Hoofdstuk Zes

Natalie was die volgende ochtend al vroeg uit de veren, want er bestonden immers deadlines in haar leven en van dit artikel zou deze deadline moeilijk te halen zijn, als ze niet iedere seconde zou benutten. Ze vroeg zich even aarzelend af of Tristen wel bijgedraaid zou zijn en verwijderde deze aarzeling direct uit haar gedachten in de wetenschap dat Tristen ook deze keer weer zou hebben ingezien dat ze waarschijnlijk gelijk zou hebben. Ze zette een kopje thee, las vluchtig de krant door en verrichtte haar gebruikelijke ochtendrituelen. Toen ze klaar was, besloot ze dat het misschien verstandig zou zijn om Tristen te bellen. Ze had de hoorn al in haar hand toen de telefoon rinkelde.
"Met Natalie Lockwood."
"Hey, met Tristen. Luister, ik heb er nog eens over nagedacht en ik denk dat we inderdaad maar voor deze zaak moeten gaan. Ik heb gisteren nog wat oude berichten en zo doorgekeken en ik heb iets gevonden wat wellicht interessant is. Kun je zo snel mogelijk langskomen?"
"Weet je, ik stond juist op het punt om dat te doen! Top, ik kom eraan!" zei ze, en zette de telefoon weer terug in de houder.
Terwijl ze haar jas aantrok, glimlachte ze. Tristen had alles al uitgezocht, terwijl zij daarvoor nooit het geduld voor kon opbrengen. Nee, zij was meer van actie en Tristen deed het papierwerk -waar hij behoorlijk veel talent voor had-, maar ze zouden niet zonder elkaar kunnen. Ze vormden een goed team en dat was zeker nodig bij deze zaak, harder dan bij ieder ander bericht dan ze voorheen hadden moeten schrijven.
Ze pakte haar tas met pen en notitieblokje, die ze altijd bij zich had, en liep de deur uit, op weg naar Tristens huis. De wandeling was verfrissend en Natalie genoot van het buitenzijn. Richmond had geen 'vibe' zoals een andere grote stad, maar de rust had toch ook wat. Toch verlangde Natalie, vooral op dit soort momenten, af en toe naar het drukke, bruisende stadsleven, waarin zij zich veel meer zag opbloeien dan hier. Maar hier had ze een baan en voelde ze zich thuis, dus voorlopig bleef ze.
Eenmaal aangekomen belde ze aan en Tristen deed glimlachend de deur open. Ze kreeg nauwelijks de kans om haar jas uit te doen en haar tas neer te zetten, want Tristen wilde haar eigenlijk gelijk meenemen naar zijn 'vondst'. Hij liet haar een krantenbericht zien en ze las het snel door.
"Tris, je bent geweldig! Hier kunnen we wat mee! Dit helpt ons écht verder. 'Drama laat zijn sporen diep na op depressieve, eenzame vader.' Deze man heeft een levensverhaal van hier tot Tokyo! We schrijven een groot verhaal over hem en dan zorgen we ervoor dat hij hulp krijgt en dan wordt hij ook gelukkig en kan hij opnieuw beginnen met leven!" ratelde Natalie, die het al helemaal voor zich zag.
"Ach ja, het is maar een berichtje hoor," mompelde Tristen. "Niet echt bijzonder."
"Jawel, tuurlijk! Wat hadden we anders met deze man aangemoeten? Had jij het geweten? Vast niet. Hij is eenzaam, wil niemand spreken en knalt de deur voor ons dicht. Zo kunnen we hem confronteren met iets en hem raken. Hij zal ontroerd zijn en ons misschien wel binnenlaten om zich te laten interviewen!"
"Nou... Ik vrees dat die man nog iets te terughoudend is om gezellig met ons aan de thee zijn hart uit te storten. Ik denk dat we het niet op die manier moeten aanpakken, Nat," zei Tristen aarzelend. "We kunnen beter nog wat meer informatie verzamelen over deze man, bijvoorbeeld bij dat vrachtwagenbedrijf. Die andere chauffeur werkt er misschien nog steeds. Daarnaast kunnen we vragen of ze nog contact hebben met Strafrecht en hoe hij was als collega, voordat hij het ongeluk kreeg."
Natalie, die haar mond bij de eerste zin al had opengedaan om te zeggen dat hij niet zo pessimistisch moet zijn, deed haar mond weer dicht en dacht na. Eigenlijk had Tristen hier wel een goed punt. Zo zouden ze het verhaal compleet kunnen maken en van verschillende kanten belichten. Ook zou een tweede bezoek, dat zo kort op het eerste zou volgen, Bavarf Strafrecht misschien alleen maar tegen de twee journalisten kunnen keren. Ze knikte kort.
"Ik denk dat je gelijk hebt. Vandaag brengen we dus een bezoekje aan zijn voormalige bedrijf?" vroeg ze.
"Dat doen we," knikte Tristen, nu zelfverzekerd.