Chapter nineteen.

~ Alison Lilian Hale.

‘Weet je zeker dat je wilt gaan?’ vroeg mijn vader voor de zoveelste keer.

We stonden op het punt om door de douane heen te gaan en iedereen nam afscheid van hun families. Ik had mijn armen om mijn vaders middel heen geslagen en mijn gezicht had ik verstopt in mijn trui zodat hij mijn waterige ogen niet zou zien. Natuurlijk wist ik het zeker maar toch voelde ik me schuldig dat ik mijn vader alleen achter moest laten. Ik wist dat hij er niet zo van hield om alleen te zijn en toch had hij me toestemming gegeven om met Ash mee op tour te gaan.

‘Ik weet het zeker pap, red jij het wel in je eentje?’ Ik haalde mijn gezicht uit zijn trui en keek omhoog zodat ik hem kon aankijken.

Hij glimlachte ‘Maak je geen zorgen over mij Ali, ik red me wel. Ga jij nou maar genieten met de jongens en Rowan, beloof me wel dat je voorzichtig bent? Ik weet dat de fans van je houden maar je weet-‘

Ik onderbrak hem ‘Ik weet het, ik zal voorzichtig doen, dat beloof ik.’

Hij gaf me een kus op mijn voorhoofd en trok me in een laaste knuffel. ‘Zorg goed voor mijn meisje Ash,’ zei hij tegen Ashton, die bij de ingang op me stond te wachten.

Ashton glimlachte en pakte mijn hand vast ‘Komt goed Dave, we zullen goed voor onze Ali zorgen.’

Ik giechelde en trok aan zijn hand ‘Kom, we moeten gaan.’

We zwaaide nog een keer naar mijn vader voordat we ons omdraaide en naar de rest toe liepen. Rowan stond naast Luke met tranen in haar ogen en snel sloeg ik mijn armen om mijn beste vriendin heen.

‘Niet huilen Row, alles gaat goed met Sarah toch? En ze is een grote meid nu, ze heeft je echt niet 24/7 meer nodig.’

Sarah was Rowan haar kleine zusje, toen ze 4 jaar oud was kwamen ze erachter dat het kleine meisje kanker had. Hun familie heeft een hoop mee gemaakt maar nu, 3 jaar later, was Sarah weer helemaal beter. De dokter waren erg positief en Sarah is sindsdien super gezond.

‘Dat weet ik maar ik zal haar gewoon missen. Ze snapte niet waarom ik weg ging en toen ik het haar uit wou leggen werd ze boos op me.’ Tranen stroomde over haar wangen terwijl ze zich aan me vastklampte.

Ik vreef over haar rug ‘Oh Row, ze is waarschijnlijk gewoon verdrietig dat je voor een tijdje weg bent. Ik weet zeker dat ze je snel vergeeft, je weet dat Sarah nooit lang boos op je kan zijn. Nou kom op, geef me die mooie glimlach van je! We gaan naar Amerika gekkerd,’ lachte ik in een poging op haar wat op te vrolijken.

Sarah betekende heel veel voor Rowan en ik begreep waarom ze zo verdrietig was maar Sarah was gezond en we gingen naar freaking Amerika!

‘Je hebt gelijk, sorry.’ Zei ze zacht.

Ik grinnikte en kneep even in haar hand ‘Je hoeft geen sorry te zeggen Row, ik snap het! Nou kom op, de andere staan al op ons te wachten.’

Twee uur later zaten we met zijn alle in het vliegtuig. Ik zat tussen Ashton en Michael in en Rowan zat samen met Luke en Calum in de rij voor ons. Mali kon helaas niet mee omdat ze nog naar school moest maar ze had beloofd ons in haar vakantie op te komen zoeken. Zenuwachtig bewoog ik heen en weer in mijn stoel en voor de zoveelste keer trok ik mijn riem iets strakker. De laatste keer dat ik gevlogen had, was ik 6 jaar en ik kon me er niet veel meer van herinneren behalve dat ik het dood eng vond. Ashton had me al geprobeerd gerust te stellen door te zeggen dat ik alles waarschijnlijk een stuk minder eng zou vinden zodra we in de lucht waren. Toen het vliegtuig begon te bewegen greep ik Ashton’s hand vast. Hij grinnikte en verstrengelde onze vingers.

‘Het komt goed Ali, voor je het weet zijn we in Amerika.’

Ik kneep in zijn hand en keek even uit het kleine raampje ‘Maar wat als er iets mis is met het vliegtuig?’

Michael lachte zachtjes en pakte mijn andere hand vast ‘Stop met stressen, er gaat heus niks gebeuren Ali. Wij vliegen heel vaak en we leven nog steeds toch?’

Ik knikte langzaam ‘Ja dat weet ik maar ik ben gewoon zenuwachtig.. En bang.’

Vanaf het moment dat het vliegtuig de grond niet meer raakte kneep ik hard in hun handen, zo hard dat ik mezelf bijna pijn deed. Mijn hart zat in mijn keel, mijn handen waren zweterig en ik had een raar gevoel in mijn maag.

Ashton grinnikte en drukte een kus op mijn slaap ‘Relax Ali, alles komt goed.’

‘Ik voel mijn hand niet meer,’ klaagde Michael toen ik eindelijk zijn hand los liet.

Ik stak mijn tong naar hem uit en leunde met mijn hoofd op Ash zijn schouder, hij had gelijk, nu we eenmaal in de lucht waren vond ik het een stuk minder eng.

--