H 6.4 - 15 jaar

Ik kijk Felice aan en vroeg me af wat ze daarmee bedoelde. Felice had in de gaten dat ik keek en ze verondschuldigde zich door een lange zucht.
'Ik ben te lang hier, ik zal voorlopig degene zijn die je onderzoekt, Rhino is met stevige buikrampen thuisgebleven,' vertelde ze en ik wilde wat schrijven, maar hield me al tegen.
'Laat maar zitten, rust maar wat uit.'
Uitrusten? Ik doe niks anders dan dat. Ik zag dat ze opstond en naar het apparaat liep en er een injectiespuit eruit haalde, maar die spuit had geen naald. Er zat een bruin goedje in, dat moest vast de vloeibare voeding zijn.
'Mond open,' zei ze en ik opende langzaam mijn mond. Haar hand greep me bij mijn kin om mijn mond open te houden. Ze drukte de spuit mijn geheemelte in en duwde op de uiteinde, zodat het vloeibare spul mijn keel in gleed.
Ik wilde hoesten, maar ze had me zo stevig beet, dat er geen mogelijkheid was. Slikken was iets wat bij mijn eetlust was weggevaagd. Ze liet me uiteindelijk los en ik probeerde om het laatste beetje weg te krijgen.
'Zo, ik kom over vier uur weer terug,' zei ze en liep naar het enorme apparaat dat ik nog steeds niet wist wat het was, ze liep de kamer uit en sloot de deur achter haar.
Ik had in jaren nooit zoon vies eten gehad. Ik verlangde naar een stuk pizza of vers gebakken koekjes.
Ik laat me zakken op mijn matras en trek me op tot een bal. Wat zou er gebeuren als ik dood was, of mezelf zou doden.

Zou ik het kunnen?

Zou ik een eind aan mijn leven kunnen maken?