Het einde

Ik had veel dingen in mijn leven meegemaakt maar dit sloeg echt alles. De wereld die ik kende was letterlijk verwoest. De oorlog was al verloren maar ik vocht nog steeds met mijn peloton, mijn team, het laatste wat ik had op deze verrotte wereld. Ik was alles kwijt, mijn geliefde, mijn kinderen, mijn thuis.

We liepen door Ground Zero en het was verschrikkelijk om te zien hoe mensen pijn leden en zelfs sommige compleet uit elkaar gerukt alsof ze niks voorstelde. Mijn mannen en ik stopten alleen om te kijken of er mensen waren die het hadden overleefd maar we moesten ze allemaal een kogel door de kop jagen. Ik vocht al vijf jaar maar dit deed ik zeer zeker niet zonder emotie. Elke keer als ik de trekker overhaalde, stierf een stuk van mijn ziel. We wisten allemaal dat dit het beste voor hen was.

Ik sloot de ogen van een jonge vrouw die haar overleden kind vasthield. Als teken van respect, sloeg ik een kruisje maar mijn tranen kon ik niet bedwingen en ik zag dat mijn mannen ook de nodige tranen lieten gaan. “Kom op mannen, we gaan verder! Ik neem het jullie niet kwalijk.” Mijn mannen en ik vormden weer de ijzersterke formatie. Sluipschutter liep naast me en klopte mij op mijn schouder. “Sergeant, ik wil wel een uitgebreid pensioen hebben en een goede psycholoog na deze missie, als u dat maar weet.” Er werd gelachen en luidruchtig ingestemd. Zo gingen we ermee om.


Mijn peloton bestond uit tien man. Sluipschutter was de beste op zijn vakgebied. Fatboy ging over het rantsoen, het sprak voor zichzelf. Milady was een pittige dame en vuurgevaarlijk met een wapen die ze in handen kon krijgen. Doc was onze verpleger in het veld. Wolf merkte altijd als eerste op als er een aanval was van de Anderen, verdomd handige kerel. Handy-man was onze techneut. Birdy ging over onze aanval strategieën. Dancer kreeg zijn bijnaam omdat hij in een aanval met gemak door de kogels en granaten walste en de eerste linie uitschakelde. Toen hadden we ook nog de Stille, hij sprak niet zo vaak. Ik was trots op deze mannen, ook al waren ze een zooitje bij elkaar geraapt.


Handy-man sprak over de radio met de Safe-zone. We moesten oppassen, er zaten nog troepen van de tegenpartij ofwel de Anderen. “ Okay mannen. Ogen open houden.” Ik had de zin nog niet uitgesproken of we lagen onder een vagevuur van kogels. “Sluipschutter! Doe je best. Mannen! Zoek dekking!” We vluchtten allemaal in de ruïnes van overgebleven gebouwen. Na 5 minuten kwam Sluipschutter aanzetten. “ Waarschijnlijk was dit pas de eerste linie. Langzaam kwamen de rest van mijn mannen aangeslopen. Ik was kwaad. “Wolf! Hoe kon dit gebeuren? Normaal ben je altijd zo alert?!”

“MIlady en ik , wij zagen wat bewegen in het gebouw aan de andere kant. We werden gevolgd maar niet door de Anderen. Wij vragen voor een doorzoeking van het gebouw.” Maar dat was niet meer nodig. Er kwam iets aangelopen en mijn mannen namen het gelijk onder schot. “Wacht, wacht, WACHT!” Ik stond op en liep tussen mijn mannen door naar voren. Het was een kind, ongehavend en ik viel op mijn knieën. Het was een wonder. Al een jaar liepen wij rond door verschillende gebieden om eventuele overlevenden te vinden maar tevergeefs. We hadden de hoop bijna opgegeven. “Kan ik jullie vertrouwen?” Het kind was doodsbang. Ik lachte met tranen ik mijn ogen.

We lagen onder vuur. “Milady, Bescherm dat kind, ik doe je wat aan als er wat mee gebeurd! Wolf, Ik wil een compleet overzicht en overleg met Birdy! Dancer en Sluipschutter! Doe jullie best!” Ik keek naar het kind dat achter Milady zat. Dit is waarvoor we het deden. Het veiligstellen van de volgende generatie. Was dit het einde? Ik dacht het niet! De oorlog was nog niet voorbij, zolang dit peloton nog leefden. We schreeuwden in koor:


“Retreat? Never! Retreat? Never! Retreat? Never!”