Roos 2e rapport

Het was eind Januari. Zondag. Half zeven.
Roos zette moe haar fiets in het schuurtje achterin de tuin. Vanmorgen had ze de hele ochtend hard gewerkt op Sunshine Valley en 's middags was ze weer stiekem naar de kudde gegaan. Lively en Roos kregen een steeds betere band, waar Roos heel erg trots op was.
Roos sloot het schuurtje af en liep door de tuin richting het woonhuis. Ze keek naar de hangmat. Wat had ze zin om daar even lekker ontspannen in te gaan liggen. Haar rug deed zeer en ze had overal spierpijn.
Roos liep de veranda op, de keuken in. Ze keek een beetje verbaasd toen ze haar vader niet achter het fornuis zag staan met zijn verbrande aardappelen.
Roos liep door naar de hal en hing haar jas op. "Pap!?" riep ze.
"Hierboven!" klonk de stem van haar vader.
Roos liep naar boven. Zo te horen was haar vader in haar kamer. Roos duwde haar slaapkamerdeur open. Toen ze hier pas waren komen wonen kreeg ze van haar vader de grootste kamer, met een balkon. Roos vond het een fantastische kamer. In de zomer was het er lekker koel, en in de winter lekker warm. De muren hingen vol met posters van paarden die Roos daar had opgehangen. In de hoek stond een wit hoekbureau met de schoolboeken, tekeningen en lichtblauwe laptop van Roos. Links had haar vader een grote inloopkast voor Roos gemaakt. Op de grond lag een lichtblauw kleedje. De muren waren groen, net als ze zitzak in de andere hoek van de kamer. Naast de zitzak stond een witte mand met tijdschriften erin, die vooral volstonden met paardenweetjes. In het het midden van de kamer stond een groot, wit tweepersoonsbed met een lichtblauwe deken en groen met blauwe kussentjes. De klapdeuren naar het balkon, waar een bankje stond omringd door de mooist gekleurde bloemen, waren dicht. Aangezien het buiten maar 3 graden Celsius was.
Roos hield van haar slaapkamer. Het was het plekje waar ze zich altijd terug kon trekken als het nodig was.
Roos legde haar rugzak neer en zakte neer in haar zitzak. Toen pas zag ze haar vader naast haar bed staan. Roos sprong geschrokken overeind toen ze zag wat haar vader in zijn hand hield. Het was haar rapport, die ze een maandje geleden had gekregen, vlak voor de kerstvakantie begon. Omdat ze bijna alleen lage cijfers had wilde ze hem aan haar vader niet laten zien. Ze was bang dat hij zou zeggen dat ze niet meer naar Sunshine Valley mocht. Dan zou ze ook veel minder naar de kudde kunnen gaan. Daarom had ze haar vader gezegd dat ze pas na de kerstvakantie haar rapport kreeg. Ze had hem zolang onder haar matras verstopt. Ze was dat gekke ding helemaal vergeten, tot nu.
"Pap, ik..."
"Roos," onderbrak Jeffrey haar. "Waarom heb je gelogen?"
"Het spijt me pap," stamelde Roos. "Ik wilde mijn rapport gewoon niet aan je laten zien, omdat het zo slecht is."
Jeffrey zuchtte. "Lieverd, waarom is het dan zo slecht? Je haalt toch altijd wel goede cijfers? Waarom nu dan niet? Is het toch te moeilijk voor je, alles in het Engels? Of heb je het soms niet naar je zin op school? Ligt het misschien aan mij?"
Roos schudde heftig haar hoofd. "Nee pap, het ligt niet aan jou. Tuurlijk niet! Het is alleen... ik..."
Haar vader keek haar vragend aan. "Nou?"
"Ik mis mama. De verhuizing en de domper op Wonders gezondheid was gewoon even te veel voor me. Maar het gaat alweer. Mijn volgende rapport wordt veel beter dat beloof ik pap! Zeg, wat eten we eigenlijk? Ga je please chinees halen? Dat is zo lekker en het is te laat om nog te gaan koken."
"Je hebt gelijk Roos, het is te laat om nu nog te gaan koken. Ik ga wel chinees halen.
En Roos... ik vind dat je veel te vaak weg bent. Je zit altijd maar bij die paarden, en je cijfers lijden daaronder. Daarom wil ik dat je vanaf nu ieder weekend thuis bent, en je maandag tot en met vrijdag niet meer om half zeven maar om vijf uur thuis bent."
Roos raakte in paniek. "Maar pap, dat kun je niet maken! Straks wordt Wonder weer ziek! En als ik zo vroeg alweer thuis moet zijn kan ik niet eens de paarden 's avonds weer naar stal brengen en voeren. Wonder kan ik dan dus ook niet voeren! Papa! Doe me dit alsjeblieft niet aan!"
Jeffrey schudde zijn hoofd. "Nee lieverd, zo gaan we het doen totdat je cijfers verbeteren."
Met die woorden liep haar vader de kamer uit.
Roos balde haar vuisten. Begreep hij dan helemaal niets!?