Ontmoeting.

Dagen verzamelden zich waarin er niets, helemaal niets, veranderde. Die dagen samen werden een week. Alles ging goed, ik had niets te klagen, al begon alle aandacht me een beetje te irriteren. Maar, zoals ik al zei, ik mocht niet klagen.
Tot ik haar zag.
Terwijl ik, omringd door Chelsey en Charlotte, de tweeling die mijn beste vriendin geworden was, het lokaal van meneer Bender inliep, waar Nederlandse les gegeven werd, zag ik haar opeens zitten. Ze was me niet eerder opgevallen, ook al zat ze al sinds mijn komst ook bij mij in de klas. Ze zag er beeldschoon uit, al deed ze daar zelf blijkbaar weinig moeite voor, en ze zat als een gebeeldhouwd standbeeld.
'Sky?' riep Charlotte's zangerige stem achter me toen ik me van hen losrukte en op het meisje afliep. 'Ja, ga maar zitten.'
Nu ik zo recht voor haar stond, bijna dichtbij genoeg om haar te kunnen aanraken - ik kon haar vage pepermuntgeur ruiken - zag ze er nog mooier uit. Ze keek op toen ze door had dat er iemand naar haar keek.
'Hoi,' zei ik gelijk toen we oogcontact kregen. Ik maakte aandrang om de vrije stoel naast haar naar achteren te schuiven zodat ik ertussen kon glippen. 'Eh, is deze stoel vrij?'
Ze haalde haar schouders op, maakte een gebaar met haar hand dat me zei dat het oke was als ik naast haar ging zitten.
'Sky,' zei ik, als een echte heer zou doen, en twijfelde even of ik haar hand moest schudden. Dat was misschien iets te veel gevraagd.
'Dawn,' zei ze met een prachtige stem, een stem waarvan ik zeker was dat ze hoge tonen gemakkelijk zou kunnen zingen. Ze had een stem zoals die van Mariah Carey, misschien nog wel beter. Ik glimlachte toen we uiteindelijk toch handen schudden, en keek heel snel naar haar schrift. Er stond in een mooi handschrift iets in geschreven, ik kon niet lezen wat. 'Schrijf je gedichten?'
'Nee,' antwoordde ze, veel te snel, ik had de tijd niet om na te denken of ik nu opdringerig bezig was. Ik knikte, en dacht dat dit het einde van ons gesprek was. Dat was het niet, bedacht ik opgelucht toen ze begon over dat ik haar al eerder was opgevallen.
'Je hebt veel aandacht,' zei ze, haar klank was bewonderend.
'Ja...' zei ik vertwijfelend, wist niet of ik er blij mee moest zijn of niet.
De les begon, we moesten samen werken met degene die naast ons zat, en eindelijk had ik het gevoel dat Hij me beloonde met iets dat ik blijkbaar goed gedaan had.