Date.

Nadat de bel ging liep ik met haar mee het lokaal uit. 'He,' riep ik haar achterna, toen ze me verbaasde dat ze gewoon van me weg liep. Natuurlijk, ik was geen God, of zo, maar ze leek me zo... zielig. En toch liep ze van me weg, alsof het haar allemaal niets kon schelen. Ze keek achter zich, waarbij haar lichtblonde haren over haar schouder vielen. Glimlachend kwam ik naar haar toe.
'Als je een keertje zin hebt om iets leuks te gaan doen, of zo. Of, juist helemaal niets te gaan doen... en als je dat dan samen wilt doen...'
Ik liep wel erg hard van stapel, besefte ik terwijl ik praatte. 'Nouja, dan weet je...'
'Ik heb vanavond niets te doen,' zei ze zacht, en vanbinnen ontplofte ik zo'n beetje. Verbaasd staarde ik haar aan, maar dat merkte ze niet meer: ze had haar ogen neergeslagen en haar handen verdwenen in alle broekzakken die haar vaal geworden jeans bezat.
'Hier, dit is mijn adres. Als je me vanavond ophaalt, kunnen we misschien iets gaan eten samen?'
Het duurde ontzettend lang voor ik naar de juiste woorden kon zoeken. Dat gaf haar valse hoop.
'Of... Als je andere plannen hebt?'
'Nee, nee!' riep ik meteen, en daar had ik weer spijt van. Ik was veel te snel, veel te opdringerig, en onbewust kwam ik steeds dichter naar haar toe. 'Eten is prima.'
Ik knikte goedkeurend en staarde haar na tot ze in de massa leerlingen verdween. Maar, ook al zat ze zo'n beetje middenin de ontelbare scholieren, ik kon haar er zo tussenuit halen.