{005} Calum Hood

Ik ben dolblij als we eindelijk de Python weer uit komen. Ik vond het, eerlijk gezegd, nogal eng, maar ben gelukkig niet misselijk geworden. Ik heb wel een paar keer keihard gegild, en Michael geloofde me niet toen ik zei dat het maar een geintje was. Vervolgens kreeg ik een knalrood hoofd en Michael begon hard te lachen; ‘’Ja, daar gaat je trots, Cal.’’
Helaas voor mij is Michael niet vergeten dat hij mij en Layla zou helpen, dus gaan we naar een terras toe. We kopen er allemaal een frietje – Ashton trakteert mij op een bakje friet, omdat ik mijn geld kwijt ben en hij er waarschijnlijk op deze manier voor probeert te zorgen dat ik Michael ga overleven – en gaan aan een tafel zitten. Ik zit naast Ashton, en tegenover ons zitten Luke en Michael ernstig te kijken.
‘’Oké, we moeten een manier vinden om te zorgen dat Layla als een blok voor Cal valt,’’ valt Michael met de deur in huis. ‘’Hoe?’’
‘’Jij was toch de grote koppelaar?’’ lacht Ashton. ‘’Bedenk jij dan wat.’’
‘’Nee, we moeten samen iets goeds bedenken. En als beste koppelaar van het noordelijk halfrond beslis ik uiteindelijk wat we gaan doen,’’ zegt Michael serieus.
‘’Heb ik hier ook nog iets in te brengen in wat we gaan doen?’’ mompel ik.
‘’Nee,’’ zegt Luke meteen. ‘’Oké, ik weet dat Layla van ijs houdt, dus…’’
‘’Hoe weet jij dat nou weer?’’ onderbreek ik hem.
‘’Van Joan gehoord. Oké, dus je kan een ijsje voor haar kopen en…’’
‘’Ik heb geen geld meer!’’ protesteer ik.
‘’Maar je kan wat van Michael lenen en dan…’’
‘’Hé, wie zegt dat hij geld van mij mag lenen?!’’ brult Michael. Hij is echt gierig, hij leent nooit geld uit. Tenminste, niet aan mij, en ergens kan ik dat nog wel begrijpen, aangezien ik altijd vergeet om het terug te betalen. Vervolgens duurt het dan weer een maand eer hij het terug krijgt – trouwens, nu ik er aan denk, hij krijgt nog één euro van me.
‘’Mag ik alsjeblieft even uitpraten?’’ roept Luke geïrriteerd.
Iedereen is op slag stil, want daarnet onderbraken we hem inderdaad de hele tijd.
‘’Goed, je kan dus een ijsje voor haar kopen. Of een slush puppy, daar houdt ze ook van.’’
‘’Hoe weet je dat allemaal?’’ vraagt Ashton verbaasd.
Luke haalt zijn schouders op. ‘’Gewoon, de meeste meisjes houden van ijs. En ik kwam die meiden een keer tegen in de stad toen ze op een terras ijs zaten te eten. En ik had net een slush puppy, en toen zei Layla dat ze dat ook lekker vond. Of zoiets.’’ Hij schudt zijn hoofd. ‘’Nou ja, maakt niet uit, vertrouw me maar gewoon. Als je mijn advies…’’
‘’…óns advies…’’ zegt Michael snel.
Luke zucht. ‘’Als je óns advies gewoon opvolgt, komt het goed.’’

Een klein kwartier later staan we voor een ijskraam. Ik weet niet goed welke smaken ze lekker vindt, maar Michael bestelt voor me. ‘’Twee bolletjes graag,’’ zegt hij. ‘’Eén aardbei en één vanille.’’
Nadat hij heeft betaald en in mijn oor gefluisterd dat hij me vermoordt als ik niet gauw terugbetaal – wat ik niet heel serieus neem – gaan we op zoek naar Layla.
Tja, Layla zelf… dat is een probleem waar we blijkbaar niet zo goed over na hebben gedacht, want Layla is nergens te bekennen. Waar we ook zoeken, we zien haar nergens. We vragen aan een paar jongens uit haar klas of ze haar gezien hebben, maar ook zij weten het niet.
We kijken ook uit naar haar vriendinnen Joan, Emily en Olivia, maar die lijken ook van de aardbodem verdwenen te zijn.
Wanneer ik het gevoel heb dat we de hele Efteling al drie keer rond zijn gelopen, geef ik het ijsje – dat inmiddels bijna helemaal gesmolten is – aan Michael, die er snel aan begint te likken voordat het op zijn schoenen lekt.
We besluiten weer terug naar het terras te gaan om iets nieuws te bedenken. ‘’En trouwens, Mike, ik betaal je niet meer terug. Je eet het ijsje nu toch zelf op.’’

‘’Goed, dan mijn tweede idee,’’ begint Luke. ‘’Een slush puppy. Ik heb uit betrouwbare bronnen vernomen dat Layla vooral van rode slush puppy’s houdt.’’ Hij probeert serieus te kijken, maar aan zijn ogen kan je duidelijk zien dat hij het allemaal best grappig vindt – en hij neemt Michael gewoon niet serieus, hoewel Michael zelf dit ziet als een kwestie van leven en dood.
Ik vraag me nog steeds af hoe hij aan al die informatie komt – en hoe hij die ook onthoudt – maar besluit dat dit niet het goede moment is om hem uit te horen.
‘’Oké, maar ik heb nog altijd geen geld. Dus dat gaat ook al niet lukken.’’
‘’Ik schiet deze wel even voor,’’ zegt Ashton vlug, voor Michael begint te protesteren dat ik niks meer van hem krijg. ‘’En trouwens, ik dacht dat Mikey hier de koppelaar was?’’
‘’Maar ik ben inspiratieloos!’’ roept hij uit. ‘’Op sommige dagen ben ik echt niet te stoppen, dan ben ik werkelijk briljant bezig. En trouwens,’’ hij klopt Luke op zijn schouder, ‘’ik wil mijn leerling Lukey hier een goede kans geven om te oefenen!’’
‘’Pardon, leerling? Ik bedenk hier meer goede ideeën dan jij, hoor!’’
Ashton zucht. ‘’Oké, oké, doe even rustig, we proberen Cal te helpen, niet elkaar de ogen uit te krabben. Dus laten we gaan. En Cal, koop meteen een slush puppy voor jezelf, je hebt al eeuwen niks gegeten.’’ Voor mijn doen dan, denk ik erachteraan. ‘’Voor jouw doen, dan,’’ grinnikt hij, alsof hij mijn gedachten kan lezen.

We komen weer bij het plein waar de Vogel Rok ook staat, waar ik zo ver mogelijk van uit de buurt probeer te blijven. Ik let niet op waar ik loop, waardoor ik tegen een enorm dikke man aanbots. ‘’Uh… sorry,’’ stamel ik. De man kijkt me boos aan en loopt weer verder. ‘’Je had tenminste zijn vet om tegenaan te botsen,’’ grinnikt Michael, die me aan mijn arm meetrekt.
Ashton heeft inmiddels al een rode en een blauwe slush puppy gekocht, die hij in mijn handen drukt. ‘’Hier. De rode is voor Layla, de blauwe voor jou. En pas op.’’
‘’We hebben geluk dit keer,’’ vervolgd Michael Ashton’s verhaal. ‘’Luke heeft haar net gespot, ze zit daar op een bankje vlak bij de Vogel Rok. Daarzo.’’ Hij weest naar een bankje en ik herken Layla meteen. ‘’Oké, ik ga eropaf,’’ zeg ik. Ik word nu toch wel zenuwachtig, maar ik probeer het gevoel te negeren.
Dat lukt echter niet.