{004} Calum Hood

Eindelijk gaan we eens in een attractie waar ík zelf ook in wil; de Python. Ik ben er nog nooit in geweest en, eerlijk gezegd, lijkt het me een beetje eng, maar ik wil het in ieder geval proberen. Wat is het ergste wat er kan gebeuren, eigenlijk?
In mijn hoofd maak ik een kort lijstje:
-Ik word misselijk en kots over Michael heen.
Dat zou nog niet eens al te erg zijn, dat is alleen maar een manier om Michael te pesten. Niet bepaald een frisse, dat moet ik toegeven, maar toch.
-Ik word bang en gil als een meisje omdat ik zo bang ben.
Dan kan ik achteraf tegen ze zeggen dat ik dat expres deed, als geintje.
-Layla ziet me terwijl ik bang ben in de Python en vindt me een watje.
Tja, dat is het enige wat er kan gebeuren wat ik niet fijn zou vinden. Maar hoe groot is nou de kans dat Layla er net is als ik er ben? En al zou ik over Michael heen kotsen en gillen als een meisje, dan ziet ze toch niet goed dat ik dat ben? Ze zou me niet goed kunnen herkennen, toch?
Daarom besluit ik het maar gewoon te doen.

Wanneer we in de rij voor de Python staan, verveel ik me stierlijk. Tja, lange wachtrijen zijn nog altijd mijn ding niet.
Michael, die zijn oortjes in heeft gedaan, begint zachtjes te neuriën. Ik herken het lied en doe mee. Sommige mensen kijken ons verbaasd aan, omdat we steeds harder gaan neuriën, maar wanneer Luke en Ashton ook mee gaan doen, begin ik er steeds meer lol in te krijgen.
Plotseling gaat mijn neuriën over naar zingen. Ashton begint op zijn broodtrommel te tikken alsof het een drumstel is. Luke begint heel serieus luchtgitaar te spelen en Michael blijft maar neuriën – die idioot, hij gaat zo in zijn muziek op dat hij niet eens hoort of ziet wat wij allemaal doen.
Als het afgelopen is, beginnen een paar mensen om ons heen te klappen. Ik grinnik en maak een diepe buiging.
Toen ik in de brugklas zat, zat ik in klas 1D. Michael zat in 1B, Ashton in 1A en Luke in 1E. In de tweede kwamen we pas allemaal bij elkaar in de klas, in 2B. Maar goed, in de brugklas kende ik ze dus nog niet. Toen ging ik heel veel om met drie jongens genaamd Cole, Kai en Gus. Muziek was mijn favoriete vak, net als van de andere drie. Toen ik op een dag bedacht om een bandje te beginnen, waren ze meteen enthousiast. We heetten The White Wolves – vraag me maar niet hoe we op die naam zijn gekomen, ik heb echt geen flauw idee. Het was één of ander idee van Cole – en twee keer in de week gingen we oefenen, na school in een muzieklokaal. Ik zong en speelde gitaar, Gus drumde, Kai speelde keyboard en Cole speelde ook gitaar. Maar na een tijdje kreeg Cole meer aandacht voor meisjes, Kai voor zijn nieuwe vrienden uit 1A en Gus mocht in de echte schoolband gaan drummen. En ik stond er niet zo goed voor bij een aantal vakken, dus hadden we besloten om de band op te heffen, zodat we ons op belangrijkere dingen konden focussen. Maar eigenlijk was onze band nog niet eens zo heel slecht geweest. Ik had vaak overwogen om opnieuw een bandje te beginnen met vrienden, maar het was er nooit meer van gekomen. Toch besluit ik nu om er volgende week op school eens over te beginnen. Misschien dat we het toch kunnen proberen – het lijkt me in elk geval wel gaaf.

Beetje bij beetje komen we steeds dichter bij het begin van de rij, iets waar we alle vier blij van worden. Luke kondigt aan dat hij naast mij wil gaan zitten, maar Michael protesteert luidruchtig: ‘’Nee! Ik heb Cal al geclaimd!’’
‘’Geclaimd?’’ vraag ik, zogenaamd beledigd. ‘’Ik ben toch geen voorwerp, Mikey?’’
‘’Wel, en je bent van mij,’’ zegt Michael droog. Ashton begint te lachen. ‘’Ach Luke, dan gaan wij toch samen? Wordt fissa!’’
Daarna lijkt de tijd gek genoeg weer heel langzaam te gaan, waardoor Michael over het onderwerp meisjes begint. ‘’Luke, hoe zit het nou met jou en die Joan?’’
‘’Joan Adams?’’ vraagt Ashton. ‘’V4D?’’
Luke knikt. ‘’Ja, die. Hoezo, jaloers, Mikey?’’
‘’Tuurlijk niet. Gewoon, interesse.’’
‘’Nou, zijn jullie samen, of niet?’’ vraagt Ashton nieuwsgierig. Ik probeer me zo veel mogelijk buiten dit gesprek te houden, vooral om te voorkomen dat ze straks iets aan mij gaan vragen. Want eerlijk is eerlijk, ik kan niet liegen, dus dan komen ze er binnen de kortste keren achter dat ik verliefd ben op Layla.
‘’Tja… we zijn een paar keer uit geweest. En ze is leuk. Maar ik weet het niet.’’
‘’Hebben jullie gezoend?’’ vraagt Michael.
‘’Ja, één keer.’’
‘’Hoe was het?’’
‘’Nou ja… ze zoent niet slecht.’’
‘’Ze zoent niet slecht, als ik jou tenminste mag geloven, ze is knap, ze is slim, ze is grappig, ze heeft leuke vriendinnen… wat houd je tegen?’’
‘’Ik… ik weet het gewoon niet, Mike.’’
‘’Ach, laat hem,’’ mompel ik.
Michael glimlacht. ‘’Oké, hem laat ik met rust… maar nu komt jouw verhoor. Nou, zeg op, wie is het?’’
Ik verslik me in mijn drinken – ik had Ashton’s flesje even geleend – en begin te hoesten. ‘’Hoe bedoel je, ‘wie is het?’’’
‘’Ach, ons neem je niet in de maling,’’ grijnst Michael. ‘’We zien gewoon aan je dat je verliefd bent, je reactie van daarnet bevestigt dat alleen maar. We weten alleen nog niet op wie. Dus kom op, bespaar ons wat moeite en zeg het gewoon.’’
‘’En jij bent opeens zo’n liefdesexpert?’’ vraag ik sarcastisch.
‘’Ja, natuurlijk! Ik ben de beste koppelaar van heel het noordelijk halfrond, dus vertrouw me nou maar!’’
Ashton begint te lachen. ''Alleen van het noordelijk halfrond? Wat, is er in het zuidelijk halfrond dan zoveel concurrentie?''
‘’Vast wel. Maar, even denken hoor… je let erg op Luke als hij naar Joan zit te kijken…’’ Luke kijkt hem nijdig aan. ‘’…je kijkt een beetje dezelfde kant op… je werd net een beetje rood toen we het hadden over Joan en toen ik zei dat ze leuke vriendinnen had… AHA!’’ Dat laatste roept hij nogal luid, waardoor een paar mensen omkijken. ‘’Het is Emily, nietwaar? Die vriendin van Joan? Emily Carroll?’’
Ik schud mijn hoofd. ‘’Wie dan? Olivia?’’ Weer schud ik mijn hoofd. Michael hapt naar adem. ‘’Nee… Layla? Layla Martin?’’ Ik knik, met een inmiddels vuurrood hoofd.
‘’Ach, Cal, daar hoef je je echt niet voor te schamen!’’ schatert Michael. ‘’Heb je dát nou zo lang voor ons geheim gehouden? Ik dacht dat je het niet durfde te zeggen omdat het één of ander monster was, met wratten, een puistenkop, vet haar, een veel te grote bril en een heksenneus. Maar dit… had ik niet verwacht.’’
‘’Jullie zouden eigenlijk best goed bij elkaar passen,’’ zegt Luke glimlachend. ‘’Hé Mike, was jij niet de beste koppelaar van het noordelijk halfrond? Kan jij niet iets voor die twee betekenen?’’
Michael denkt even na en knikt dan langzaam. ‘’Ja, ik denk dat ik wel kan helpen,’’ zegt hij, met een glimlachje op zijn gezicht dat maar weinig goeds kan betekenen.