Tears are forming in your eyes.

Ik bonk zo hard ik kan op de glazen voordeur, na een aantal bonken wordt de deur met een kwade ruk opengetrokken. ‘Julie.’ Sist zijn moeder, ik voel me al meteen misselijk worden. ‘Waar is Connor?! Ik moet hem zien! Nu!’ Schreeuw ik ‘Neen! Connor slaapt, hij is niet naar school omdat jij hem gedu-’ Ik duw haar ruw aan de kant en ren naar Connor’s kamer. Hij ligt op zijn bed maar zijn adem lijkt te vervagen. Ik ren naar zijn bed en neem zijn hoofd in m’n armen. Ik begin hem te wiegen, maar hoe hard ik ze probeer tegen te houden. Tranen beginnen te vloeien. ‘Connor, alsjeblieft, word wakker.’ Huil ik, ondertussen zijn de anderen ook in de kamer komen staan. ‘Bel 911!’ Schreeuw ik ‘Wat is er gebeurd?!’ Schreeuwt zijn vader die nu ook bij de scène is komen staan. Ik wijs huilend naar de slaappillen die op zijn bed liggen, en begin hem daarna weer hevig te wiegen.
Een halfuur, dertig minuten, duizend achthonderd seconden. Meer is er niet nodig om harten te doen breken, tranen te doen vloeien, pijn te zien lijden. ‘Als mijn zoon het niet haalt… Wat heb je met hem gedaan!’ Schreeuwt zijn moeder, maar een reactie zal nu niet komen van mij. Ik begraaf mijn gezicht dieper in Aden’s borst en huil zacht. Ik voel Jason’s handen over mijn rug strelen. ‘Dit is jou schuld Julie!’ ‘Geef het meisje wat tijd, ja? Je ziet toch dat ze er ook onder lijdt.’ ‘John, onze zoon ligt daarbinnen! En dat is haar schuld!’ ‘Als zij er niet was geweest hadden we hem nooit op tijd gevonden.’ ‘En als hij het niet haalt is het haar schuld.’ ‘Maria, als je nu niet gaat kalmeren dan breng ik je naar huis. Je kunt hier niks doen en je doet het meisje nu enkel slechter voelen.’ ‘Het meisje heet Julie.’ ‘Oh, sorry, ik vergeet haar naam steeds weer.’ ‘John! Nu is niet de tijd om vrolijk vriendjes te worden met zijn vrienden!’ Ik kijk op, door mijn met tranen gevulde ogen kan ik zien hoe John en Maria ruzie maken. ‘Hou op. Dit zou Connor zeker niet willen.’ Fluister ik, Maria werpt me een kwade blik toe. ‘Jij moet je mond houden over Connor!’ ‘Hij is je zoon dan wel, maar ook onze beste vriend. Dus een beetje respect mag ook, want wij lijden er ook onder.’ Ik kijk Jason geschrokken aan, hij is echt lief. Maar de pijn in zijn ogen is zo duidelijk. ‘Maria, wij gaan naar huis. Julie of Jason, bellen jullie ons als er nieuws is.’ We knikken beiden door elkaar en John werpt ons een tevreden maar toch medelevende blik toe. John is de stiefvader van Connor, maar hij geeft erg veel om hem. ‘Het is zo raar, zijn moeder geeft jou de schuld. Maar zij was degene die niet eens keek naar haar zoon.’ Zucht Aden. ‘Hou erover op.’ Aden schuift een beetje verder weg van me. ‘Kom op Aden, doe dit nou niet.’ Hij rolt hevig met zijn ogen. ‘Aid, dit kan ze echt niet meer hebben hoor nu. Kun jij niet voor één keer jou gevoelens aan de kant schuiven?! Ze heeft je nodig nu!’ Sist Jason, ik kijk hem lief aan. Tranen vullen zijn ogen en beiden vallen we in elkaars armen.
‘Mevrouw of meneer Jackson?’ Ik spring meteen recht. ‘Maria en John zijn naar huis, maar ik ben zijn… Vriendin.’ Fluister ik, de dokter kijkt ons vragend aan. ‘Connor’s ouders zeiden dat we moesten bellen of zo als we meer wisten.’ Zegt Jason, de dokter knikt. ‘Connor heeft een overdosis aan slaappillen ingenomen. We hebben zijn maag moeten leegpompen en nu houden we hem in een kunstmatige coma zodat zijn lichaam kan herstellen. Hij zal het halen, maar we kunnen nog niet met zekerheid zeggen of hij ooit nog helemaal kan herstellen.’ Tranen prikken achter mijn ogen. ‘Wat bedoel je?’ Jason legt zijn arm over mijn schouder en trekt me tegen zich aan. ‘De kans bestaat dat Connor tijdelijke of permanente schade heeft aan zijn hersenen.’ Mijn stem staat op het punt van breken, dus ik ben geweldig blij als Aden de vraag stelt die op mijn lippen brand. ‘Mogen we hem zien?’ De dokter schud zijn hoofd. ‘Als iemand in coma ligt door een overdosis, dan weten we niet hoe hun hersenen functioneren. Dus als jullie nu binnen zouden gaan kan het voor Connor lijken alsof er een kudde olifanten binnenkomt. We kunnen dus geen risico’s nemen.’ Ik knik en plof weer neer op de bankjes.
‘Zijn ouders zijn onderweg en de anderen komen na school ook even langs. Ze hebben ook jou ouders verwittigd.’ Ik knik en blader afwezig verder door mijn boekje. ‘Je zei… Dat je z’n vriendin bent?’ Fluistert Jason, ik kijk geschrokken op en beweeg mijn schouders op en neer. ‘Wil je hem terug?’ Ik zucht. ‘Jase, ik weet het niet. Ik snap niet waarom het me zoveel pijn doet dat hij daar binnen ligt.’ Hij rolt hevig met zijn ogen. ‘Hij is negen maanden je vriend geweest, jullie waren daarvoor al beste vrienden. Het is onmogelijk dat het je niet zou kwetsen, oké? Het doet mij ook pijn.’ Ik zucht. ‘Je kunt hem niet terugnemen als hij wakker word? Dan ga je hem opnieuw kwetsen.’ Ik zucht en knik. ‘Ik weet het Jase.’ Aden kijkt ons vragend aan.
Ally, Amy, Katie en Maika rennen snel naar ons toe als ze ons zien zitten. Even zie ik Maika twijfelen of hij nog wel verder moet komen als hij Jase in mijn schoot ziet slapen. Ik knik. Hij komt voorzichtig verder en knielt neer tot hij ter hoogte komt van Jason. ‘Slaapt hij?’ Ik knik. ‘Hij is al de hele dag aan het huilen, dus nu is hij best uitgeput.’ Zegt Aden die Maika een korte glimlach schenkt. ‘Slaap zacht schat.’ Fluistert Mike tegen Jason, hij wrijft wat haar uit Jason’s gezicht en drukt een kus op zijn warme wang.