Day 17

Het eerste wat hem opviel was dat ze een shirt droeg waar luidkeels 'NEW YORK <3' opstond. Op zich was dat niet zo vreemd, er liepen wel meerdere meisjes rond met zo'n shirt. Dit meisje leek alleen net iets anders te zijn.
      In New York was het altijd druk. Louis wist dat en probeerde daarom iedereen zorgvuldig te ontwijken. Het meisje waarnaar hij keek leek zich geen zorgen te maken om de mopperende mensen die tegen haar botsten. In plaats daarvan staarde ze alleen maar omhoog en keek ze verbaasd om zich heen.
      Toen de zoveelste vrouw tegen haar liep besloot Louis actie te ondernemen. Hij manoeuvreerde zich tussen de vele mensen zodat hij naast het meisje stond. 'Kan je het zien?'
      Het meisje schrok op. 'Oh, eh...' Ze keek naar de mensen op het trottoir. 'Ik sta een beetje in de weg, of niet?'
      Een groot beetje, ja, dacht Louis, maar dat zei hij niet hardop.
      'Misschien klinkt het raar,' zei het meisje, 'maar ik heb geen idee hoe ik hier ben gekomen.'
      'Juist,' zei Louis en hij probeerde om niet sarcastisch over te komen. 'Je bent hier zeker naartoe geflitst door aliens die je geheugen hebben gewist?'
      Het meisje staarde hem emotieloos aan. Misschien was dat toch wel sarcastisch. 'Het is waar. Een minuut geleden zat ik nog in mijn kamer te luisteren naar One Direction en nu sta ik opeens hier.'
      'In hartje New York,' voegde Louis toe. 'In ieder geval is het niet handig om midden op de stoep te staan. Waar moet je naartoe?'
      Het meisje staarde hem hulpeloos aan.
      'Oké,' zuchtte hij. 'Loop maar mee. Ik heet Louis, trouwens.'
      Het gezicht van het meisje lichtte op. 'Wat toevallig! Ik heet Louise.'
      'Ah, leuk,' mompelde Louis. Hij begeleidde haar zwijgzaam door de New Yorkse straten. Hier en daar bleef Louise staan om iets te bewonderen, zoals een Starbucks, wat Louis vreemd vond aangezien ze in elk land wel een Starbucks hadden. Misschien kwam Louise wel van de maan.
      In de tussentijd vertelde Louise enthousiast aan hem hoe gek ze op New York is. Het was nogal verontrustend, aangezien het leek of Louise meer van New York wist dan Louis, en hij woonde er al een jaar. Inmiddels liepen ze op West 43rd Street, vlakbij Times Square, en Louis hoopte dat Louise niet zou gaan flippen van enthousiasme.
      Tevergeefs. Net toen de eerste neonreclames zichtbaar werden sperden Louise's ogen zich. Ze keek om zich heen. 'Is dit Times Square?! OMG!' Ze begon hyperactief op en neer te springen en Louis schaamde zich wonderbaarlijk genoeg niet. De eerste keer dat hij hier kwam was hij ook erg enthousiast geweest.
      'Waar gaan we nu naartoe?' Louise keek hem stralend aan.
      Dat bracht hem gelijk weer terug in de werkelijkheid. Natuurlijk wist hij dat hij Louise niet alleen kon achterlaten, maar wat moest hij dan doen? Hij had geen verplichtingen, zoals een baan of school, dus hij kon van alles doen. Hij keek naar Louise, die nog steeds stralend naar hem keek. 'We gaan sightseeën,' zei hij. 'Ik geef je een rondleiding door New York.'

Het was best wel een leuke dag geworden. Louis liet Louise alle bekende plekjes van the Big Apple zien, zoals het Empire State Building en het Chrysler Building. Onder het lopen praatten ze wat en Louis kwam te weten dat Louise in San Francisco woonde. Dat was vanuit New York ongelofelijk ver weg, dus dat dikte alleen maar het mysterie aan over hoe Louise opeens van plek was veranderd. Louise scheen het niet erg te vinden, sterker nog: ze was er ongelofelijk blij mee.
      'En dan zien we hier, dames en heren, the Statue of Liberty, oftewel het vrijheidsbeeld.' Louis maakte een dramatisch gebaar naar het beeld dat in de verte te zien was. Louise moest giechelen en volgde Louis arm.
      'Het is mooi,' zei ze. Ze leunde op het hek van de steiger.
      Louis wilde haar voorbeeld volgen toen hij opeens iets aan haar opmerkte. Zachtjes begon haar huid op te lichten. 'Je huid ligt op,' stamelde hij.
      'Oh, shit.' Louise schrok op. 'Wat gebeurt er?!' Opeens scheen ze zich iets te beseffen. Ze haalde een stift uit haar broekzak en schreef bliksemsnel een nummer op Louis' arm.
      Louis vond het een ietwat vreemde reactie. 'Louise, wat doe-'
      Hij werd onderbroken door een flits en Louise was verdwenen.

Het nummer op zijn arm bleek een telefoonnummer te zijn geweest. Louis en Louise onderhielden contact en Louis was eigenlijk best wel blij dat hij haar ontmoette, ondanks de vreemde, bovennatuurlijke omstandigheden.