Vreemdgaan....

Ik besloot dat ik maar Jonas moest gaan, proberen hem over te halen hier te blijven. Gelukkig had Jeremy niks door toen ik hem had gezegd dat ik even weg ging. Nu liep ik door het bos. Ik kon Jonas wel horen rondlopen, maar het was nog erg ver weg. En het zou nog lang duren. Als ik zou lopen tenminste. Ik begon te rennen. In de richting van Jonas.
Na een paar minuten kwam ik bij een open plek. Aan de andere kant van de plek zag ik Jonas zitten. Hij zat voor zich uit te staren. Het deed me denken aan de manier waarop Jeremy ook altijd zat, bij het meer. Ik liep langzaam naar hem toe. Hij draaide zich niet om. Ook niet toen ik mijn hand op zijn schouder legde. Ik ging naast hem op de grond zitten en sloeg mijn arm om me heen. 'Gaat het wel?' vroeg ik bezorgd. Hij schudde zijn hoofd. Dat had ik eigenlijk wel kunnen verwachten. 'Jeremy vind het ook vervelend dat jullie de hele tijd ruzie hebben.' Toen keek hij me boos aan. 'Denk je dat ik het vervelend vind? Ik vind het verschrikkelijk. Zo erg dat hij het nooit zou begrijpen.' hij keek weer naar beneden en begon te huilen. Ik voelde me ongemakkelijk, maar had ook de neiging hem te troosten. Ik ging met mijn hand op en neer over zijn rug. En toen ineens zonder enige waarschuwing keek hij op en drukte zijn lippen tegen de mijne. Waarom ik hem niet meteen wegduwde weet ik ook niet. Ik vergat alles om me heen terwijl hij me kuste. En ik kuste hem ook terug. Maar toen kwam het beeld van Jeremy weer in me op en ik duwde hem uiteindelijk weg. Ik had er nu al spijt van.