Chapter 22

Ik was na de trainen nog wat van slag en had de hele dag op mijn bed gezeten. Ik was ondertussen helemaal in mijn hoodie gekropen. "Lor?" hoorde ik iemand vragen. Ik keek niet op maar, de persoon ging naast me zitten. "Laurel, Wat is er met je gebeurt? Wat is er aan de hand? Komt het door je oude coach?" vroeg Caleb. Ik kroop nog meer in mijn hoodie en bleef voor me uit staren. Caleb liep weg en bleek zijn onderzoek te staken. Ik bleef weer gedachteloos voor me uitstaren. "Etenstijd!" riep Sylvia. Ik reageerde er niet op. "Heeft ze dit wel vaker gehad?" hoorde ik Mark vragen. "Nee echt nooit." antwoordde Johan. Ze kwamen langs mijn deur. "Ga maar vast ik kom zo." zei Johan. Ik zag Mark bezorgt kijken, dus hij gaf echt om zijn elftal. "Laurel?" vroeg Johan zacht terwijl hij naast me komt zitten. Ik knuffelde hem "Ik weet het gewoon niet meer Johan." huilde ik. De feit dat zijn schouder nat werd boeide hem niet echt. "Vertel eens waar je mee zit." Commandeerde hij. Ik durfde niet tegen hem in te gaan en vertelde het maar. "De coach, voetbal, leven." noemde ik op. "Je leven?" vroeg Johan. Ik knikte "Ik wou het niet opgeven ofzo maar gewoon hoe het verder gaat." "Ga je mee eten?" vroeg hij terwijl hij opstond. Ik kroop gelijk weer in mijn hoodie. "Nee dankje." zei ik zacht twijfelend. HIj zag er bezorgd uit en zuchtte. vervolgens was er niemand meer op mijn kamer die ik deelde met Lexi.

"Lexi." zei ik toen ze onze kamer in kwam. "Hey Laurel beetje beter?" vroeg ze. Ik knikte "En jij?" "Ja hoor." "Waar bleef je zo lang?" "Voetballen." "Met?" "Xavier." "Oeeehhh is er wat gebeurt?" "Ik hem hem een kus op zijn wang gegeven." "Hmm een begin." grinnikte ik. Ze liep de kamer blozend uit en kwam Xavier tegen. Ik begon hard te lachen. "Wat is er met haar ineens?" vroeg Xavier. Lexi haalde haar schouders op. Ik liep naar de woonkamer en iedereen keek mij aan. Ik liep naar een bank. "Ksst." zei ik grinnikend. Ze bleven gewoon zitten dus ik liet mezelf op hun schoot vallen. "Jammer boys maar ik ga liggen waar ik wil liggen." Lexi sleurde me van de bank af en liet me op e grond liggen. "Dan lig je nu maar op de grond." zei ze. Ik zuchtte. De coach kwam binnen. "Ik heb een paar mededelingen. Ten eerste De volgende wedstrijd is tegen Italië, Wees goed getraind. Ten tweede morgen gaan we aan jullie conditie werken, En ten derde Laurel gaat terug naar Japan." zei hij. Hij draaide om en liep weg. "Wat?! Waarom moet ik weg?!" "Je kan niet met je problemen omgaan en dat had je belooft maar je bent je belofte niet nagekomen." Hij beende weg en ik keek naar Lexi. "Dag." zei ik zacht. Ik pakte mijn koffer die ik nog niet had uitgepakt. "Johan ga je mee of blijf je bij die mongool?" vroeg ik. "Ik ga mee, Ik was hier immers voor jou." Ik knikte en we liepen naar buiten. In afscheid had ik geen zin. Toch werd ik tegen gehouden.

Ik maakte de deur open. "Hoi mam ben thuis." "Hey lieverd. Was jij niet op dat eiland?" "Ja maar ik ben er uit gezet." "Wat was er." "Het gebeurde weer na een hele lange tijd." Ze keek me bezorgd aan. "Zullen we zo de wedstrijd samen kijken?" Ik knikte met tranen in mijn ogen. Toen de wedstrijd begon had ik mezelf in een deken gewikkeld. "Lexi rennen!" riep ik hard. "Rennen!" Als snel werd de bal afgepakt. "Ze is er niet bij met haar hoofd." "Wie is Lexi?" "Mijn beste vriendin, nummer..." Ik zocht haar even op op het veld. "Nummer 11." zei ik terwijl ik wees naar het rennende meisje. "Ze doet het toch goed?" Ik schudde mijn hoofd. "Als ze verliest vergeeft ze het zichzelf nooit meer." Toen het rust was smste ik haar. Wat doe je in hemels naam?! Scoor die ******* goal!