04 - Crushes en verlegen schoolmeisjes

"Stefan. Stefan de Vrij." Zei de jongeman met de naam Stefan een beetje awkward terwijl er blosjes op zijn wangen staan. Mijn ogen bekeken hem goed. Niet opvallend, maar wel goed. Maar blijkbaar deed ik er te lang over en keek ik nét iets te lang naar hem, aangezien Romée zichzelf maar snel had voorgesteld terwijl mijn ogen nog steeds op Stefan gericht waren. Ik beet kort op mijn lip en stak toen ook mijn hand uit en ook op mijn wangen verscheen een licht rode kleur. Ik kon mijzelf wel vervloeken.
"Eh-Milou.... Vermeer." Zei ik toen een beetje stamelend en ik kon mijzelf wel voor mijn kop slaan en Stefan glimlachte. Oh, dat zag er schattig uit, maar waarom glimlachte hij? Snel liet ik zijn hand los en ik schudde de gedachte weg. Mijn hand gleed door mijn haar, waarna ik deze weer op tafel legde. Ik draaide mijn hoofd even naar Romée toe, die weer naar mij keek en ze grijnsde. Ik haatte het als ze zo grijnsde. Ze had overduidelijk in de gaten dat mijn gedrag was veranderd tegenover Stefan. Eerst deed ik voor mijn doen heel professioneel en toen ik mij voorstelde aan Stefan klonk ik net een verlegen schoolmeisje op haar eerste schooldag. Dat is wel het laatste waarop ik wilde lijken. Ik beet kort en zachtjes op mijn lip en ik keek weer naar Stefan. Ik kon mij nog vaag wat herinneren over zijn voetbalspel. Hij hoorde bij Feyenoord als ik het goed had en hij was verdediger. Maar ik kon het ook fout hebben, Romée en ik hadden zoveel research gedaan dat ik alles door elkaar aan het halen was. Ik wist niet eens meer waar Van Persie in het veld stond, dat is pas erg. Ik knipperde even met mijn ogen, niet wetende wat ik moest zeggen. Dat had ik wel eens vaker gehad in soort gelijke situaties en gelukkig was Romée er altijd bij.
"Jij bent toch een verdediger hè?" Zei Romée toen voordat de stilte echt ongemakkelijk werd. Ik vond het al een wonder dat hij niet terug ging naar zijn vrienden. Stefan knikte met een glimlach. Oh, die glimlach.
"Rechts of links?" Vroeg Romée toen door en je kon gewoon zien dat Stefan het leuk vond dat ze interesse toonde in hem. Hij was haar type niet, dus hij kon het wel vergeten. Ik speelde ongemerkt met het wijnglas waar nog een paar druppels in zaten. Ik zuchtte en luisterde niet naar het gesprek tussen Stefan en Romée. Mijn ogen zochten bekende gezichten, benieuwd wat de voetballers allemaal aan het doen waren en daarbij Stefan, en Romée even compleet vergeten. Ik zag Robin van Persie weer, samen met Arjen Robben en ze waren druk aan het praten over god weet wat en op dat moment keek Robben ineens om, recht naar mij met een grijns op zijn lippen en snel keek keek ik weer naar Romée en Stefan.
"Rechts." Zei Stefan zijn ogen gleden van Romée naar mij, terwijl hij kort langs zijn onderlip likte. Ik glimlachte onbedoeld, maar wonder boven wonder glimlachte hij terug. Wow. Hij is cute. Een van de spelers die ik graag beter zou leren kennen.
Romée vroeg nog wat dingen, die Stefan heel enthousiast beantwoordde en ik vroeg met af of hij altijd zo vrolijk was of dat nu door Romée kwam, en door mij. Ik nam een slokje van mijn glas witte wijn en het glas was bijna helemaal leeg.
Ik probeerde me met wat moeite in het gesprek van Stefan en Romée te voegen, maar ik zei niet zo heel veel, ik lachte alleen maar wat en zei een paar woorden. Ik liet Romée de grappige verhalen maar vertellen terwijl ik op Stefan lette, hoe hij af en toe op zijn lip beet, hoe hij aandacht luisterde naar een of ander verhaal wat ik zelf al honderd keer heb verteld en gehoord heb van Romée, hoe hij af en toe achter zijn oor krabde en hoe zijn bruinachtige ogen af en toe recht in mijn lichte ogen keken terwijl hij lachte. Als ik dit aan Romée zou vertellen, zou ze sowieso zeggen dat ik altijd zo overdreven doe over jongens die ik net heb ontmoet, maar die zie ik meestal daarna nooit meer, maar we zouden met Stefan gaan werken en ik zou hem tijdens het WK vier weken continu zien, dat was in ieder geval de bedoeling. Ik glimlachte bij het idee dat we naar Brazilië zouden gaan. Het was echt compleet gestoord en niet normaal.
"Ik ga even naar het toilet." Zei Romée en bracht me terug naar de werkelijkheid. Ze grijnsde naar me en liep toen vrolijk in de richting waar de bordjes met wc heen wezen en ik bleef achter met Stefan. Ik beet zachtjes op de binnenkant van mijn lip en ik wist niet wat ik moest zeggen. Langzaam voelde ik mijn gezicht warm worden.
"Echt leuk dat jullie mee mogen naar Brazilië." Zei Stefan toen om de kleine stilte tussen ons te verbreken. Ik kon gewoon zien hij een beetje ongemakkelijk was. Het was schattig, maar natuurlijk echt niet fijn in deze situatie. Ik knikte.
"Je wilt niet weten hoe hard we hebben geschreeuwd toen we het te horen kregen." Zei ik tegen hem met een lachje en hij lachte ook kort. Zo schattig.
"Laat dat maar horen wanneer we een doelpunt maken." Zei hij toen met een grijns en ik lachte en ging met mijn hand even door mijn haar.
"Dat zal ik doen." Zei ik met een glimlach tegen hem. Hopelijk was ik niet zo rood en kon je het niet zien. Hij lachte weer. Ugh, zo leuk.
"Daar ga ik je aan houden, Milou." Zei hij op een lichtelijk ondeugende toon en ik trok mijn wenkbrauwen even op, glimlachend. Mijn naam uit zijn mond klonk echt hemels. Wauw, als ik nu al een crush zou hebben op een van de spelers, hoe zou ik het WK dan overleven? Ik dronk mijn wijn op en Stefan zag het blijkbaar.
"Zal ik een nieuw drankje halen voor je?" Vroeg hij beleefd en ik kon het niet laten wat breder te glimlachen.
"Graag, doe nog maar een wit wijntje." Antwoordde ik, iets zachter dan voorheen en hij moest ook glimlachen. Volgens mij waren we beide de hele tijd aan het glimlachen. Ik moest me niks in mijn hoofd halen.
"Got it, ik ben zo terug." Zei hij met een glimlach en hij liep met die leuke glimlach naar de bar toe. Ik zuchtte diep en ik merkte toen pas hoe erg mijn wangen gloeiden. Oeps. Ik slikte even en zag toen Romée weer terug komen lopen op haar sleehakken en ik kon gewoon zien dat ze zich afvroeg waar Stefan was.
"Stefan is wat te drinken halen." Zei ik toen ze binnen gehoorbereik was en ze knikte met een grijns. Ze had die blik in haar ogen. Ik kende die blik. Ik had hem vaker gezien. Ze had al vaker zo naar me gekeken. Op de middelbare school vooral terwijl mijn crush bij me in de buurt was. Ik haatte die blik toen. Nu irriteerde ik me er alleen nog maar een beetje aan, maar het was vooral hilarisch. Wanneer ik een crush op een jongen had probeerde ze er alles aan te doen dat ik bij hem in de buurt kwam en ze maakte me altijd helemaal gek. Zelfs bij gewoon een jongen die ik leuk vond. Andersom ook, alleen was dat niet zo vaak.
"Hij is leuk hè." Zei Romée met een grijns en ik rolde met mijn ogen en ik probeerde een glimlach te onderdrukken, maar dat ging niet. Ze zag het en maakte een enthousiast geluidje. Soms vroeg ik me af hoe ik het met haar kon uithouden, maar ik kon geen betere beste vriendin wensen.
"Oh, shut up."

__________________

oké, ten eerste, duizend maal sorry dat ik amper heb geschreven, maar ik heb redenen, geen idee of het goede zijn, mijn laptop is stuk, dus ik kan niet op mijn eigen laptop, ik ben naar londen geweest en ik heb nu weer school. dit betekend dat ik niet vaak kan schrijven. ik ga proberen 1 keer per week een hoofdstukje te uploaden, of natuurlijk vaker. nogmaals sorry voor het lange wachten, maar ik heb het hoofdstuk ietsje langer gemaakt daarom (: ik hoop dat jullie het leuk vinden en heel erg bedankt voor alle abo's! x