H 7.1 - 16 jaar

Ik was alweer zestien. Ik was wat gegroeid in die tijd. Ik zit hier nu al vier jaar en ben de afgelopen twee jaar de fases in gegaan. Ik verloor mijn spraak twee jaar terug en nu ook mijn eetlust.
Denken aan de dood, was alang verleden tijd. Ik wilde nog van mijn lichaam genieten.
Ik werd gevoerd door vloeibare maaltijden. Ik lag op mijn buik en las een tijdschrift door die ik gekregen had van Felicia. Rhino was nog steeds niet hersteld en iedereen maakt zich zorgen dat hij niet meer op zijn krachten zou komen.
Ik pakte een bladzijde, en kreeg jeuk. Ik wreef met mijn andere vinger over mijn handpalm en ik keek geschrokken hoe ik mijn huid weg krab. Onder mijn huid was een geel soort iets wat onder mijn huid vandaan kwam.
Ik kwam overeind en rijkte naar het boek over stenen en mineralen, dat ik onder mijn bed had verstopt. Er zaten wat brandgaten in, maar gelukkig was het nog leesbaar. Ik bladerde snel door de index heen en zocht het woord: Uranium.
Ik vond het woord.
Pagina 332. Ik bladerde naar de pagina en las de tekst dat bij het plaatje stond.
uranium was een gesteente die geel van kleur was.
Ik keek weer naar mijn vinger en ja, het was een gele kleur. Ik las de bladzijde en schoot in de geluidloze lach. Het teken wat erbij stond was eigenlijk iets geweldigs. Het symbool van radioactiviteit.
Ik was dus de enige die er tegen kon. De enige die het zou overleven.
Ik draai me op mijn rug en laat de lach uitbarsting zonder geluid over me heen komen.
Een sleutel werd in het slot gestoken en ik keek geschrokken naar de deur, greep naar het boek en verstop het weer onder mijn bed als de deur openzwaait. Felicia kwam de kamer in gelopen me een doosje en achter haar een persoon die ik niet kende.
Fe, wie is dat?schreef ik haar voordat ze hem of haar had voorgeseld. Felicia draaide zich om naar de tweede persoon. 'Dat is Aston, hij is stagair.' Ik keek hem met grote ogen aan.
Sagair?
Hij durft wel. Niemand zou deze baan willen nemen.
'Je weet wat je moet doen, ik laat je nu alles zien. Over een dag of twee moet je alles zelf kunnen doen,' vertelde Felicia aan de persoon die voor de gesloten deur bleef staan.
Hij had het zwaar, volgens mij.
Ik bijt niet Schreef ik en draaide mijn kladblok naar hem en ik zag dat hij zich gerusstelde.
Aston, let goed op wat Felicia doet Ik had zin om hem flink bang te maken. Felicia pakte mijn arm vast en veegt met een watje over de binnenkant, waar het rood was van de vele naalden.
'M..Mag ik een aantal d..dingen vragen?' sprak Aston met een stotter stem. Ik kijk hem niet aan en zie hoe Fe. de naald in mijn huid prikt en er een vloebaar goedje in mijn lichaam.
Het was water met een vleugje vloeibaar lood om de straling wat tegen te houden. Stollen deed het niet, vanwege de hooge temperatuur in mijn lichaam.
Ik pak mijn kladblok en pen. Wat wil je weten? Ik kijk hem doordringend aan.
De sagair kwam wat naar voren.
'Nou ik wilde weten hoe hoog je temperatuur was, want die moet vast zo hoog zijn dat een gewoon mens niet kan leven en misschien wil je wat vertellen hoe het kan dat je straling overeleefd?'
Ik keek Felicia aan en wees naar de deur. Ze knikte en liep vervolgens weg. Zelf schoof ik wat opzij, zodat hij makkelijk met dat pak kon zitten. Ik keek naar de deur of er niemand mee zou luisteren.
Uiteindelijk begon ik te schrijven, Mijn temperatuur is heet, maar hoe heet is me onduidelijk. En hoe ik aan mijn sraling overleefd heb... ik bladerde terug naar de bladzijde waar wat brandgaten in zaten. Nadat ik Jasmijn had verteld over mijn leven, had ik de kladblok verbrand. Ik had het alsnog opgeschreven voor als ik het zou moeten vertellen.
Ik liet hem de bladzijde lezen. Hij maakte wat gebaren met zijn gezicht, waar ik om moest glimlachen.
'Wauw, en dat voor een jongen van vijftien..' Ik duwde hem even en stak zes vingers op.
'Oh zestien...Noah, wat zijn die gele plekken op je handen?' vroeg hij en ik keek hem weer aan. Zelf had ik nog niet gezien dat het in mijn handpalmen zaten. 'Zal ik Felicia halen?' vroeg Aston verder, maar ik schudde heftig met mijn hoofd dat hij het niet moest doen.