W52

Het duurde een hele tijd voor de menigte zich begon te verspreiden en er nog maar weinig mensen naar hen toe kwamen voor handtekeningen.
“Wil je iets in mijn vriendenboekje schrijven?” Een klein meisje trok aan Blooms jurk. Bloom glimlachte en bukte zich.
“Natuurlijk.” Ze nam het boekje aan en vulde het in.
“Rosa? Waar ben je?”, riep een vrouw.
“Hier mama”, zei het meisje. Ze wuifde naar haar moeder. Bloom glimlachte, bukte zich en gaf het meisje het boekje terug.
“Oh, daar ben je, ik was zo ongerust.” Ze haastte zich naar hen toe. Vlak voordat ze bij hen was, verstijfde ze echter plots. Layla en Flora kwamen naast Bloom en het meisje staan. “Ik, euh, ik... ik hoop dat, dat Rosa u niet, niet tot last was? Ik…”, stamelde de vrouw.
“Nee hoor, ze vroeg alleen of haar vriendenboekje wilde invullen”, probeerde Bloom de vrouw gerust te stellen.
“En dat heeft ze gedaan!”, zei Rosa. “Kijk, mama, ik ben vast de enige die dat heeft!” Ze wendde zich tot Flora. “Wil jij het ook invullen? En jullie allemaal.”
“Nee”, was Rosa’s moeder Flora voor. “Rosa, liefje, we hebben hen al lang genoeg lastig gevallen.”
“Oh, maar dat is geen probleem hoor”, zei Flora vriendelijk.
“Rosa moet gaan slapen”, zei de vrouw. Ze liep naar hen toe en nam haar dochtertje bij de arm. “Kom mee.” Ze haastte zich weg. Bloom beet op haar lip.
“Lief meisje”, zei Layla zacht.
“Ja, maar ik snap niet… Haar moeder…”
“Ik denk dat ze bang van je is, Bloom”, zei Flora zacht.
“Maar ik deed dat meisje toch geen kwaad? Waarom zou ik dat ooit doen? En zij was niet bang van me!”
“Kinderen zien ons als helden”, zei Tecna. “Dat is logisch, na al wat we gedaan hebben. Zij begrijpen de angst niet die volwassen voor je krachten hebben.”
“Ik heb nooit iets verkeerd gedaan, en toch…”