{003} Calum Hood

Ik ben blij als we eindelijk het donkere gedeelte van de Vliegende Hollander uit zijn. We belanden met een noodgang in het water, waardoor Luke’s haar nog natter wordt en ik me achter Michael verschuil.
Wanneer we op het punt komen waar je de foto’s kan zien, schaam ik me een beetje; mijn ogen zijn angstig dichtgeknepen en Ashton’s hand ligt op mijn schouder, als steun. Gelukkig valt het Michael en Luke niet op, die letten alleen maar op hun eigen domme poses.
Als ik vraag waar we daarna heen zullen gaan, wil Luke per se naar de Vogel Rok. ‘’Die is hartstikke geinig, joh,’’ zegt hij als ik wil protesteren.
‘’Maar die is toch ver weg?’’ mompel ik. Zwak excuus. ‘’Dan kunnen we beter eerst een attractie kiezen die dichterbij is.’’
‘’Ach, als we een beetje doorlopen duurt het niet zo lang, Hood!’’ zegt Michael opgewekt. ‘’Laten we gaan!’’
Ik begrijp dat ik er niks meer aan kan doen en sjok achter ze aan. Ashton komt naast me lopen en probeert me op te beuren. ‘’Ik ga gewoon naast je zitten, en als je bang wordt, pak dan gewoon mijn hand vast en knijp hem helemaal fijn,’’ mompelt hij, zodat Luke en Michael hem niet horen.
Ik kijk hem dankbaar aan. ‘’Pas maar op, Ashton Fletcher Irwin, dat gaat het einde betekenen van je rechterhand.’’
En met een grinnikend ‘’ik kan wel tegen een stootje’’ begint hij te rennen omdat de rest een stuk verder is dan wij. Ik haal hem al snel in en ga tussen hem en Luke in lopen.

Als ik in het karretje van de Vogel Rok zit – gelukkig wel naast Ashton, rechts van hem – begin ik spijt te krijgen dat ik niet gewoon buiten ben blijven staan. Ik had gewoon in mijn eentje kunnen wachten, over Layla dagdromen en iets eten, ik had nog zat bij me. Maar nee, meneer Clifford tilde me op, gooide me over zijn schouder en rende met me naar de rij toen hij merkte dat ik nogal langzaam liep.
Het karretje begint langzaam te rijden en wanneer we uit het zicht zijn van de andere mensen in de rij, pak ik Ashton’s rechterhand vast. Ik knijp er zo hard mogelijk in, wat bij Ashton een kreetje van pijn oplevert. ‘’Pas maar op hoor, dit is pas het begin,’’ lach ik. Wanneer ik echter weer op de duisternis om me heen let, begin ik nog harder te knijpen. Ik sluit mijn ogen weer en probeer me iets anders in te beelden. Gewoon de aula van mijn school. Ik zit aan een tafel met Ashton naast me, tegenover ons Luke en Michael. Ik draai me om en zie Layla staan, een stukje verderop, en ze lacht naar me. Ik lach terug. Ja, me dit inbeelden is een stuk beter dan me echt beseffen dat ik in de Vogel Rok zit, gevangen in het donker en…
‘’Aah!’’ gil ik. Mijn lichaam klapt naar voren en van de schrik laat ik Ashton’s hand los. We staan stil! Eerst reden we heel snel en opeens stonden we stil. We knalden tegen de rest aan, en ik weet niet of dit bij de attractie hoort of dat we echt vast zitten.
Godzijdank gaan we al weer verder na nog geen halve minuut. Misschien was het een klein technisch probleempje, maar het is nu in ieder geval voorbij en ik hoop maar dat het ook niet meer gebeurt.

We komen heelhuids bij het einde aan, zonder nog één keer stil te staan en ik beloof mezelf dat ik nooit van mijn leven meer in de Vogel Rok ga. Niet vandaag, niet over een jaar, niet als ik twintig ben. Nooit.
We besluiten om op een bankje te gaan zitten om even wat te eten. Behalve de wortel en de koekjes, die we onderweg op hebben gegeten, zit alles nog in mijn broodtrommel. We pakken allemaal een stuk chocola en een lolly en dat feestmaal bezorgt ons een paar minuten stilte, waar ik behoorlijk van geniet. Ik ben nogal moe, ik heb heel slecht geslapen vannacht. Ik dacht alleen maar aan Layla.
Michael bedenkt om in Monsieur Cannibale te gaan, van die dingen waar je in moet gaan zitten en dan ga je allemaal ronddraaien, en we vinden het allemaal goed. Monsieur Cannibale is misschien wat kinderachtig, maar dat is voor ons juist des te meer reden om erin te gaan, dan kunnen we even lekker lachen. Zonder erbij na te denken ren ik achter Michael aan, met in mijn hand enkel een stukje chocola.

Het was misschien niet zo slim om vlak na het eten de Monsieur Cannibale in te gaan. Maar goed, dat is achterafwijsheid. Ik voel me wel een beetje misselijk, en Michael zo te zien ook, dus gaan we weer even zitten. Op precies hetzelfde bankje als daarstraks.
Als ik mijn tas wil pakken om mijn flesje drinken eruit te halen, zie ik hem niet liggen. ‘’Uh… hebben jullie mijn tas gezien?’’ vraag ik aan de anderen. Ze schudden hun hoofd. ‘’Ik niet, Cal,’’ zei Luke. ‘’Sta eens op. Echt iets voor jou om er bovenop te gaan zitten zonder dat je het doorhebt.’’ Maar als ik opsta, is mijn tas nog steeds nergens te bekennen. ‘’Weet je wel zeker dat je hem mee hebt genomen naar Monsieur Cannibale?’’ vraagt Luke.
‘’Ja, ik… eh… nou, eigenlijk niet.’’ Ik denk na. ‘’Shit, volgens mij heb ik hem laten liggen toen we erheen renden!’’
‘’Zou me niks verbazen, we renden allemaal meteen weg zonder echt op te letten. En als je hem inderdaad hebt laten liggen, mate, dan is ‘ie nu weg. Want dit is dezelfde bank als waar we eerst zaten.’’
Ik vrees dat Luke gelijk heeft, maar baal enorm. Al mijn eten zat daarin, mijn drinken, het geld dat ik had meegenomen… gelukkig had ik mijn mobiel en oortjes thuisgelaten! Mijn beltegoed is op, dus heb ik hem maar thuisgelaten. Mijn mobiel is niet heel erg duur geweest hoor, daar niet van, maar ik heb op het moment echt het geld niet om een nieuwe te kopen. En ik wil ook helemaal geen nieuwe kopen, degene die ik nu heb is prima. En ik ben altijd heel zuinig op mijn oortjes, ik leen ze nooit aan iemand uit.
We besluiten nog even in de buurt van het bankje te zoeken en aan mensen in de buurt te vragen of ze mijn tas hebben gezien, maar zonder succes; hij is nergens meer te vinden.
Michael bedenkt, om mijn humeur wat op te vrolijken, om in Carnaval Festival te gaan. Dat is eigenlijk hartstikke dom, maar toch stem ik ermee in, want Michael heeft beloofd om onderweg een filmpje te maken.
Omdat we niet echt in de gaten worden gehouden, gaan we met z’n allen in één wagentje, hoewel dat volgens mij eigenlijk niet mag. Ik zit helemaal links, met Michael naast me. Daarnaast zit Ashton met Luke op zijn schoot, omdat het anders niet meer zou passen.
Zoals beloofd heeft Michael zijn mobiel in zijn hand en zit hij te filmen. Hij filmt soms wat je allemaal kan zien in Carnaval Festival – wat in mijn optiek nou niet bepaald spectaculair is – en soms onze gezichten. Op de achtergrond hoor je onze stemmen allemaal vage dingen roepen die je nauwelijks kan verstaan.
En wanneer we iets later het filmpje terugkijken, weer op hetzelfde bankje, lach ik me kapot.