001

Een dun straaltje licht valt via mijn raam mijn kamer in. Mijn raam staat op een kiertje en buiten kan ik de vogels horen fluiten. Ik open iets verder mijn ogen en kom moeizaam wat overeind. Met mijn hand voel ik op mijn nachtkasje en graai naar mijn telefoon. Ik ga op mijn rug liggen en zet hem aan. Het felle licht brand in mijn ogen en ik knijp ze meteen dicht. Als mijn ogen meer aan het licht gewend zijn kijk ik naar de tijd. 08:00. Alweer vroeg wakker, sinds pa en ma zo laat gaan slapen slaap ik ook slechter, en word extra vroeg wakker. Ik zet mijn wifi aan, talloze berichten stromen binnen, ik bekijk ze dan ook meteen, er is vast iets aan de hand. Ik open de chat met Kyra. Gefeliciteerd? Ik kom iets overeind en ga in kleermakerzit zitten. Mijn blik valt op de datum van vandaag. Shit, ik ben jarig.

‘Lizzy!’ Ik schrik op. Was ik nou weer in slaap gevallen? Mijn telefoon in mijn handen verklaart het. Twan, mijn kleine broertje staat voor me. ‘Lizzy jarig!’ kraait hij en waggelt rond door mijn kamer. Een glimlach komt op mijn gezicht. Ik ben dol op mijn broertje. Hij is de enige in dit huis die liefde uitstraalt, ookal zegt hij niet veel. ‘Ga maar naar mama, oke? Ik kom straks.’ Ik probeer vrolijk te klinken maar mijn stem klinkt zo brak alsof ik een nacht heb doorgehaald. Ik haat verjaardagen, zeker mijn eigen. Al die aandacht, al die familie die wat van je moet. En mama moet per se een groot feest houden voor iedereen anders verliest ze natuurlijk haar ‘’reputatie.’’ Althans, dat zegt ze zelf. Mijn vader boeit het allemaal niet zo veel. Hij vind het wel gezellig maar is meestal erg afwezig of verdwijnt in het schuurtje achterin de tuin, zijn kantoortje. Als je zegt work-a-holic, zeg je mijn vader. Ik zie hem dan ook weinig. Ik zet mijn voeten naast het bed neer. De grond voelt steenkoud. Ik begin met mijn ochtendroutine. Douchen, aankleden, make-up opdoen, haar doen. Als ik met mijn borstel voor de spiegel sta kijk ik mezelf eens goed aan. Verjaardag…wat een stom woord eigenlijk. Het slaat gewoon nergens op, dat praat ik mezelf ieder jaar maar weer aan. Mijn borstel glijd door mijn lange donkere haren heen. De meeste meisjes zien hun 18e verjaardag als een paradijsje waarin ze verwend worden met cadeau’s en liefde. Mijn 18e verjaardag word een overlevingsdag. Ik leg mijn borstel terug op het houte tafeltje en loop mijn kamer uit. Bovenaan de trap staat Twan. Het hekje zit dicht en hij staat beteuterd te kijken. ‘Waar is mama lieverd?’ Ik hurk naast hem en kijk hem aan. ‘Mama slapen.’ Zegt hij terwijl hij zijn schouders ophaalt. Een diepe zucht komt mijn mond uit. Het kind is 2 en ze geeft hem niet eens eten. ‘Ga maar even naar mijn kamer toe Twannie, ga maar op bed spelen.’ Zijn gezicht veranderd al snel weer en hij holt vrolijk mijn kamer in. Zuchtend sta ik op en zet mijn handen in mijn zij. Soms is haar moeder zelf nog een tiener, ze verzorgt niet eens haar kind. Ik loop naar mijn ouders hun kamer toe. Ik rijk mijn hand naar de deurklink maar op het moment dat ik hem open wil doen staat mijn moeder voor me. ‘Wat een lawaai, hoe laat is het?’ Ze ziet er niet uit. Haar haar is als een vogelnest en haar lichtroze badjas hangt slordig om haar lichaam. ‘Half negen mam.’ Ik kijk haar strak aan. Ze begint te zuchten en wilt zich omdraaien. Ik grijp haar schouder vast. ‘Waar ga je heen?’ ‘Naar bed wat denk jij dan?’ ze kijkt me een beetje verbaasd aan. ‘Nou misschien moet je kind eten hebben?’ Ik frons mijn wenkbrauwen en doe m’n armen over elkaar heen. ‘Je kan toch voor jezelf zorgen?’ Mama kijkt me verbaasd aan. ‘Twan, ik heb het over twan. ‘ Ik voel ineens een iets aan mijn arm trekken. Het is Twan. ‘Mama slapen, sjjjt…’ Hij houd zijn vingertje voor zijn lippen. Ik wil me naar mijn moeder terug draaien maar de deur is dicht. Net als haar hart. Leuk joh, jarig zijn.