet de dunste is, maar een stuk minder erg dan hijzelf. De vrouw drinkt alleen een flesje spa, maar de man heeft een fles cola, een bak friet en, voor zover ik het vanaf hier kan zien, ook nog een kroket en een kaassoufflé.
We gaan ook zitten, op een plek waar Layla ons niet kan zien, en wanneer ik een vliegtuig hoor, kijk ik geschrokken op.
Het is hem.
Het is een klein vliegtuigje, met een mooie rode kleur die goed opvalt, en hij komt steeds dichterbij. Ik stoot Michael aan, die ernaar wijst. Luke en Ashton kijken nu ook, en zo te merken valt het steeds meer mensen op wat er gebeurt.
Tot het dichterbij komt en ik de tekst kan lezen.
Er is iets misgegaan, dat moet wel, want de tekst is niet ‘Layla wil je met me uit? X Calum’, maar iets heel anders.
‘’Wacht… wat staat daar nou?’’ vraagt Luke verbaasd. Hij kijkt nogal beteuterd, waarschijnlijk omdat zijn plannetje is mislukt.
‘’Er staat…’’ Michael knijpt zijn ogen samen, maar binnen een paar seconden is het vliegtuig een stuk dichterbij en kan hij het lezen. ‘’Er staat ‘Layla, wil je m’n bruid zijn? X Callen.’’’
‘’Wat?’’ stamel ik. In mijn verbazing kijk ik meteen naar Layla, die ook nogal verbaasd om zich heen kijkt. Dan zie ik vanuit mijn ooghoeken de dikke man weer zitten, met de vrouw nog steeds naast hem. Ze kijkt allebei nogal overdonderd en de vrouw staat op, valt hem om de hals en roept: ‘’Ja, Callen, natuurlijk wil ik dat zijn!’’
Ik kan er op dit moment niet eens om lachen dat de vrouw denkt dat het van die Callen is die naast haar zit, en dat de vrouw zelf ook Layla heet en dat dit alles gewoon ontzettend toevallig is – ik kan zelfs niet lachen om de stomverbaasde kop van Callen, die duidelijk niet weet wat hij moet zeggen.

Het lijkt wel alsof ik een half uur later nog steeds geen woord uit kan brengen. Luke kijkt naar me, met zijn nog altijd verbaasde blik. ‘’Cal, het spijt me,’’ begint hij dan. ‘’Echt. Maar de verbinding was niet erg goed en ik moest het een paar keer herhalen voordat mijn oom me een beetje begreep. Hij moet de tekst verkeerd verstaan hebben.’’
‘’Het is oké, Luke,’’ mompel ik. ‘’Het is niet jouw fout. Ik baal gewoon.’’
‘’Snap ik,’’ zucht hij. ‘’Oké, we moeten iets anders bedenken, jongens, dat moet gewoon. En dit keer moet het gewoon lukken.’’
‘’Kunnen we niet gewoon naar ze toe gaan?’’ vraagt Michael geërgerd. ‘’Nee, Luke, echt,’’ zegt hij als Luke hem wil onderbreken. ‘’Al die plannetjes, al die ideeën van ons, wat hebben die nou opgeleverd? Dat ons geld op is, we onze tijd hebben verspild, Luke’s oom voor niks aan het werk is geweest en dat Calum op de grond is geknald. We kunnen toch gewoon naar ze toe gaan?’’
‘’En dan?’’ onderbreek ik hem, want ik zie dat hij nog verder wil gaan. ‘’Wat moet ik dan doen? Layla zo mee uit vragen?’’
‘’Bijvoorbeeld, ja.’’
‘’We kunnen gewoon naar ze toe gaan en met z’n allen verdergaan, niet dan?’’ stelt Ashton gauw voor, want Michael en ik kijken elkaar niet al te vriendelijk aan.
‘’En dan?’’ vraagt Luke.
‘’Even denken…’’ mompelt Ashton. ‘’Misschien kunnen we voor afleiding zorgen?’’ We kijken hem onbegrijpend aan. ‘’Dat we allemaal iemand onder onze hoede nemen, bedoel ik. Ik neem dan bijvoorbeeld Emily, Michael neemt Olivia, Luke neemt Joan – en Calum neemt natuurlijk Layla. En dat we dan allemaal diegene een beetje afleiden, zodat Calum en Layla samen zijn?’’
‘’Gast, je bent briljant!’’ roept Luke enthousiast. ‘’Kom op, we gaan dat gewoon doen. Laten we ze zoeken.’’
We staan op en gaan meteen op zoek, maar gelukkig zitten ze nog steeds aan dezelfde tafel. Het valt me wel meteen op dat Callen en de Layla die denkt dat ze gaan trouwen, er niet meer zitten.
Michael ziet me aarzelen en rent op ze af. ‘’Hé, dames!’’ roept hij enthousiast. Hij jat een stoel van de tafel naast hem en gaat bij hen zitten. Ze begroeten hem lachend – natuurlijk kennen ze hem. Van alle vierdejaars van onze school is Michael wel één van de populairste, en Luke ook. Doordat we met hen omgaan, zijn Ashton en ik ook flink wat bekender geworden, waardoor ze ons ook herkennen.
‘’Hebben jullie misschien om met z’n achten verder te gaan?’’ vervolgt Michael. ‘’Hoe meer zielen, hoe meer vreugd, zeg ik altijd maar.’’
De meiden knikken. ‘’Ja, gezellig!’’ zegt Emily.
De vier meiden lijken eigenlijk totaal niet op elkaar, vooral qua uiterlijk, en nu valt me dat pas echt goed op.
Layla heeft donkerblond, bijna bruin haar. Joan daarentegen heeft erg lichtblond haar, dat van Emily is zwart en Olivia heeft erg donker, bruin haar. Ook draagt ze een bril, die haar helemaal niet verkeerd staat.
Ook qua innerlijk zijn ze verschillend, merk ik al gauw als we met ze op stap gaan.
Layla is vrolijk, grappig, lief, en vooral heel enthousiast. Niet op zo’n manier dat het vervelend wordt, maar op zo’n manier dat je er zelf ook door werd aangestoken.
Joan heeft haar grappige en serieuzere kant, die ze allebei laat zien, en met allebei de kanten vind ik haar heel aardig. Ze is ook wat bezorgd soms om Emily, die een tijdje geleden een blessure aan haar enkel heeft gehad; ze vraagt erg vaak of het nog gaat met lopen. Ik vind het juist wel lief.
Emily doet zich soms wat stoerder voor dan ze werkelijk is, maar de enige die daar last van heeft is zijzelf. Als Joan weer eens vraagt of het gaat, zegt ze dat het prima lukt, maar in haar ogen zie ik dat ze het niet meent. De andere keren meent ze het echter wel, dus waarschijnlijk was die ene keer gewoon een foute stap die ze maakte. En ook Emily heeft humor.
En dan Olivia. Ze is onzeker, merk ik gauw, en ook Michael heeft het door. Hij doet heel lief tegen haar, op een manier die ik nog nooit bij hem gezien heb. Hij blijft de hele tijd bij haar in de buurt, toont interesse in haar en maakt wat grapjes. Na een tijdje komt ze wat meer los en zien we ook haar grappige kant, die ze – dat denk ik tenminste – normaal alleen laat zien aan haar vriendinnen.
Ik let totaal niet op waar we heen gaan – ik volg Luke gewoon, die samen met Joan vooraan loopt – en schrik wanneer ik voor het eerst wel kijk.
We staan namelijk vlak voor de Vogel Rok. En ik heb nog wel gezworen dat ik daar nooit meer in zou gaan.