Epiloog

Een paar jaar later

Met Michael was alles goed gekomen. Vanuit de rechtbank hadden we Prince, Paris, en Blanket meteen opgehaald en zijn gelijk doorgegaan naar Neverland. Na een paar maanden had Michael zijn dagelijkse routine alweer opgepakt en kon hij weer vrolijk liedjes zingen. Met Omer en mij is alles trouwens ook nog fantastisch. Michael was niet verbaasd dat we een relatie hadden gekregen. Hij zei dat hij ons al “maanden in de gaten had,”. Dat is erg knap van hem want we kenden elkaar pas een paar weken voordat we weggingen bij Michael. Een paar maanden geleden kwam Michael ineens met het idee om een nieuwe reeks concerten te geven, waar ik natuurlijk helemaal voor was. Hij wilde zijn performances ook voor de eerste keer laten zien aan Prince, Paris en Blanket.
‘Ziet er goed uit,’ riep ik vanuit de tribunes. Michael stond met een grijns op het podium, maar die glimlach verdween snel.
‘Het kan altijd beter,’ zei hij. Ik schudde lachend mijn hoofd. Michael liep het podium af en kwam naar me toe.
‘Vind je het echt goed?’ vroeg hij onzeker. Ik stond op en gaf hem een knuffel.
‘Fantastisch,’
Michael knikte zelfvoldaan. Als ik zei dat het goed was geloofde hij dat.
‘Ik ga naar huis,’ zei hij. En hij liep weg richting de uitgangen van het theater. Ik keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan maar besloot hem niet achterna te gaan. Ik liep naar de backstage ruimtes om Omer te zoeken. Ik trof hem aan in Michael’s kleedkamer.
‘Hey,’ zei ik. Omer keek verbaasd om en lachte toen hij mij zag.
‘Moet je niet meer naar Michael kijken?’ vroeg hij. ‘Ik dacht dat je niet anders kon?’
Ik duwde tegen zijn schouder.
‘Erg grappig,’
Hij grijnsde en pakte me vast, om me een lichte kus op mijn lippen te geven.
‘Ik ga naar huis. Ga je mee?’ vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd.
‘Ik ga naar Michael, hij ging zo opeens weg,’ zei ik met gefronste wenkbrauwen. Omer legde zijn hand op mijn wang.
‘Hij was vast gewoon moe,’ zei hij. ‘Hij oefent teveel,’
‘Dat weet ik,’ zei ik.
Ik gaf Omer nog vlug een kus en liep naar buiten. Stik, ik kwam erachter dat ik met Michael was meegereden en die is weg. Dat wordt dus lopen. Met mijn handen in mijn zakken liep ik over de weg richting Neverland. Gelukkig was het niet al te ver.
‘Michael?’ riep ik toen ik thuis in de hal stond. Geen antwoord. Ik ging naar zijn kamer, maar daar was hij niet. Ik begon ongerust te worden.
‘Michael?’ riep ik weer.
Op dat moment kwam dr. Conrad Murray uit zijn kamer lopen. Zijn ogen stonden wijd open.
‘Michael ademt niet meer,’ zei hij verstijfd. Ik gaapte hem aan. Het was me toch een rare gast, die Murray. Ik heb dan ook nooit begrepen waarom Michael die man had aangenomen. “om zijn gezondheid en veiligheid” had Michael gezegd.
‘Hoe bedoel je?’ vroeg ik.
Maar toen ik het gezicht van Murray zag merkte ik dat hij het echt meende. Ik voelde mijn adem stokken. Een zwaar gevoel ontstond er in mijn maag.
‘Wat?’ gilde ik.
Ik rende voorbij hem zijn kamer in. Daar, op de bank lag Michael. Ik voelde zijn pols, geen hartslag.
‘Verdomme!’ schreeuwde ik. Murray stond verstijfd in de deuropening.
‘Waar wacht je op in hemelsnaam bel een ambulance!’
Hij knikte en liep weg. Ik draaide me om naar Michael. Mijn Michael. Huilend lag ik op zijn borst.
‘Adem, verdomme Michael, haal adem,’ zei ik, haast onverstaanbaar door mijn tranen. Toen besefte ik dat ik een paar jaar geleden bij een cursus EHBO had geleerd om iemand te reanimeren. Verwoed begon ik de acties uit te voeren die ik geleerd had.
‘Haal adem, Michael je kan me niet in de steek laten, je had het beloofd,’ gilde ik. Na wat aanvoelde als uren op zijn borst duwen kwam Murray binnen.
‘Het heeft geen zin Alicia,’ zei hij. Ik negeerde hem en bleef doorgaan.
‘Michael, kom op, blijf bij me,’ zei ik.
Mijn stem klonk hopeloos. Huilend liet ik me uitgeput op zijn borst neervallen. Ik kon het niet geloven. Het kon niet waar zijn.
‘Het spijt me Alicia,’ hoorde ik Murray zeggen.
Ik draaide me om en zag hem nog net uit de kamer lopen. Ik voelde een rare mengeling van emoties door mijn lichaam gieren. Michael, mijn Michael, mijn vader, de King of Pop. Het was de schuld van Murray. Wat had hij gedaan? Duizenden gedachtes en herinneringen schoten er door mijn hoofd. Ik zag de beelden van de eerste keer toen ik in Neverland was. Michael leidde me rond en ik was bloednerveus. Ik zag Michael en mezelf een waterpistolengevecht houden op de ranch. Ik zag Michael met een brede grijns voor me staan. Hij had een baby in zijn handen, Blanket. Ik feliciteerde hem vrolijk. Ik zag mijn ouders op hun begrafenis. Dood in hun kisten. Ik zag Michael mijn hand vastpakken, we stonden voor de muren van Neverland, mijn nieuwe huis. Tranen stroomden onbedwingbaar over mijn wangen.
‘Alicia?’ hoorde ik.
Mijn hoofd schoot omhoog. Misschien was de stem voor andere mensen haast onherkenbaar, hij klonk zwak en schor. Maar ik herkende zijn stem uit duizenden.
‘Michael?’
Ik pakte zijn hoofd vast tussen mijn handen. Doe je open dan open, dacht ik. Je praatte.
‘Michael?’riep ik wat harder.
Langzaam gingen zijn ogen open en ik slaakte een diepe zucht, ik had niet door dat ik mijn adem inhield.
‘Michael,’ ik huilde zijn naam uit en hij sloeg langzaam zijn armen om me heen.
‘Wat heb je in Godsnaam gedaan Michael hoe kon je me dit aandoen,’ mompelde ik. Eigenlijk had ik helemaal geen zin om te praten. Ik wilde gewoon bij hem zijn.
‘Sorry,’ zei diezelfde schorre stem weer. Ik sloot mijn ogen. Nog nooit had ik zoveel pijn en opluchting gevoelt in zo’n korte tijd. Murray kwam binnen met ambulance personeel op hun hielen. Hij bleef verbaasd stilstaan toen hij ons zag.
‘M-Michael?’ stotterde hij. Ik had geen zin om op hem te reageren, en Michael blijkbaar ook niet want hij gaf geen antwoord. Ik voelde Michael’s hand heel langzaam door mijn haren gaan, wat me opluchtte.
‘Ik zou je nooit verlaten, Alicia, begrijp dat dan,' hoorde ik Michael grinniken. Ik schudde mijn hoofd en kuste zijn wang.
'Gelukkig,' fluisterde ik. Hij versterkte zijn grip om mij en drukte me tegen zich aan.
'Het spijt me, Alicia, echt, ik wilde ze niet nemen, maar ik kon niet anders, ik heb zoveel pijn, je moet het begrijpen, maar ik zal ermee stoppen, beloofd,' wist hij uit te brengen. Ik veegde mijn tranen weg.
'Michael, als je het moeilijk hebt, zeg het dan gewoon,' zei ik verdrietig. 'Je hoeft het niet te verstoppen door die rommel te gebruiken,'
Hij zuchtte.
'Het spijt me,' herhaalde hij.
Op dat moment kwamen Prince, Paris en Blanket binnen. Ze keken opgelucht toen ze zagen dat hun vaders ogen open stonden. Ze kwamen naar ons toe en we namen ze allemaal op schoot. Dit gezin kon je niet verscheuren, zelfs de dood niet.