OneOfTheCullenBoys?

“Waw, goeie smaak, kleintje” lachte men zus, toen ik binnen liep.
Ik lachte, “weet ik.”
Ze leek even van haar stuk gebracht en zocht naar woorden. Ik grijnsde.
“Ik had hem nog nooit goed bekeken, maar…” ze zuchte en blies hoofdschuddend de lucht terug uit.
Ik draaide met men ogen en liep naar de keuken.
“Dat is toch één van de Cullen jongens?”
Ik knikte en nam wat te drinken uit de koelkast. Ik keek haar terug aan, haar ogen in de verte, denkend aan iets.
“Ja, het zit in de familie. Die vader van hun… je zou je iedere dag ziek willen melden”
Ik giechelde en ze keek me lachend aan.”Ja, ze zijn erg… knap” besloot ik.
Ze knikte,”Maar ik ben getrouwd…” zei ze, een teleurgestelde ondertoon in haar stem. Ik fronste, maar lachte wel.
“Oh,” zei ze opeens, na een lange stilte,”Mam en pap hebben gebeld.”
Ik keek geschrokken op,”Wat wilden ze? Bellen ze terug?”
Ze lachte,”Ze waren gelukkig, gelukkiger dan de laatste tijd en dat dankzij jou…” ze woelde door men haar en liep terug naar de woon kamer. Ik zuchte luid en sloot mijn ogen.
Iets mist er nog…
Ik zag zijn grote bruine ogen voor me. Ik snelde naar de woonkamer, griste de telefoon van de tafel en rende naar men kamer. Ik sloot de deur achter me en liet me op het bed vallen.