1

Mijn ouders zijn geobserdeerd door iemands karakter. Oppervlakkig dan, heeft iemand een echt probleem, dan zijn ze weg. Weg zijn ze altijd. Dat moet wel, als leadsinger en drummer van de bekendste band van het moment. En zo gedragen ze zich ook, inclusief drank en drugs. But I don’t mind. Ik red me wel. Ik ben altijd al zelfredzaam geweest. Ik zoek het zelf wel uit, ik heb geen hulp nodig. Natuurlijk hield ik wel van mijn ouders, het bleven mijn ouders. Je kon verschrikkelijk met ze lachen, en op bepaalde gebieden krijg ik alles wat ik wil. Vooral geld en spullen, eigenlijk. Maar voor de goede gesprekken en het uithuilen moet ik bij mijn vriendinnen zijn. Maar as I said, I don’t mind. Ik red me wel.
Het eerste wat ik dacht toen ik de aula van Grumsbarg Owlplace instapte, was: “Hier moet ik zo snel mogelijk weg zien te komen.” Mijn ouders hadden drie jaar geleden besloten om me naar een exclusieve, Nederlandse kostschool in Zwitserland te sturen. Volgens hen voor mijn eigen bestwil, ik ben te verwend als enig miljonairskind, het is goed voor mijn karakter, enzovoorts enzovoorts. Ik denk dat ze me alleen maar wegsturen zodat zij lekker in Frankrijk van hun vervroegde pensioen konden genieten (lees: ze hebben geen zin om continu voor me te zorgen). Het Grumsbarg Owlplace was een verschrikkelijk bekakte school, voor jongens en meisjes. Het was een soort middelbare kostschool. Je zat er van je 13e, tot je 19e . Je had er alleen vwo, ze vonden de vmbo en havo blijkbaar niet goed genoeg. Onzin natuurlijk, maar de meeste rijke ouders wilden alleen het beste en hoogst mogelijke voor hun kind. Ook als dat betekende dat ze de school een flinke smak geld moesten betalen zodat hun zoon of dochter toch nog met een 4 overging. Welkom in mijn wereld.
Verdwaasd stapte ik verder de aula in. De chauffeur van onze Audi zeulde met al mijn koffers achter mij aan. Ik was nooit zo enthousiast over het terugkeer-gedeelte, ondanks dat dit al mijn 4e jaar hier werd. Als ik hier eenmaal was, en mijn vriendinnen weer had gezien, was het niet zo erg. Maar ik was de 1e week altijd kwaad dat ik terug moest. Het is eigenlijk net als zwemmen. Eerst is het ijskoud en wil je zo snel mogelijk het water weer uit rennen, maar als je eenmaal gewend was, was het best lekker.
Een beetje duizelig liep ik naar de lijst met de kamerindelingen. Ik las mijn naam op de 4e verdieping, samen met nog 2 andere namen. Verdieping 3, kamer 19: Arabella Rijssen – Hogeveen – Walsch, Clementine Raadshuisch – Schlink – Witteman, Aurelia Bosschen – Smith. Iedereen heeft hier minstens 2 achternamen, maar niemand is zo triest om zijn of haar titel te gebruiken.
Ik draaide me om en loop terug naar onze chauffeur, van wie ik de naam niet wist omdat we per maand ongeveer 5 verschillende chauffeurs hadden.
‘Ik zit op de 3e verdieping, kamer 19 met ene Arabella en Clementine.’
De chauffeur zuchtte diep – waarschijnlijk bij de gedachte dat hij mijn 5 loodzware koffers
al die trappen op moet sjouwen. Mijn vader sprong direct weer uit zijn vel.
‘Stop onmiddellijk dat gezucht, Mario, of je bent ontslagen. Weet je wat, je klaagt alleen maar, je verdwaalde onderweg en je bent behoorlijk duur. Je bent ontslagen.’
Hij heette dus Mario.
Diepe zucht van de chauffeur – alweer . Toen drong het tot hem door dat hij mijn waarschijnlijk behoorlijk veeleisende vader niet meer hoeft te bedienen. Hij liet prompt al mijn koffers vallen – klootzak - , draaide zich op zijn hakken om en beende de zaal uit.
‘Dank je pap, wie gaat nu mijn koffers de trap op sjouwen?’
‘O kut, vergeten. MARIOOOO!!!!’
Mario draaide zich direct om – ondanks dat hij ontslagen is – en draafte als een kind dat een snoepje krijgt terug naar ons.
‘Hier, ik neem je weer in dienst. En draag nu de koffers naar Aurelia’s kamer. Hup hup, snel een beetje.’
Ik hou van mijn vader – ondanks dat het waarschijnlijk een ongelooflijke klootzak is voor personeel en andere bandleden.
Mario draafde braaf alle 3 de trappen op en liep naar kamer 19.
Toen ik voor kamer 19 stond, draaide ik de sleutel om in het slot en stapte mijn kamer binnen.