Photograph - Luke Hemmings

"Oké oké dan nog ééntje." lacht Luke. Nog snel nemen we een laatste selfie. Ik lach, oprecht. Net zoals Luke. "Kom Luke we moeten echt weg!" Roept Michael. "Luke! Ik wil nog een foto van jou alleen, alsjeblieft, blijf zo staan." Snel neem ik de laatste foto van Luke, voordat hij minstens drie maanden weg gaat om te touren met de band. "Emma, het spijt me zo erg dat ik je hier moet achterlaten.. Als het kon nam ik je mee, echt! Maar jij moet naar school en dat is belangrijk. Ik ga je missen Emma, we bellen en sms'en elke dag oké? Sterk blijven hè. En je moet je niks aantrekken van wat ze op school zeggen. Ik houd van je, ik houd zoveel van je. Vergeet dat alsjeblieft niet." Ik knik, terwijl de tranen over mijn wangen stromen. Luke trekt me in een knuffel. "Sssh, het komt goed. Ik ben terug voordat je het weet." Ik verberg m'n gezicht in zijn shirt. "Just wait for me to come home.. I love you Emma." Ik klem m'n armen strakker om Luke's middel. "I love you too Lukey." Daarna drukt hij nog een laatste kus op mijn lippen. "Ik moet nu echt gaan Em.. Het spijt me. Ik bel je zo snel mogelijk." Ik knik. "Ik ga je missen Luke. Heel veel succes, of nee breek een been is wat ze altijd zeggen toch?" Met een waterige glimlach knikt Luke. "Dank je Em." Zegt hij zachtjes. "Luke Calum doet ons wat als we te laat komen." Dringt Michael aan. "Ik moet nu écht gaan. Bye Em." Nieuwe tranen stromen over mijn wangen. "Bye Lukey. I'll see you soon." Ook in Luke's ogen staan tranen en er loopt er een langs zijn wang naar beneden. Nog vlug drukt hij zijn lippen op die van mij. Daarna loopt hij richting de auto. We zwaaien naar elkaar. Hij stapt in en de deur wordt dicht gedaan. De auto start en begint te rijden. Ik blijf zwaaien, net zolang totdat de auto uit mijn zicht verdwenen is.

De volgende ochtend moet ik naar school. Ik zit in het laatste jaar, maar dat maakt het niet minder erg. Op school gelooft niemand dat Luke mijn vriendje is. Ik ben dat onpopulaire meisje, dat meisje dat altijd uitgescholden wordt. Hoe kan die nou weer daten met Luke Hemmings, de lead singer van 5 Seconds of Summer? Toen ik het m'n vriendinnen, ja ik had er twee, vertelde, dachten ze dat ik loog, ze luisterden niet en ze lieten me in de steek. Met alle tegenzin van de wereld stap ik op m'n fiets. Op naar de hel.

Alleen, zoals altijd loop ik het schoolplein op. Nou ja helemaal alleen ben ik niet, voor mijn gevoel dan. Ik steek mijn hand in m'n broekzak. Daar voel ik de foto zitten. Ik haal hem er uit. Luke lacht naar de camera en ik kijk lachend naar hem. Langzaam wrijf ik met m'n vinger over de foto. Er valt een traan op de foto. Snel veeg ik hem er af, gelukkig is er niet veel van te zien. Ik steek de foto terug in mijn broekzak. "Ha Emma, laat eens zien wat je daar hebt." Ik kijk opzij en zie Becca. Ik negeer haar en loop door, maar ze pakt me bij de mouw van m'n shirt en trekt me terug. "Nou wat heb je daar?" vraagt ze nog eens. "Niks." Antwoord ik simpel. "Oh, waarom stopte je het dan terug in je broekzak? Je hebt daar wel wat, laat eens zien." "Nee." Maar Becca heeft de foto al uit m'n broekzak gevist voordat ik het door heb. "Blijf af, dat is van mij!" Roep ik iet wat gefrustreerd. "Wie is dat?" Vraagt Becca wijzend naar de foto. "Wacht is dat Luke Hemmings? En wie is dat meisje? Ben jij dat Emma?" Ik knik. "Ach wat leuk, goed gefotoshopt hoor meid. Ik zou bijna denken dat de foto echt was." zegt ze. "Hij is echt." zeg ik zachtjes. "Ja vast." Ze scheurt de foto in tientallen stukjes en laat ze op de grond vallen. Ik voel dat de tranen weer beginnen te stromen en val op m'n knieën om alle stukjes op te rapen.

Ik val huilend op m'n bed en op dat moment gaat mijn telefoon af. Luke. Ik neem hem op. "Hi Em." Hoor ik hem zeggen. "Hey Lukey." zeg ik waarna ik weer begin te snikken. "Emma, wat is er?" vraagt hij bezorgd. "Becca... Ze, ze verscheurde de foto, zei dat het nep was.." "Em.. Jij weet wel beter. Ik houd echt van je. Print die foto nog maar een keer uit. Alles komt goed echt." Ik knik, maar realiseer me dan dat Luke dat niet kan zien. "Oké." zeg ik dan maar. "En Emma?" "Ja?" "Je hebt dat medaillon toch? Die je van je oma hebt gekregen voor je verjaardag ooit?" "Ja, natuurlijk. Hoezo?" Luke geeft geen antwoord maar ik weet al wat hij wil dat ik doe. "Je bent de beste Luke, dan draag ik je altijd bij me." "I love you Emma, maar ik moet helaas nu weer gaan. Het spijt me. Ik bel je vanavond!" "Love you too Lukey." Daarna wordt er opgehangen.

* * *
Luke is pas twee weken weg, maar het voelt wel als twee jaar. De dagen gaan traag. Ik heb gedaan wat hij zei. Ik heb de allermooiste foto die ik van hem heb in het medaillon gedaan en ik draag het elke dag. Tot nu toe heeft niemand er nog naar gevraagd. Misschien is dat ook wel goed.

"Emmaaa!" Ik herken de stem meteen. Becca. Ze kijkt me aan met een grijns. "Nieuwe ketting?" vraagt ze zogenaamd geïnteresseerd. Ik schud m'n hoofd. "Nee? Ik heb 'm anders nog nooit gezien. Wie zit er in dat medaillon? Je zogenaamde vriendje Luke Hemmings?" Zonder het te vragen maakt ze het medaillon open. "Jij hebt echt geen leven weet je dat? Je bent zo zielig dat je doet alsof je een beroemd vriendje hebt terwijl hij eigenlijk niet eens weet dat je bestaat. En als hij dat wel zou weten zou hij je vast haten. Wie word er nou weer verliefd op een mislukkeling als je iedereen kan krijgen?" De woorden doen pijn, ontzettend veel pijn. Maar Luke hield toch wel van me? Daarna trekt Becca de ketting van m'n nek en gooit hem in de prullenbak. "Dat is waar dat ding hoort, bij het vuil, en daar hoor jij ook thuis Emma." Daarna loopt ze weg. Alweer begin ik te huilen op school. Ik vis het medaillon uit de vuilnisbak. Ik loop terug naar m'n fiets, ik ga echt niet meer naar school. Huilend fiets ik naar huis. Ben ik echt zo'n mislukkeling?

Thuis aangekomen maak ik het medaillon, het is gelukkig niet echt kapot. Ik doe hem weer om. Het koude hangertje met de foto van Luke ligt op mijn borst. Ik lig op bed en staar naar het plafond van mijn kamer. Ik luister naar mijn hartslag en denk terug aan de laatste keer dat Luke en ik hier samen lagen. Mijn hoofd lag op zijn borstkas, we staarden naar het plafond en ik hoorde zijn hartslag. Heel even voelt het net alsof Luke er weer is.

De telefoon gaat weer en ik vertel Luke wat er is gebeurd, net zoals altijd. Hij belt elke dag, stuurt tussendoor sms'jes en stuurt af en toe foto's. "Ik wou dat ik bij jou was, ik mis je zo erg." "Ik mis jou ook ontzettend veel Luke. Maar volgens mij moet je zo op.. Of niet?" Ik hoor Luke zachtjes lachen. "Dat klopt. Love you Em!" "Love you too."

* * *

De drie maanden lijken de langste drie maanden van mijn leven. Het wordt nog altijd elke dag erger op school. En begin deze week heb ik besloten mezelf ziek te melden. Niemand mist mij daar en m'n ouders denken dat ik echt ziek ben. Ik kijk naar de kalender op m'n kamer. Luke komt pas terug over een week. Ik zucht, dat wordt nog een hele lange week. M'n gedachten dwalen af naar Luke, hoe hij me kuste, hoe hij naar me keek. Zijn perfecte blauwe ogen, waarin ik altijd verdrink. Ik klem m'n hand om het medaillon en sluit m'n ogen.

Blijkbaar was ik in slaap gevallen, want ik schrik wakker van m'n telefoon. Als ik eerst de tijd zie kijk ik verbaasd naar de telefoon. Wie belt er nou om twaalf uur 's nachts? Dan kijk ik naar de naam. Luke! Waarom belt Luke me zo laat nog? "Luke?" "Emma!" "Waarom bel je me zo laat nog?" "Sliep je al? Sorry Em." "Geeft niet Lukey. Ik mis je Luke, deze drie maanden duren zo lang. Ik wou dat ik bij jou was.." "Ik wou dat ik bij jou was Emma.. Wait for me to come home.." Daarna hangt Luke op. Wat bedoelt hij daar mee? Dat ik gewoon nog een week moet wachten?

Ik besluit om naar buiten te gaan. Het is koud maar ik loop door naar het park. Daar ga ik op een bankje zitten. Ik kijk op m'n telefoon, de tranen beginnen weer te stromen als ik naar het schermpje kijk. Het is Luke. Na een eeuwigheid naar het scherm gestaard te hebben besluit ik toch om Luke te bellen. Hij neemt op. "Luke?" vraag ik snikkend. "Emma, wat is er?" vraagt hij bezorgd. Ik begin harder te snikken. "I-ik mis je zo erg. Het enige wat ik wil is bij jou zijn en samen met jou naar de sterren kijken of naar het plafond staren. Deze drie maanden zijn echt vreselijk geweest en ik trek het niet meer Luke." Ik barst in huilen uit. "Emma, het is al goed, ssh." Hoor ik zijn stem echoën. Wacht.. Zijn stem echoot? In een ruk draai ik me om en zie hem staan. Zijn blauwe ogen kijken me aan. "Luke!" Roep ik uit. Ik spring over de bank een en trek hem in een knuffel. "Zie je Em, alles komt goed. Niet meer huilen nu. Ik ben er weer." zegt Luke troostend. "Laat me alsjeblieft nooit meer alleen Luke.." Fluister ik. "I won't Emma, I promise.."