Hangmat

Die zaterdag was Roos voor de eerste keer op een zaterdag thuis.
Het was nog maar twee uur 's middags. Ze was al sinds negen uur bezig met leren.
Om twaalf uur was James gekomen om haar te helpen.
Al dat geleer kwam haar zo'n beetje de keel uit. Buiten scheen een warm winterzonnetje, en zij zat binnen!
Het was dat ze iedere ochtend nog stiekem naar de kudde ging, en doordeweeks nog even naar Sunshine Valley kon anders hield ze het niet meer uit.
"Zullen we even stoppen," vroeg Roos.
"Maar we zijn nog maar net bezig?"
"Al drie uur, James, al drie uur zijn we bezig!" Roos schoof geïrriteerd haar stoel naar achter.
Ze moesten persé van Jeffrey in de eetkamer gaan zitten, zodat hij kan zien of ze werkelijk aan het leren zijn en niet stiekem op hun telefoon zitten.
Toen Roos opstond keek haar vader, die in de woonkamer tv zat te kijken op.
"Wat ga je doen?" vroeg hij meteen. "Je bent toch niet al klaar hè want dat geloof ik nooit. Het heeft geen zin om alles af te raffelen hoor want je mag toch niet naar die paarden van je."
"Ik wil alleen wat drinken pakken, of mag dat ook al niet meer!" snauwde Roos kwaad.
Ze liep de keuken in, en schonk wat vruchtensap in een glas.
Ze kiepte alles in een keer achterover. Daarna plofte ze weer neer op haar stoel in de eetkamer.
Toen pas dacht ze eraan dat James misschien ook wel wat drinken had gewild. "Wil je ook wat drinken?" vroeg Roos beschaamd.
James schudde zijn hoofd. "Zullen we over een uurtje even pauze houden?"
Roos knikte. Ze kon niet wachten totdat het eindelijk drie uur was; een uurtje later.

Het was drie uur. Eindelijk.
Roos moest persé wat frisse lucht hebben, dus hadden zij en James hun jassen aangetrokken, en waren ze de achtertuin ingelopen. Roos schommelde rustig heen en weer in de hangmat, terwijl James een voetbal uit het schuurtje had gepakt, die hij nu iedere keer weer opnieuw het oude gammele doeltje in trapte.
Roos zuchtte. Heerlijk vond ze het om hier in deze hangmat te liggen schommelen. Ze droomde altijd een beetje weg. Net zoals nu.
Roos keek naar de lucht. Die was helderblauw, met hier en daar een klein wit pluizig wolkje. Een paar kale takken van de twee bomen waaraan de hangmat hing, hingen voor de lucht. In de lente zouden er weer mooie groene blaadjes aankomen, en hele mooie wit met roze bloemen. Roos kon niet wachten totdat het weer lente was. Weer wat warmer weer, (al was het nu ook niet koud, zo'n tien graden), en weer die schattige jonge diertjes. Vroeger ging Roos toen altijd met haar ouders naar de kinderboerderij. Papa duwde dan de buggy vooruit, terwijl mama samen met Roos bij de jonge bokjes ging kijken in de stal. Een traan rolde over Roos haar wang bij die herinnering. Kon ze nog maar één keer de hand van haar moeder vast houden. Één keertje...
James, die merkte dat Roos huilde, keek op. "Wat is er?" vroeg hij bezorgd.
Roos ging rechtop in de hangmat zitten. James ging naast haar zitten.
"Ik dacht aan vroeger. Aan mama en zo..." zei Roos zachtjes.
James aarzelde heel even, greep al zijn moed bij elkaar, een streek toen met zijn hand door Roos haar haren.
"Ik denk ook vaak nog aan mijn moeder," fluisterde hij.
James trok Roos tegen zich aan.
Roos legde haar hoofd tegen zijn borst aan. Ze voelde James zijn hart snel en zenuwachtig kloppen. Roos glimlachte en sloot haar ogen.