Why do you wanna help me out of my problems ( Tom lovestory ) 101

Jullie waren nog maar een paar minuten thuis toen de bel ging. Meteen hield Tom je tegen en liep hij zelf naar de deur toe om open te doen. Sam: “Waarom houdt hij je zo tegen?” Jij: “Ehm wel mijn vader was hier een paar dagen terug.” Meteen had je al Sam haar aandacht. Sam: “Demi? Wat is er gebeurd?” Jij: “Nu niet, ik vertel het wel een andere keer, als de anderen er ook zijn.” Je zag Sam knikken en schrok toen je in de lucht werd getild. Je keek snel onder je en zag dat het Andrew was die je had opgepakt. Andrew: “Hier is mijn beste vriendin, die de allerbeste is in graffiti!” Hij zette je terug neer waarna je hem een knuffel gaf. Je zag nu ook Jeffrey, Justin en Annelies staan. Ook hun gaf je een knuffel terwijl ze jou feliciteerden. Andrew: “Coole pet Demi.” Je keek even naar Tom die jou ook glimlachend aankeek. Jij: “Hij is van Tom, ik mocht hem opzetten als geluksbrenger.” Bill: “Hé en ik mag nooit een pet van jou op!” Je stak je tong al lachend naar Bill uit die Tom nogal verontwaardigd aankeek. Tom stak enkel onschuldig zijn handen omhoog waardoor Bill mokkend in de zetel neerplofte. Sam moest hierdoor lachen en hoewel ze het probeerde in te houden, hoorde je haar toch zachtjes lachen.

Na een paar uren ging de bel alweer en meteen stond Tom terug recht om de deur open te doen. Niet veel later kwam hij terug met Jens en Eline. Meteen stond je recht en knuffelde je jou broer die een grote doos in zijn handen had. Jens: “Proficiat zusje.” Je liet hem los en gaf nu ook aan de vriendin van Jens een knuffel. Eline: “Proficiat.” Daarna nam je de doos van Jens aan en legde deze neer op de tafel. Je deed de doos open en zag er een grote taart in zitten. Jij: “Jens?” Jens: “Ja?.” Jij: “Je doet alsof ik de wedstrijd heb gewonnen.” Jens: “Daar ben ik wel zeker van, maar vanaf nu wordt het menens, dan komen de grote opdrachten.” Je slikte, dat was waar, vanaf nu zouden ze veel van je verwachten, het zou steeds moeilijker worden en zo goed was je nu ook weer niet. Eline: “Geef toch gewoon toe dat je gewoon zin had in taart.” Jens: “Oké oké.” Je keek je broer hoofdschuddend aan die zijn handen onschuldig in de lucht stak. Het zal ook weer eens niet. Jullie gingen met zijn allen aan tafel zitten en je verdeelde de taart mooi in gelijke stukken waarna iedereen een stuk nam. Je at rustig je stuk op en voor het eerst in de dag was het eens stil. Blijkbaar genoot iedereen van het stukje taart. Dat van Jens was als eerste op waarna hij zijn handen afkuiste aan een serviet. Jens: “Dat smaakte.” Je zag de rest instemmend knikken maar toch hielden ze hun ogen op hun taart gericht. Jens: “Als de grote shows beginnen, dan mag ik toch mee hé? Zo in het publiek of backstage?” Je zag hem al helemaal glunderen bij het idee. Soms was het toch ook een klein kind. Jij: “Natuurlijk, door jou doe ik mee aan de wedstrijd.” Meteen kreeg hij een grote lach op zijn gezicht. Jens: “Yes! Ik heb dat altijd al eens willen doen!”