Sprakeloos.

Mijn ouders begrepen niet waar ik me zo druk om maakte, en dat kon ik ze niet kwalijk nemen. Zij waren veertig, en misschien dat mijn moeder zich nog wel druk maakte om haar uiterlijk, Thomas daarentegen kon het geen moer schelen hoe hij erbij liep. De hele verdere middag, zodra ik van school naar huis kwam, stond ik voor de spiegel, niet-wetend wat ik moest doen met mezelf.
Ik had ook geen idee wat Dawn aan zou trekken. Misschien moest ik haar bellen? Ik zocht in mijn gedachten naar de plek waar ik de telefoonlijst van mijn klas had opgeborgen, maar zelfs in mijn hoofd was het te druk om daar over te kunnen nadenken. Ik besloot iets simpels aan te trekken, een veilige spijkerbroek met een overhemd en zwarte schoenen - zwart kon altijd, hoorde ik mijn moeder in mijn hoofd al zeggen.
De tijd ging sneller voorbij dan ik voor mogelijk hield, en ik moest oppassen dat ik niet te laat kwam. Ik leende mijn moeders auto en reed naar haar huis, aan de rand van de stad.
Het was een mooi huis. Rustgevend en toch mysterieus, het paste precies bij haar. Ik belde aan en bleef nerveus op de mat staan die voor de voordeur lag, waar met sierlijke letters 'Welkom' op stond. Licht werd aangedaan, een sleutel werd aan de binnenkant van de deur omgedraaid en uiteindelijk ging ook de deur zelf open.
'Jij moet Sky zijn!' Riep een jonge vrouw, die sprekend op Dawn zelf leek.
Ik knikte beleefd, en volgde haar toen ze me naar binnen uitnodigde. 'Kom verder, jongen, kom verder.' Haar zachte en moederlijke stem voelde gelijk vertrouwd aan, en het was niet moeilijk om me nu nog ongemakkelijk te voelen, al gierden de zenuwen door mijn hele lichaam.
'Ze komt zo,' zei ze, en haar stem echode toen ze naar de keuken liep, die naast de woonkamer lag. Ik twijfelde of ik wel of niet kon zitten, niet zozeer omdat het misschien onbeleefd stond, maar ik maakte me zorgen over mijn kleding. In mijn onhandigheid kon er van alles mee gebeuren. 'Wil je iets drinken?' klonk het vanuit de keuken. Ik schudde mijn hoofd tegelijkertijd dat ik me realiseerde dat ze me niet zag. 'Nee, danku.'
Gerommel vanaf boven deed me automatisch opstaan, en Dawn's moeder kwam me achterna, hoorde ik toen haar hakken steeds harder klonken.
'Wauw.'
Ik wist even niet wat ik moest zeggen. Sprakeloos. 'Je, ziet er geweldig uit.' Haar onzekere lachje verdween en maakte plaats voor een dankbare glimlach. 'Bedankt.' Ik hield mijn hand op en hielp haar van de laatste paar treden af te komen, bleef haar hand vasthouden en opende de voordeur.
'Tot vanavond, mam,' hoorde ik haar vaag zeggen, ik hoorde niets meer. Ze was bijna te mooi om waar te zijn.
'Sorry dat ik zo laat was,' Zei ze terwijl we over het grindpad naar de auto liepen.
'Nee, nee,' reageerde ik alweer veel te snel, en glimlachte. 'Ik was gewoon vroeg.' Ze keek me onderzoekend aan en ik versnelde mijn pas nadat ik haar hand voorzichtig had losgelaten om het bijrijdersportier voor haar open te doen.
'Dame,' Zei ik, zo galant mogelijk als ik kon. Ze knikte en maakte met een onzichtbare jurk een buiging. 'Dank u, mijnheer.'
Tijdens de rit naar het restaurant waar ik die middag had gereserveerd praatten we over van alles en nog wat, het voelde heel relaxed om met haar een gesprek te beginnen.
Het voelde bijna... vertrouwd.
'Enig idee waarom je zo'n meidenmagneet bent?'
Ik probeerde niet verbaasd te kijken, maar het lukte niet. Meidenmagneet? 'Nee,' Stamelde ik en hield beide handen nu vast aan het stuur. 'Eigenlijk niet.'
Het leek haar niets te verbazen. 'Je viel me de eerste dag al op. Ik was zelfs van plan even met je te praten, maar daar was alle ophef rond jouw komst veel te druk voor.'
Het raakte me dat ze er echt zo over had gedacht. Dat ze echt hoopte even met mij te kunnen praten. Wat zou ze gezegd willen hebben? Ik wist het niet, het enige dat ik nu wist, was dat ik helemaal niets meer wist.
'En, hoe zit het met jou?'
'Hoe zit wat?'
'Je weet wel,' zei ik langzaam, hield mijn blik gericht op de weg zodat niets me kon afleiden - niet van de weg, en niet van haar en de poging een goede zin uit mijn mond te laten komen. Ik haalde mijn schouders op. 'Heb jij veel aandacht van jongens op school?'
'Ach,' antwoordde vaag, ik vroeg me af wat ze daarmee bedoelde.
'Niet echt?' raadde ik.
Ze stemde in. 'Niet echt.'
Dat gaf me desondanks nieuwe hoop. Nu had ik tenminste geen concurentie.