4. Het Bladclankamp

Eindelijk waren Mauro en Goudklauw bij het Bladclankamp aangekomen. Er stond een rots, met daarin een opening. Dat is zeker de ingang, dacht Mauro. Vanaf de rots was er een omheining van doornstruiken, en voor de doornstruiken waren ook nog bomen die dichtbij elkaar stonden. Ze gingen de opening in en voor de opening hingen bladeren en mosslierten. Toen ze uit de kleine rots kwamen, zag Mauro allemaal katten hun nieuwsgierig aanstaren. Een witte knappe poes met helder blauwe ogen kwam uit haar hol, en liep recht op Mauro en Goudklauw af. Dat moet wel de medicijnkat zijn, dacht Mauro. En ja, de kat kwam naar de poot van Goudklauw kijken. Uit een ander hol kwam een grijs wittige poes, met blauwe ogen. Goudklauw riep haar; ,Sintelster!' en de poes rende snel naar Goudklauw toe. ,Wat is er gebeurt?' vroeg ze. , Ik probeerde de zwerfkatten weg te jagen zoals je weet, maar ze waren er met meer dan dat ik dacht! Er beet een zwerfkat in mijn poot, en deze poesiepoes Mauro kwam me helpen.' zei Goudklauw. Nu pas hoorde Mauro dat er de hele tijd geschreeuw kwam van katten aan de zijkant van de open plek, en ze schreeuwden: ,wat doet een poesiepoes in ons kamp! Poesiepoes, poesiepoes!' Sintelster zei: ,Hou eens op met dat geschreeuw! Deze poesiepoes heeft Goudklauw wel geholpen! Wees eens wat vriendelijker tegen onze gast!' Er klonk nu een ,oke' uit de katten aan de rand van de open plek. Sintelster wendde zich tot Mauro, en zei vriendelijk: ,Let maar niet op hun! Ik ben je erg dankbaar dat je Goudklauw geholpen hebt.'