Midnight Nightmare

Ze doken meteen de club in die ze de afgelopen keren ook hadden bezocht. Eén voordeel aan Europa: vanaf je achttiende was alles legaal.
Elena en Caroline namen een cocktail van de lijst(ze deden hun best om aan het einde van de vakantie elke cocktail geproefd te hebben van de lijst) en Stefan nam een glas whiskey.
Ze zochten ergens een hoekje op in de reeds volle ruimte. Dansend bewogen ze zich door de opgelaten meute in de hoop ergens een tafeltje te bemachtigen waar hun drank op kon staan en waar ze konden dansen.
Caroline nam foto's van de massa, Stefan, Elena en van de drankglazen.
'Care, kom eens van achter die camera. Straks heb je geen enkele foto van jezelf waar je alleen opstaat. Je maakt enkel foto's van ons of van de omgeving.' 'Niet waar! Ik maak toch ook foto's van ons tezamen.'
'Maar nooit van jou alleen!' lachte Elena terwijl ze de camera uit Caroline's handen griste. Caroline streek lachend haar haren naar achteren. De flitser ging keer na keer.
Eerst lachte ze alleen maar uiteindelijk begon ze te poseren: met het glas, hangend aan Stefan, kusjes wuivend naar de camera... 'Eens zien.'
Elena bekeek lachend de foto's Caroline glimlachte en wou meekijken maar Elena draaide altijd weg met een speelse glimlach. En toen, zakte de glimlach in. Een frons vormde zich op haar gezicht.
Wat? Wat zou er kunnen op staan dat haar deed fronsen. Een rilling schoot over Caroline's armen. De foto's van de afgelopen dagen!
'Welke heuvel is dat? Waar was je?' 'Palatium.'
'Maar, je bent aan het poseren! Ik snap niet wie die foto dan heeft getrokk-' ze viel stil toen ze bleef verder drukken. De camera viel uit haar handen maar Stefan ving hem snel op om de foto zelf te bekijken.
Ze hoefde deze keer niet te zien welke foto het was. Zij en Klaus die een selfie hadden genomen met Rome op de achtergrond.
Stefan gaf de camera terug aan Caroline, zijn hoofd schuddend alsof hij teleurgesteld was. Maar niet verrast. Elena's gezicht daarentegen was onderhevig aan meerdere emoties die vochten om de bovenhand: onbegrip, verbazing, walging, woede en teleurstelling.

'Klaus?'
'Ja.'
'Maar.... Ik begrijp het niet. Wat deed hij daar? Je kwam dat monster tegen op die berg en besloot een foto met hem te nemen?'
'Nee, ik kwam hem niet op de berg tegen. Hij was in Rome.'
'In Rome? Hij was al die tijd in Róme en jij hebt niets gezegd? Hemel, dus je hebt hem vaker gezien? Dat was geen toevallige ontmoeting?' Caroline schudde haar hoofd. 'Vanaf dat ik zei dat ik Rome alleen wou verkennen ben ik met hem op uitstap geweest want hij heeft in Rome gewoond voor een lange poos en hij weet zoveel van de geschiedenis... Hij speelde mijn gids.'
'Hoe- hoe kun je! Hoe kón je dat doen? Hij is een monster, Care! Hij vermoordde Jenna, vermoordde Bonnie, zorgde ervoor dat John stierf, vermoordde Tyler... Hij vermoordde mij, Care.' Haar stem brak en tranen vulden haar ogen.
'En nu spreek je met hem af? Alsof het oké is dat hij dat alles heeft gedaan. Geef je dan niets om ons? Hij wilde jou ook eerst vermoorden voor het ritueel.'

'Nee Elena, het is niet zo. Echt niet... Ik, ik, ik. Ik heb gevoelens voor hem oké? En ik haat er mezelf om. Echt waar. Ik haat mezelf. Ik walg van mezelf en ik heb het haast een vol jaar proberen tegenhouden maar ik kan het niet helpen.' Elena schudde haar hoofd.
'Zijn zus zorgde ervoor dat ik echt stierf', zei Elena meer tegen haarzelf dan tegen Caroline.
'Ga weg, Caroline. Ik kan- hemel, hier kan ik even niet mee om.'
'Waarom ben ik nu weer de schurk zonder gevoelens voor jou? Stefan had een relatie met Katherine en Rebekah en hem vergeef je. Damon slaapt rond met iedereen en voor hem is het oké, zo oké dat je hem zelfs zoent! En ik wordt verwacht braaf in een hoekje te blijven zitten tot je me nodig hebt. Ik heb ook gevoelens. EN ik kies niet op wie ik verliefd word! Je hebt geen idee hoe lastig het laatste jaar is geweest. Ik werd constant gebruikt als aas voor Klaus tijdens elke list. Ik hield mezelfd altijd sterk en vrolijk als jullie allemaal in de put zaten. En ik haat mezelf. Ik veracht mezelf. Ik kan amper leven met mezelf. Ik durf pas een week eerlijk over mijn eigen gevoelens te denken. Ik geef mezelf amper de kans om te bepalen wat ik wil.'
Elena schudde enkel haar hoofd waarop Caroline wegliep naar buiten.
Ze wachtte nog drie minuten tot Stefan en Elena naar haar kwamen om te zeggen dat ze een punt had. Maar dat gebeurde niet.
Hier stond ze dan. Alleen, met tranen in de ogen en de gigantische behoefte om iemand te knuffelen. Ze dacht over haar mama, terug in Amerika. Ze wou zoals vroeger met haar in de zetel kruipen met een pot Ben&Jerry's en een verfilming van een boek van Nicholas Sparks zien. Maar dat zat er niet in vandaag.
Haar verraderlijke hand gleed in haar handtas naar het vakje waar haar mobiel in ruste.

Na twee keer overgaan werd er opgenomen. 'Caroline?' klonk het verbaast. 'Ik had niet verwacht dat je zou bellen love.'
'Ze zijn erachter gekomen.'
'Wat?'
'Stefan en Elena. Ze namen het niet zo goed op.'
'Wat bedoel je?' 'Ik bedoel dat ik buiten een nachtclub sta met niemand in de omgeving op drie rokers na die het fatsoen hadden de lucht binnen de club niet te vergiftigen met hun lucht.'
'Ik ben bang dat ik reeds vastzit... Maar misschien met wat aandringen en overtuigingskracht kan ik even weg. Waar zit je ergens?'
Caroline ging naar de hoek van de straat op zoek naar een straatplak en gaf hem de naam. 'Ben er binnen vijf minuten.'
Hij was er binnen vier en een paar seconden.
'Dus ze namen het niet zo goed op als je hoopte', verklaarde hij toen ze achterop kroop. 'Dat is zacht uitgedrukt.'
'Hoe kwamen ze erachter?' vroeg hij terwijl hij de motor weer startte.
'Elena was de foto's van vanavond aan het bekijken op mijn camera en ze ging te ver terug en zag de foto's van vanmiddag.'
'Dat was altijd een risico en toch wou je me op de foto's.'
'Dat scenario was nooit in mijn hoofd opgekomen.'
'Wat is het ergste dat kan gebeuren?'
'Dat ik al mijn vrienden kwijtraak en iedereen me een verrader noemt.'
'Goeie vriendin als ze je zo veroordelen gewoon omdat je wat tijd doorbrengt met iemand die zij niet mogen. Hypocriete bende.'
'Zo noemde ik hen ook.' Ze lachte troosteloos. Hij reed trager dan toen hij naar mij kwam, dacht ze, want er zijn ondertussen al vier minuten aan het rijden en we zijn nog nergens.
'Waar was je toen ik belde?' 'Ik had een pokeravond met enkele vrienden. Je kent ze vast Cesare en Brutus.' 'Ken ik niet.'
Ze kon de grijns op Klaus zijn gezicht niet zien.

'Hier zijn we dan.' Hij sprong met een soepele beweging van de motor en hielp haar er af wat nogal onhandig ging met haar kleed. Ze hielden halt voor een erg ouderwets en duur uitziend appartement. 'Kom, dan stel ik je voor aan mijn vrienden.'
Ze liepen de trappen op en een gevoel van angst greep Caroline. Vrienden van Klaus? Het had haar slechts luttele weken eerder onwaarschijnlijk geleken dat hij ook maar één vriend kon hebben. Zouden ze op hem lijken? Zouden ze ook vampiers zijn?
Ze hielden halt op de derde verdieping. Maar gezien er verder geen trappen meer waren moesten de bovenste twee verdiepingen kennelijk allebei aan de eigenaar van dit appartement toehoren. De deur ging open en een aantrekkelijke dertiger grijnsde naar haar. Hij was echt het stereotype beeld van een Italiaanse cassanova. Maximum dertig bij nadere inspectie. Hij was gekleed in een zwart v-hals t-shirt en een donkerrode blazer wat bij elke man vreselijk fout zou lijken maar werkte voor hem. Net als Klaus droeg hij een ketting rond zijn nek.

'Welkom in mijn stulpje,ciliegina.' Klaus duwde haar zachtjes binnen, hand op haar heup terwijl hij Cesare een duistere blik wierp. 'En dat betekent?' 'Een Amerikaanse? Klaus, ik dacht dat jij meer stijl ging hebben... Al kan ik niets zeggen over je smaak.'
Klaus negeerde hem en richtte zich tot Caroline. 'Hij noemde je net kersje.' 'Oh.'
Haar blik gleed opnieuw over de man die naar haar knipoogde. 'Waar zijn mijn manieren, ik zal me voorstellen: Cesare, Cesare Borgia.'
Borgia? Als in The Borgia's? Als in de broer die met zijn zus sliep en de wereld ten gronde wou richten. Degene die ervan werd vermoed de echtgenoten van zijn zus en zijn bloedeigen broer vermoord te hebben.
'Jij hoort dood te zijn. Ik las dat je werd vermoord.' 'Geloof nooit je geschiedenisleraar. Na een week met Nik opgetrokken te hebben zou je toch beter moeten weten?' Klaus leek eventjes oncomfortabel. Haar blik gleed door de rest van de luxueuze living. Uitgestrekt over een chaise met een glas amberkleurige likeur lag nog een man. Deze was zeker weten rond de veertig. Hij glimlachte toen haar blik de zijne ontmoette. 'Brutus. Ik geloof dat je geschiedenisboeken me al hebben voorgesteld.' 'O ja?'
De overige twee mannen lachten.
'Et tu, Brute? ook wel bekend als kai su, teknon?' Caroline fronste en begon na te denken. "Jij ook" en Brutus. Brutus in de geschiedenis: wie? 'No way! Nee.' Hij glimlachte weemoedig. 'Jawel, degene die zijn eigen halfoom neerstak, de meest beroemde Romeinse veldheer ooit.'
Caroline deed haar best zich te herinneren wat er van hem geworden was. Ooit, na Cleopatra gezien te hebben op tv, had ze opgezocht of het allemaal waar was en wat er van alle personages was geworden.
'Je probeerde Rome te veroveren maar stierf. De as werd naar je moeder gestuurd.' 'Aan de as herkent men de zoon niet. Terwijl ik lag te sterven hielp een bepaald persoon me dat uit te stellen.' 'Zelfde verhaal.'
Ze keek naar Klaus. 'Je veranderde twee van de meest beruchte mannen in de geschiedenis?' 'Nou, flatteer ons niet zo. Ik zou nog niet eens in de top duizend van de beruchtste mannen geraken', antwoordde Brutus. 'En ik zou ergens aan de achterkant van de top honderd staan.'
'Alhoewel, ik heb wel de nietbestaande prijs gewonnen voor Grootste Strijd tussen Romeinse veldheren Ooit.'
'En ik heb mijn eigen televisiereeks, hoewel zo incorrect dat ze misschien 3% van de tijd de waarheid vertonen in een aflevering.'
'En welke drie procent is dat dan?' Ze was nou eenmaal erg nieuwsgierig of hij wel of niet met zijn zuster sliep.
'De veldslagen. maar goed, genoeg over lang vervlogen tijden, heren, zullen we terug aan het pokeren gaan?'

Caroline nam plaats naast Klaus en keek mee naar het spel terwijl ze van haar glas Amaretto dronk, wat heerlijk zoet was dat. Ze had het nog nooit eerder gedronken en deze drank was duidelijk van betere kwaliteit dan wat ze eerder had gedronken.
Cesare won en de rest stond met tegenzin het geld en de andere inzet af.
'Kom, laten we je naar huis brengen, sweetheart.'
Ze verlieten de andere twee en Caroline moest toegeven dat voor de monsters waarvoor ze hen had aangehouden, ze toch erg aangename mannen in de omgang waren
'Waarom veranderde je hen?' 'Ik veranderde enkel Cesare. Brutus bestond al voordat ik geboren werd. Een heks die verliefd op hem was en als heelster in zijn kamp werkte, bracht hem terug tot leven. Octavianus stond hen toe te blijven leven als ze naar het buitenland gingen en Brutus dood zou blijven voor het volk. De heks verlengde haar en zijn levensduur, ze vestigden zich in Frankrijk, de middeleeuwen kwamen en zij werd verdronken voor hekserij. Dan werd hij terug sterfelijk en moest hij vluchten voor zijn leven als echtgenoot van de heks. Maar de dorpelingen sloten hem in, in een steegje en terwijl ze hem neerstaken kreeg een vampier medelijden met hem en veranderde hem. Later kwam ze erachter dat het dé Brutus was die ze had veranderd.'
'Wow, bewogen leven.' Klaus grinnikte. 'Iedereen die zo lang leeft als wij heeft een bewogen leven achter de rug. Al was de meeste hun mensenleven veel saaier dan dat van Brutus en Cesare.' 'Niet te geloven dat ik Cesare Borgia heb ontmoet.' Klaus zweeg in wat ze herkende als een jaloerse stilte. 'Leefde hij op naar de verwachtingen?' 'Nee, juist het omgekeerde. Hij leek me redelijk aardig.'
'Ik kan ook aardig lijken voor degenen die niet in de weg staan van mijn plannen. Denk maar voor geen seconde dat hij zachtaardig is.' 'Dat zou ik nooit beweren. Jij weet ook goed het charmante en moordlustige te combineren afhankelijk van tegen wie je het hebt.'
'Ik, charmant?' vroeg hij met een tevreden stem. 'Ja, je probeert je toch zo te gedragen. Niet waar?' 'Natuurlijk.'

Hij hield halt voor haar hotel. Ze sprong eraf voor hij haar kon helpen en staarde naar haar eigen donkere ruit en de eveneens donkere ruit naast haar waar Stefan en Elena sliepen. Zouden ze al terug zijn en slapen? Of zouden ze nog weg zijn. Ze schrok op door een hand op haar schouder. 'Als ze zich morgen nog steeds als erbarmelijk slechte vrienden gedragen, bel me dan meteen.' Ze knikte en bleef staan op de straathoek. Een deel van haar wilde niets liever dan zich tegen hem aan vleien en haar zorgen te vergeten. Ze wist dat Klaus het niet erg zou vinden. Klaus bleef bij zijn motor staan.
Ze liep langzaam terug naar hem en hij richtte zich tot zijn volle lengte. Het was slechts een kwestie van centimeters. Ze kon zijn lippen haast proeven terwijl de geur van zijn eau de cologne haar bedwelmde. Ze boog zich naar voor. De spanning in de lucht was zo sterk dat elke milimeter die ze naar voor boog weer een gevecht was met haar bange snel kloppende hart.
'Bedankt voor alles.' Ze drukte een kus op zijn wang en trok zich terug. De intensiteit van zijn blik gaf haar het gevoel compleet naakt te zijn. 'Je weet dat ik alles zou doen voor jou.'
En daar was het, de stem van rede die haar smeekte dit niet te doen. Ze haatte die stem maar het was de stem waar ze altijd naar luisterde. 'Zie ik je morgen?' 'Op hetzelfde uur als altijd.' Ze forceerde een glimlach op haar gezicht. 'Slaapwel, Klaus.' 'Zoete dromen, Caroline.'
De manier waarop hij haar naam zei gaf haar rillingen. Ze draaide zich om voor hij de blos op haar wangen kon zien en haastte zich naar het hotel.