O65.
‘When it goes away, it comes back in flashes.’ Mijn muziek stond hard aan, iedereen kon mee genieten. Daar gaan we dan, niet voor de eerste keer en ook niet voor de laatste keer. Dit terrein kende ik, ik wilde niets anders. Mijn lichaam bleef staan, mijn gedachte zat ergens anders. Mijn gedachte is altijd bij hem, niemand anders. ‘Oh, trouble, trouble, trouble.’
Het podium was leeg, geen artiest te zien. Mijn gedachte ging naar de microfoon, mijn lichaam voelde koud en kil, ik bleef staan. Ik wilde, maar durfde het niet. Alsof iets of iemand mij van mijn plaats duwde, liep ik door en al snel had ik de microfoon in mijn handen. ‘We are never, ever getting back together.’ Mijn stem met de noten van het liedje, galmde door de microfoon. Alle beelden van hem en mij gingen door mijn hoofd. Ik keek voor mij, niemand. Iedereen was verdwenen. Ik vroeg mij af waar ik beland was, de noten galmde nog uit mijn mond. Niets voelde zo goed al dit, ik wilde nooit anders. Ik opende mijn ogen en daar zag ik hem.
Hij liep naar mij toe en pakte mijn hand. ‘I knew you were trouble.’ De woorden die uit zijn mond kwamen. Hij legde zijn hand op mijn hart en ik mijn hand op die van hem. Ik was beland in een droom, een droom zonder einde.
Reageer (1)
Droomt ze dit? en wie is hij? Bill?
1 decennium geledenSnel verder gaan hoor, ik wil het weten