Chapter twenty-two

~ Alison Lilian Hale.

‘Zijn jullie er klaar voor?’ vroeg Luke grinnikend toen we voor het stadium stonden.

De jongens zouden hier vanavond spelen en ze hadden samen met de 1D jongens over twintig minuten hun sound check. Ik keek met grote ogen naar het stadium, het was zo groot. Ik zou echt zeven kleuren schijten als ik wist dat ik vanavond voor zo’n groot publiek zou staan maar de jongens leken allemaal nog erg rustig.

‘Ik ben er helemaal klaar voor,’ giechelde Rowan terwijl ze voor ons uit naar de ingang huppelde.

Ik grinnikte en pakte Ash zijn hand vast maar toen ik onze vingers wou verstrengelen schudde hij zijn hoofd en trok hij zijn hand weg. Ik fronste, wat was dat nou weer? Vanaf het moment dat hij terug kwam van zijn praatje met het management merkte ik al dat hij een beetje afwezig en afstandelijk was. En nu ik nog eens goed naar hem keek zag ik nog iets anders in zijn ogen, verdriet en schuld. Ik kende hem goed genoeg om te zien dat hij ergens mee zat, hij voelde zich schuldig en er zat ook iets van boosheid in hem. Hij glimlachte wel maar de lach bereikte zijn ogen niet, zijn donker groene ogen waren terug en ik haatte ze.

‘Wat is er?’ vroeg ik terwijl ik zijn hand weer vast greep.

Deze keer trok hij hem niet terug maar hij gaf ook geen antwoord. Hij beet op zijn lip en ontweek mijn blik terwijl we langzaam verder liepen.

‘Ash, wat is er aan de hand?’ vroeg ik nog een keer.

Ik trok aan zijn hand zodat hij moest stoppen met lopen. Hij zuchtte en haalde zijn hand door zijn haar.

‘Er is niks Ali, ik ben gewoon moe.’

‘Ik geloof je niet.’

‘Ik lieg niet.’

‘Ja dat doe je wel, ik zie het in je ogen Ash. Wat is er aan de hand?’

Hij zuchtte en sloot zijn ogen voor een paar seconden ‘Kunnen we hier alsjeblieft over praten na de sound check?’

Nu was het mijn beurt om te zuchten ‘Alleen als je belooft dat je me dan echt verteld wat er met je aan de hand is.’

Hij knikte langzaam ‘Oke, ik beloof het.’

De andere stonden al bij de ingang te wachten. Ze keken met net zulke bezorgde ogen naar Ash als ik maar ze zeiden niks. Ik wist dat de jongens ook door hadden dat er iets aan de hand was met Ash, hij was normaal altijd het vrolijkst en je hoorde hem overal boven uit komen maar vandaag was hij erg stil.

‘Kijk eens wie we daar hebben.’ Hoorde ik opeens een Iers accent achter ons zeggen.

Toen we ons omdraaide stond Niall in het midden van het gangpad. Hij had een grote grijns op zijn gezicht en er stond een meisje naast hem. Ze had lang bruin haar en ze keek glimlachend omhoog naar Niall terwijl ze haar vingers verstrengelde met die van hem. Ze zagen er echt heel schattig uit en ik moest toegeven dat ik helemaal niet wist dat hij een vriendinnetje had.

Rowan piepte en er kwamen wat rare geluidjes uit haar keel terwijl ze met grote ogen naar Niall staarde. Als Luke haar hand arm niet vast had gepakt had ze hem waarschijnlijk getackeld.

Niall lachte ‘Jij bent vast de grote fan waar ze het over hadden, leuk je te ontmoeten,’ zei hij met een knipoog.

Ik giechelde toen ik zag hoe moeilijk mijn beste vriendin het had met haar gevoelens. Net toen ik dacht dat ze zou gaan flauwvallen, kwamen de andere jongens van One Direction ook de gang in lopen. Er liep nog een meisje bij maar omdat ze achter Harry liep kon ik haar niet zo goed zien, zou Harry dan ook een vriendin hebben?

‘Alison!’ gilde Louis toen hij ons zag staan.

Hij rende naar me toe en grinnikend opende ik mijn armen voor hem ‘Hey Lou!’

‘Wat leuk om je weer te zien! Ash was echt niet zichzelf zonder jou dus we zijn heel blij dat je met de jongens mee bent gekomen,’ zei hij terwijl hij me plat knuffelde.

---