Chapter twenty-one

~ Alison Lilian Hale

De volgende ochtend werd ik wakker in een hotelkamer. Rowan lag nog diep te slapen en haar zachte gesnurk vulde de kamer. Ik wist dat de jongens vanochtend een interview hadden dus toen er iemand op de deur klopte had ik geen idee wie het kon zijn. Ik liet mezelf uit bed glijden, trok een trui over mijn hoofd en fikste mijn bed haar. Tot mijn verbazing werd ik begroet door Calum’s glimlach.

‘Hadden jullie geen interview?’ vroeg ik verbaasd en met opgetrokken wenkbrauwen.

Cal grinnikte ‘Ook goedemorgen Ali, jep we hadden een interview maar we zijn alweer terug. Je weet wel dat het al half 11 is toch?’

Mijn mond viel open en ik deed een paar stappen achteruit zodat ik op de grote klok die boven het bed hing kon kijken. De klok gaf inderdaad half 11 aan. Normaal werd ik altijd rond 9 uur wakker dus ik had niet verwacht dat het al zo laat zou zijn.

‘Oh.’

Calum lachte ‘Je had het waarschijnlijk nodig. Maar ik ben eigenlijk hier om jullie te vertellen dat jullie over een half uur klaar moeten zijn. We hebben over een uur afgesproken met de 1D boys en we willen graag dat jullie mee gaan.’

Met grote ogen keek ik hem aan ‘Echt? Ogod Rowan gaat flippen.’

Ik had de jongens al een keer ontmoet maar Rowan nog niet en ze is nogal een grote fan van One Direction.

‘Ik heb ze al voorbereid,’ grinnikte Calum.

‘Waar zijn de andere jongens eigenlijk?’ vroeg ik nieuwsgierig.

‘Oh Luke en Michael gingen eten halen en Ash is met ons management praten, ze wouden hem ergens over spreken. Maar iedereen is over een half uur terug dus we kunnen gewoon met zn alle weg.’

Ik fronste mijn wenkbrauwen ‘Waarom moest Ash naar jullie management?’

Calum haalde zijn schouder op ‘Dat weet ik niet Ali maar maak je geen zorgen, het is vast niks. Ga Rowan nou maar wakker maken, we zien jullie over een half uur in de lobby oke?’

Ik knikte en nadat ik Cal nog een knuffel had gegeven ging ik weer naar binnen. Ik maakte me wel een beetje zorgen om Ash, als hij alleen bij het management moest komen dan was het wel serieus.

‘Row, wakker worden,’ fluisterde ik terwijl ik aan haar schouder schudde.

Ze kreunde en draaide zich om zodat ze me aan kon kijken ‘Hoezo? Ik ben moe.’ Klaagde ze.

Ik grinnikte ‘Het is al half 11 geweest Row en je gaat over een half uur One Direction ontmoeten.’ Zei ik alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

Ze sloot haar ogen weer, nog niet realiserend wat ik zojuist had gezegd.

‘Oke.’

Ik telde in mijn hoofd tot 3 en precies bij 3 opende ze haar ogen en viel ze bijna uit bed.

‘Zei je nou net iets over One Direction ontmoeten?’

Ik lachte en trok haar overeind ‘Ja dat zei ik, kom nou maar uit bed dan kunnen we ons klaar gaan maken.’

Met grote ogen keek ze me aan en toen begon ze zonder waarschuwing te gillen. Ze sprong uit bed en sloeg haar armen om me heen, ze kneep zo hard dat ik bijna niet meer kon ademen.

‘OmygodOmygodOmygod,’ bleef ze herhalen terwijl ze niet kon stoppen met op en neer springen.

‘Ik ga One Direction ontmoeten,’ piepte ze.

‘Je gaat One Direction ontmoeten,’ herhaalde ik met een glimlach.

Ik hield ervan om haar zo blij te zien. Als zij blij was, was ik ook blij. Zo werkte dat bij beste vriendinnen.

--