Pijn

'S avonds. Dan is de pijn het ergst. Als ik alleen ben.
Het is verlammend, maar toch doet het zo'n zeer. Ik heb alles wat ik kende de deur uit gedaan. Al mijn frustratie, woede en jaloezië van mijn verleden, hoppakee geretourneerd.
In zekere zin heb ik mijn doel bereikt. Ik ben een betere moeder voor Henry geworden, heb het vertrouwen van Storybrooke gewonnen en je zou zelfs kunnen zeggen dat ik vrienden heb gemaakt. Mensen redden en Light Magic gebruiken heeft zo zijn voordelen. Liefde bijvoorbeeld.

Nee, daar is het weer. Die hevige pijn in mijn borstkas. Voor het eerst in al die jaren weet ik weer hoe het voelt als je hart fijngeknepen wordt. Het doet zo'n verekte zeer. Het allerergste hieraan is dat ik niemand de schuld kan geven. Zelfs Emma niet, omdat ik weet dat ze het niet wist. Ze zou zichzelf nooit kunnen vergeven als ze iemand had achtergelaten om te sterven. Maar toch, als ze nou even had nagedacht.

Ik moet mezelf hier overheen zetten.
Maar het doet zo'n pijn... Net op het moment dat ik weer gelukkig ben is daar Karma. Als ik niet zo'n ontzettend hatend persoon was geweest, was ik dan wel gelukkig geweest nu? I don't think so. Ik haatte het leven, en nu haat het mij.

Ik moet hier gewoon mee leren leven denk ik, en blijven hopen op die ene dag dat ik weer gelukkig wordt. Ja, dat is een mooi doel.


En, kunnen jullie raden over wie het gaat? (denk het wel haha)