Hoofdstuk 1 Terug naar Zweinstein

Ik doe vaag mijn ogen open als ik het harde gefluit van de vogels hoor. Een beetje vermoeid kom ik mijn bed uit en ga aan het enigste raampje staan in mijn kamer. De zon komt met grote maten door de wolken en de regendruppels hangen aan de bladeren van de bomen. Ik kijk wat verder op het veldje,ik zie dat er een paar jonge konijnen rond huppelen. Er wordt op mijn deur geklopt "Isabel opstaan" hoor ik de stem van mijn moeder roepen "Anders mis je de trein"
Ik sla tegen mijn hoofd dat is waar ook ik vertrek weer naar Zweinstein vandaag. Ik kleed me snel aan en verzamel mijn spullen die ik voor school moet hebben. Op mijn bureau liggen mijn boeken die ik gisteren heb gehaald in wegisweg. Mijn koffer is gelukkig snel klaar met een kleine bezwering. Ik kijk naar het kooitje van mijn havik. Haar naam is Serifina, ze is zo snel als de duivel. Ik pak haar kooi in mijn nog vrije hand en hupel van de trap af naar de woonkamer. Ik laat mijn koffer vallen al ik onder ben en val er bijna over. Juist op dat moment komt mijn oudere zus Eleanor voor bij gewandeld "Isa kun je niet uitkijken,zot" roept ze geëerd
Ik vertrek een beetje mijn gezicht en negeer haar. Eleanor kan altijd wel een beetje overdrijven. Ik bekijk haar een beetje ze ziet er weer erg opgetut uit. Dat is altijd als we terug naar school moeten. Eleanor is een jaar ouder als mij dus ze zit in haar zesde jaar, natuurlijk zit ze ook in Ravenklauw. We zijn gewoon een Ravenklauw familie. Mama komt mij een beetje helpen "Leg je jouw koffers maar in de kofferbak" zegt Mama
Als alles in de kofferbak ligt ontbijten we nog heel snel. Ik neem eigenlijk rustig de tijd om mijn lekkere chocomelk uitdrinken. Om Eleanor wat te pesten lik ik elk laatste eruit. Mama en Eleanor zitten op mij te wachten in de auto omdat Eleanor zo ongeduldig is.
Ik neem plaats op de lege achterbank. Mama start de auto en we vertrekken naar het treinstation. We kunnen niet vliegend gaan want het treinstation is in de dreuzelwereld. Voor dreuzels zal het denk ik niet zo normaal zijn als een auto vliegt. We komen Londen binnen, wat een mooie stad zeg ik elk jaar in mijn eigen. De auto stopt, we zijn er. Gelukkig hebben we genoeg de tijd om rustig naar peron 9 3/4 te gaan. Mama helpt mij en Eleanor onze karren opladen. Samen met ons drieën gaan we door peron 9 3/4. Ik vind het eigenlijk nog altijd spannend om door die muur te lopen. Ik ben soms bang dat hij niet meer werkt. Het is erg druk op het peron, iedereen neemt afscheid van hun ouders. Nu is het ook tijd voor mij en Eleanor om afscheid van mama te nemen. Ze geeft ons allebei een zoen op onze wang en ik en Eleanor wandelen de trein in. Dan splitsen ik en Eleanor ons. Ik kijk zoekend naar de coupes. Hier in dit deel zitten er veel van Griffoendor. Ik kijk in een coupe binnen en zie Harry, Ron en Hermelien. Ik moet een beetje lachen. Ik kan Hermelien Griffel echt niet uitstaan. Ze is zo betweterig, ze denkt dat ze zo geweldig slim is. Ze is een jaar jonger als mij, ik heb gehoord van een kennis hoe zij in de klas kan zijn.
Even verder in de trein zie ik Cho in een coupe zitten. Ze doet teken dat ik erbij mag komen zitten. Ik ga tegenover haar zitten. Ze ziet er goed uit, ze heeft een beetje kleur gekregen van haar vakantie. Later komen er nog meisjes van onze afdeling bij ons zitten en we kletsen over onze vakantie tot we in de verte de school zien.