O41 • Let me go...

'Audrey, je bent nu toch niet van gedachten veranderd?' Draco klonk gespannen, maar ik snapte wel waarom. Na het incident in te leerlingen kamer wist ik niet meer wat ik nou wel of niet moest doen. Ik wilde Draco, mijn ouders en vrienden veilig stellen, maar ik kon hun levens niet voor dat van de hele wereld zetten. Dat zou egoïstisch zijn en zelf zouden ze dat niet eens willen. Moest ik mij toch weer tegen de Heer van het Duister keren? Of zou dat deze situatie alleen maar erger maken?
'Audrey?' Ik werd ruw uit mijn gedachten geschud door Draco zijn hand die mijn onderrug raakte.
Ik zuchtte diep. 'Ik weet het niet meer, Draco.' bekende ik. De blonde jongen keek mij enkel meelevend aan.
'Ik snap dat dit lastig voor je is, maar Audrey, laat mij alsjeblieft niet vallen. Ik kan dit niet zonder jou.' Zijn wanhopige woorden die zo echt klonken raakte mij. Ik wilde niets liever dan Draco helpen met alles dat hem dwars zat.
'Dat zal ook niet gebeuren.' glimlachte ik zwakjes. 'Er is nu toch niets dat ik kan doen, hij is zoveel malen sterker dan ik en ik zit al vast aan dit merkteken.'
'Kom, laten we dit incident gewoon vergeten en naar de wedstrijd gaan kijken.' probeerde Draco mij op te beuren.
'Je zou toch naar de Kamer van Hoge Nood gaan?' vroeg ik hem.
Hij knikte. 'Ja, maar dat kan ik wel een keertje overslaan. Je hebt me nodig, dus ik zal er voor je zijn zoals jij er altijd voor mij bent.'
Ik moest hard op mijn onderlip bijten om de tranen die zijn woorden bij los maakte tegen te gaan. Ik had nooit gedacht dat ik deze kant van Draco weer terug zou gaan zien, maar hier stond hij nu dan. Zo lief en puur zoals hij vorig jaar ook tegen mij was geweest. Of het nou gemeend was was echter een ander verhaal, maar daar dacht ik op dit moment liever niet aan.

'Wil je bij de Slytherins gaan zitten of Gryffindor?' Aan Draco zijn gezicht te zien kon hij al raden wat ik zou gaan zeggen. Ik had nu immers niemand meer in het zwerkbalteam van Slytherin die ik nodig wilde aanmoedigen, in tegenstelling tot Gryffindor.
'Do you mind?' vroeg ik hem onschuldig. De blonde jongen haalde diep adem en schudden toen zijn hoofd.
'Vooruit dan.' En met die woorden pakte hij mijn hand beet waarnaar hij mij meetrok naar de andere Gryffindors.
Terwijl wij ons met moeite tussen de bankjes door wurmde kon ik voelen hoe verscheidene Gryffindors vragende als zowel vernietigende blikken naar Draco wierpen. De meeste waren aan mijn aanwezigheid immers al gewend.
'Audrey, we zitten hier!' klonk Hermione haar stem boven de menigte uit, waarnaar ik haar hand zag die opgewekt naar mij zwaaide. Met een brede glimlach rond mijn lippen trok ditmaal ik Draco mee die van gedachten leek te zijn veranderd en begon tegen te stribbelen. Ik negeerde zijn tegenzin echter.
'Oh, je hebt Malfoy bij je.' mompelde ze waarnaar ze kort naar de blonde jongen knikte ter begroetting. Tot mijn verbazing klonk er echter geen walging in haar stem door toen ze zijn naam uitsprak, en de jongen naast mij leek dit ook te hebben opgemerkt.
'Granger.' begroette hij haar terug waarnaar hij naast mij plaats nam en tussen mij en Seamus in belandde.
'Wat doet hij hier?' hoorde ik Seamus aan Neville vragen die naast hem zat.
'Je kunt het mij ook zelf vragen, aangezien ik naast je zit.' klonk Draco zijn stem luid en duidelijk geïrriteerd. Seamus leek even uit het veld geslagen toen hij naar de Slytherin opkeek maar hief toen dominant zijn kin op en keek Draco minachtend aan.
'Goed. En wat denk jij hier te doen?'
Een tevreden grijns sierde Draco zijn gezicht, wat mij liet weten dat hij had gehoopt op deze reactie. 'Ik ben hier om luidkeels te juichen voor Slytherin wanneer wij scoren, zodat ik het beter in jullie gezicht kan wrijven wanneer wij ook gaan winnen.'
Ik kon een grinnik niet onderdrukken maar herpakte mijzelf snel weer toen ik Seamus zijn uitdrukking zag. 'Hij zit alleen maar met je te dollen. Hij zit hier vandaag omdat ik liever Gryffindor wilde aanmoedigen dan Slytherin, aangezien er niet echt vrienden in het team zitten.'
Ik wierp Draco een waarschuwende blik die enkele zuchtte en vervolgens knikte. 'Ja, ze heeft gelijk.'
Seamus vestigde zijn blik voor enkele seconden op mijn gezicht waarnaar hij zich weer van ons afwendde en op stond om een paar plaatsen verderop te gaan zitten.
'Mooi zo, zijn we daar ook van af.' lachte Draco trots, en ik kon het niet helpen om met hem mee te lachen. En ik kon zweren dat ik Hermione ook had horen grinniken.