H 6.3 - 15 jaar

Kerst was een van mijn beste momenten. Ik had een kwartier aan een stuk door gehuild vanwege Jasmijn. De drie dagen daarna hadden ze me met rust gelaten. Ik had alles verloren.
Mijn gezin, mijn huis mijn stem en ook nog mijn eetlust. Ik werd iedere dag met drinkbare maaltijden gevoed. Ik had twee dagen geleden voor het laatst patat gegeten, maar toen ik een frietje in mijn mond had gestopt, kwam het er net zo snel weer uit als dat het erin was gekomen.
Ik zou over twee dagen alweer onderzocht worden wat mijn derde fase zou zijn.
Ik was verhuist naar een wat geriefelijke onderkomen.
Ik had een loden bed met mijn voor kerst gekregen matras erop, waar ik zonder dekens op sliep. Ik lag nu op mijn matras en keek strak voor me uit naar de hoge plafond boven me.
Het raam was nu groter dan in de andere kamer en een zacht briesje door de kamer waaide.
Ik schrok op toen een man in een yetipak de kamer in kwam lopen met een enorm apparaat. Ik keek naar de twee personen achter de man en zag dat er dit keer een vrouw bij zat.
Onder het witte pak, zag je duidelijk de borsten zitten. Ik werd ruw bij mijn armen en benen gegrepen en op het matras geduwd.
'Bind hem vast aan de poten van het bed en maak hem met een riem stevig vast om zijn middel,' zei de persoon bij het apparaat en ik voelde dat ik werd vastgebonden aan het bed en een breede donkerbruine riem om mijn middel vastgebonden werd.
Ik werd met een stevige hand bij mijn arm vastgegrepen, waar een naald doorheen werd gestoken. Gelijk voelde ik me licht worden in mijn hoofd en wilde weten wat ze gingen doen, maar voor ik wat kon zien, begonnen mijn zware oogleden te sluiten en viel ik weg in de duisternis.

Ik wist niet hoelang ik weg was geweest, maar toen ik mijn ogen langzaam opende zag ik dat ik omringt was met glas. Ik wilde overeind komen, maar de pijn in mijn lichaam was ondragelijk.
Ik voelde mijn lichaam vloeien. Ik probeerde voor de tweede keer te kijken wat er was gebeurd en kon mijn hoofd optillen. Ik zag dat mijn benen er niet meer waren, om me heen lagen lichamen van mannen en vrouwen.
Allen keken met hun glazige ogen in het niets.
Wat was hier gebeurd? waarom had ik geen benen meer?
Ik kon mijn romp omhoog trekken en nu zag ik dat mijn benen volledig waren gesmolten. Geel gesteente was wat er van over was aan mijn voeten. Ze waren geel. Mijn huid was volledig weggesmolten en dit was vast gestolt toen ik sliep. Ik kijk de kamer rond en voelde dat ik het warm kreeg. De kamer vulde zich met water en
kwam al tot aan zijn matras.
Ik probeerde te schreeuwen, maar niets kwam uit mijn mond. Het water steeg verder omhoog en kwam al tot mijn middel. Ik probeerde om van het bed te komen, maar er kwam nog steeds geen beweging in. Ik schreeuwde en alles werd weer zwart voor mijn ogen....

Met een bezweet voorhoofd schrok ik uit mijn apparte slaap en zie dat de personen aan het inpakken waren. Ik greep naar mijn hoofd door de opkomende hoofdpijn. De vrouw legt een handschoen op mijn schouder en gaat voor me zitten kijkt me met haar diepe blauwe ogen aan.
'Noah, rustig maar het is voorbij.' Ik keek haar aan en zocht naar iets om het op te schrijven.
De vrouw pakte een nieuw kladblok.
'Mijn naam is Felicia, maar noem me gewoon Fe. Dat schrijft wat makkelijker,' zei ze toen ze de kladblok met pen aangaf.
Fe. wat is er gebeurd?
Felicia keek naar de grond.
'We hebben foto's gemaakt van je lichaam, maar we wilde ervoor zorgen dat je rustig bleef, dus hebben we je onder nacose gebracht. Eenmaal toen je sliep, gebeurde er iets ongewoons in je lichaam.
Eerst die tranen, dan je zweet en bloed nu je spraak verloren. Het moet wel een hel voor je zijn. Dat je een jongen van vijftien bent. Die horen thuis games te spelen.' Ze had er blijkbaar moeite mee om het allemaal uit te spreken.
Gaat het wel? Schreef ik haar en ze knikte. Achter haar masker zou ze vast huilen.
'Je moet me denken aan mijn zoon die ik drie jaar geleden ben kwijtgeraakt. Hij leek precies op jou.'