Thunder Bay, Ontario Canada

De wind blies zijn haren door de war, zorgde voor een rilling die over zijn rug omlaag rolde en kippenvel die zich over arm en been verspreidde. Hoewel de wind niet bepaald bij het gebied hoorde en hem dat eigenlijk zou moeten verbazen, deed dat het niet, en bovenal kickte hij er behoorlijk op. De jongen keek naar het gebied met kolkende watervallen die uitmonden in een donkere vloed aan water, ook wel een meer genoemd. Het diepblauwe water bewoog zich onrustig heen en weer en liet de jongen beseffen waar de naam 'Thunder Bay' vandaan kwam. Maar hij snapte niet waarom het gebied zo slecht bezorgd werd. Het uitzicht op zichzelf liet zijn mondhoeken omhoog krullen.

Onzeker over zijn uitgezochte locatie om zijn slaaptent op te zetten, begon hij langzaamaan het gebied te verkennen. Zijn hand haalde hij door het koppige, ijskoude water, zijn voeten sleepte hij voort door de met mos bedekte paden. Zijn blik wierp hij omhoog naar de koele, grijzige lucht gevuld met wolken in allerlei vormen en groten. Maar wat echt zijn aandacht trok, waren de naaldbomen die hem leken te volgen, opduikend op elke plek waar hij ook maar kwam. Het begon hem te duizelen.

De nacht kwam snel en liet de hemel voor een paar minuten bloedrood kleuren, maar maakte al gauw plaats voor de pikzwarte nacht gevuld met sterren. Het begon met die ene ster die hem opviel, en toen hij die zag, begonnen de anderen al snel hun aanwezigheid aan hem bekend te maken. Stralend en blinkend schitterden ze fel af tegen de pikzwarte kleur, alsof ze hem toelachten.

Zo viel hij in slaap onder de sterrenhemel, niet wetend welk gevaar op de loer lag. Rommelende wolken en de schreeuwen van Zeus’ woede zouden hem gewekt moeten hebben, maar de jongeman was een diepe slaper.

Onbewust, sloeg de bliksem in op de grond.