We Are Friends, But... (One Shot) Deel 2

Okay, vandaag was de dag dat ik het mijn ouders ging vertellen. Ik hoor jullie denken, wat zou er in vredesnaam zo spectaculair zijn dat ik aan mijn ouders moest vertellen? Nou, laten we zeggen dat ik nog niet verteld heb dat Niall en ik een relatie hebben. Je kunt zeggen dat ik gewoon bang was om het te vertellen. Mijn ouders zijn zo beschermend en overbezorgd, een beetje irritant als je het mij vraagt. Eerst wilde ik gewoon zeker weten dat het goed liep tussen mij en Niall en dat de relatie min of meer stabiel was. Vandaag hebben we een maand en vond ik het hoog nodig tijd om het mijn ouders te vertellen...
"Daar gaat ie dan" Mompel ik tegen mezelf, met een zucht en stap na nog even twijfelen naar binnen. Het moest nu gebeuren, want allebei mijn ouders moesten vanavond weg. Mijn moeder moest werken en mijn vader had één of andere afspraak. Dus het was nu, of nooit.
"Mam?! Pap?!" Roep ik door het huis en zet mijn tas op de grond onder de kapstok. "Zijn jullie thuis?" "We zijn in de tuin lieverd!" Hoor ik na een tijdje mijn moeder reageren op mijn geroep en loop met letterlijk lood in mijn schoenen naar de tuin, waar ik inderdaad mijn ouders aantref. Mijn vader leest de krant en mijn moeder was bezig met het bewateren van haar oh zo geliefde rozen. "Hey meisje, hoe was het vandaag op je werk?" Vraagt mijn vader oprecht geïnteresseerd en kijkt over zijn krant naar mij. "Zoals altijd, veel gelachen maar ook zo zijn serieuze momenten gehad" Antwoord ik luchtig en neem plaats op de lounge bank. "Dat is mooi" Mompelt pap nog voordat hij weer verder leest in zijn krant.
"Mam, pap. Ikke moet jullie iets vertellen" Breng ik na een tijdje zuchtend uit en staar naar het gras onder mijn schoenen. "Wat is er meisje?" Vraagt mijn moeder en ze klinkt echt vreselijk bezorgd. Dit wordt nog wat...
Ze komt naar ons toe lopen en neemt ook plaats op de lounge set. Mijn vader legt met een opgetrokken wenkbrauw zijn krant even voor een paar tellen opzij. "Ik had dit jullie eigenlijk al eerder moeten vertellen maar ik wilde gewoon eerst even wachten zodat ik het zeker wist dat het helemaal goed zat" Begin ik mijn verhaal na even slikken en kijk voor een paar seconden op om hun reacties te pijlen, die nog aardig blank zijn. NOG wel ja.
"Je weet dat je ons alles kan vertellen hè?" Zegt mijn moeder waarop ik knik. "Uhm... Mam, pap. Ikke..." Stotter ik en weet mezelf geen houding te geven. "... Ikke, heb een vriendje" Gooi ik er na een tijdje toch uit. "Och meisje, wat leuk. Daar hoef je toch niet bang voor te zijn? Wie is het? Is hij knap?" Vuurt mijn moeder ineens op me af en ik zucht opgelucht. Mijn vader kijkt iets minder blij, maar ook niet al te erg of zo. "Uhh... het is Niall"
"Wie?" En met die vraag is al mijn hoop verdwenen....

"Ik haat jullie zo erg! Ik wil jullie nooit meer zien!" Roep ik kwaad, voordat ik de trap op ren, naar mijn kamer. De tranen stromen langs mijn wangen van woede, verdriet en een hele hoop andere emoties. Snikkend zak ik naast mijn bed neer, waar ik mijn grote sporttas onder vandaan haal en open rits. Mijn kast trek ik open en gooi van alles in die tas: kleren, make-up, schoenen en nog wat persoonlijke spullen die hoe dan ook mee moeten. Niet veel later zit de tas dan ook prop vol en til ik hem van de grond, waarop ik mijn kamer uit ren naar beneden.
Zo snel als de bliksem trek ik mijn jas aan, maar net op het moment dat ik deur uit wil lopen houdt de stem van mijn moeder me tegen. "En waar dacht jij heen te gaan jongedame?" Met gekruiste armen kijkt ze me aan, de blik in haar ogen bijna arrogant. "Ergens ver weg van hier, van jullie!" Roep ik woedend en bal mijn vuisten. Zonder ook nog maar op antwoord te wachten ruk ik de deur open en storm naar buiten. "Nila! Blijf hier!" Hoor ik mijn moeder nog roepen en snelle voetstappen die volgen, maar ik zet het op een rennen. Zo snel als ik kan ren ik de straat uit, op weg naar de liefde van mijn leven: Niall.

"Nila?" Verbaasd kijkt Niall me aan als hij de deur open doet nadat ik zowat de deurbel eruit heb gedrukt. "Niall" Fluister ik bijna en sla mijn armen om zijn torso, waarop de tranen beginnen te lopen. Ik kon me echt niet meer inhouden, dit moest gewoon even. Zonder ook maar wat te vragen slaat Niall zijn armen om me heen en neemt me mee naar binnen. Ik geniet ontzettend van zijn warmte en zijn geur en voel me weer een stuk veiliger.
Hij neemt me mee naar de woonkamer en zet me voorzichtig op de bank neer, waar ik dicht tegen hem aan kruip. Geruststellend strijkt hij door mijn haren en mompelt wat lieve woorden, die ik maar half mee krijg.
"Wat is er gebeurd?" vraagt hij als ik weer wat gekalmeerd ben en kijkt me aan met zijn mooie blauwe ogen, de bezorgdheid er duidelijk in te zien. "I-ik heb mijn ou-ouders verteld va-van onze re-relatie" begin ik snikkend en veeg mijn tranen af met de rug van mijn hand. "E-en z-ze begonnen he-hem helemaal te flip-flippen" Verder kom ik niet, want opnieuw barst ik in snikken uit. En weer houdt Niall me gewoon vast en is er gewoon voor me, net zoals altijd. Zelfs toen we nog geen relatie hadden was hij ervoor me, nu haast nog meer dan toen....
''You're just a little bit out of my limit, It's been two years now, Haven't even seen the best of me...'' Wacht, da's mijn telefoon. Ik pak hem uit mijn zak maar als ik zie wie me belt... ''Mooi niet, die ga ik niet opnemen!!'' Mompel ik en klik het weg. ''Waarom klikte je die weg?'' Vraagt Niall. ''Dat waren mijn ouders, die ga ik mooi niet opnemen.'' Antwoord ik nors. "Ze kunnen van mij de boom in!" voeg ik er nog aan toe en ga weer tegen Niall aanliggen.
"Ze hebben gewoon wat tijd nodig Nila, ze zien hun dochter opgroeien en dat vinden ze gewoon eng. Ze draaien vast wel bij" probeert Niall me gerust te stellen en drukt een zacht kusje op mijn lippen. "Ik hoop het maar"
Een aantal dagen later:
Ik zit samen met Niall op de bank tv te kijken als plotseling de deurbel gaat. ''Ben zo terug.'' Mompelt Niall en staat op. Niet veel later hoor ik een bekende stem en hakken in de gang gevolgd door nog een paar voetstappen.
''Nila.'' Ik kijk op van de tv en zie mijn moeder en mijn vader in de deur opening met Niall erachter. ''Dus hier zat je de hele tijd.'' Zegt mijn moeder en loopt naar me toe. Ik sta op van de bank. ''Ja, wat had je anders verwacht dat ik bij jullie zou blijven!'' Zeg ik boos. ''Niet zo brutaal dame.'' Zegt mijn vader, ondertussen was Niall al naast me gaan staan.
''Rustig maar Nila. Je vader en ik hebben overlegd en zijn tot de conclusie gekomen dat we iets te fel hebben gereageerd . Je word gewoon zo snel groot en het is moeilijk voor ons dat je ons steeds minder nodig bent. Sorry daarvoor.'' Zegt mijn moeder.
''Ja vast!'' Zeg ik. ''Denken jullie nou echt dat ik dat geloof!'' Roep ik. ''Nila, we menen het. we vinden het goed dat je een relatie met Niall hebt echt waar.'' Zegt mijn moeder.
''Menen jullie dat?'' Vraag ik, al meteen rustiger. ''Ja, we menen het.'' Zegt mijn vader. ''Hoe weet ik dat het allemaal niet een leugen is om mij thuis te krijgen?!" Vraag ik.
Niall draait me naar zich toe. ''Nila, geloof ze, ze liegen niet. Dat weet ik zeker.'' Zegt Niall. ''Ma..'' ''Nila, anders hadden zie hier niet gestaan en hadden ze je wel gebeld of iets dergelijks.'' Zegt Niall. Ik kijk Niall diep in z'n ogen. De ruimte tussen onze hoofden s niet zo groot meer. ''Ik houd echt heel veel van je, dat weet je toch?'' Fluistert Niall nog voordat hij zijn lippen op de mijne drukt.