{001} Calum Hood

Mijn mentor, meneer Adams, schraapt zijn keel en eindigt plechtig zijn verhaal over ‘waarom we ons in de bus zeer goed moeten gedragen over enkele minuten’. Hij praat altijd ontzettend deftig, alsof hij les geeft aan de koninklijke familie ofzo.
Hij geeft wiskunde en praat niet alleen deftig, maar ook saai. En als je iets niet begrijpt van de stof – wat in mijn geval nogal vaak voorkomt – krijgt hij driftbuien. Hij heeft een keer zijn vuist op Michael’s tafel geslagen, zo hard dat al zijn spullen er vanaf vielen. Behalve zijn schrift dan, waar hij allemaal tekeningetjes van Adams in had gemaakt. Hij had zijn armen eroverheen gelegd om te zorgen dat de Zeeuw het niet zag.
Hij draagt ook altijd oude, bruine schoenen met grijze vlekken, alsof er verf overheen is gegooid. Toen Michael een keer aan hem had gevraagd of dat mode was in de middeleeuwen, was hij vuurrood geworden en had Michael eruit gestuurd. Maar, zoals Michael al had gezegd, het was het waard geweest. Ook draagt hij altijd een grijze broek, een achthoekig brilletje en vestjes. En dan bedoel ik niet een normaal vest zoals ik ook vaak draag, maar echt gebreide vestjes – ik vermoed dat zijn vrouw of moeder de dader is van die misdaad – met saaie kleuren bruin en grijs. Kortom, hij ziet er verschrikkelijk uit.
En dan heeft hij ook nog zijn grijze kapsel dat hij plat naar achteren heeft gekamd.
Ik heb niet geluisterd naar de speech en staar nu een beetje naar Michael, die naast me zit en gisteren zijn haar groen heeft geverfd. Toen hij vanochtend op school kwam had iedereen hem aangestaard, waar Michael alleen maar om had moeten grinniken. Eerlijk gezegd vind ik het best wel gaaf bij hem – dat zal ik alleen nooit aan hem toegeven.
Voor ons zitten Luke en Ashton. Ashton doet alsof hij goed luistert naar wat Adams allemaal vertelt, maar ondertussen heeft hij zijn oortjes in en zit hij muziek te luisteren. Hij draagt een vest en heeft de capuchon over zijn hoofd getrokken, waardoor Adams zijn oren niet kan zien. Ik grinnik als ik zijn hoofd langzaam op en neer zie gaan, op het ritme van de muziek.
Luke hangt verveeld tegen de muur aan en gaapt luidruchtig. Adams kijkt hem nijdig aan, maar zegt niks; Luke is de enige leerling tegen wie hij niks durft te zeggen over zijn gedrag. Dat komt doordat hij altijd een weerwoord heeft, altijd tegen Adams in gaat en één keer, toen die zei dat hij zich maar moest gaan melden, bleef Luke gewoon zitten. Adams kreeg een vuurrode kop en hield zijn mond. Vervolgens is hij gewoon doorgegaan met de les zonder nog iets tegen Luke te zeggen.
Nu is hij eindelijk helemaal klaar met zijn verhaal – ik weet inmiddels al niet meer waar het precies over gaat – en dat was maar goed ook. Een dagje Efteling met alle vierdeklassers van onze school zou behoorlijk bedorven worden als hij nog langer door zou gaan.
We hebben op onze school in totaal vijf vierde klassen: H4A, H4B en H4C zijn havo klassen en V4D en V4C vwo klassen. Ik zit in H4B, samen met mijn beste vrienden Luke, Michael en Ashton.
Mijn gedachten dwalen af naar V4D. Helaas zitten zij straks in een andere bus, want in die klas zit Layla.
Layla Martin… tja, hoe zal ik haar beschrijven? Ze is populair, knap, lief, grappig, zorgzaam… en slim. Ik doe havo en zij vwo, waardoor ik haar ook bijna nooit spreek. Met de kinderen uit andere havo klassen heb ik nog wel eens contact – soms geven we stiekem de antwoorden van de proefwerken aan elkaar door, gelukkig zijn we nog nooit betrapt – maar met de kinderen die vwo doen bijna nooit.
O ja, en ik ben smoorverliefd op haar.
Sinds ongeveer vijf weken kan ik haar echt niet meer uit mijn hoofd krijgen. Elke avond in bed zie ik haar lieve glimlach voor me, maar ik heb nooit de moed om op haar af te stappen. Het lukt me gewoon niet. Het is een wonder dat de andere jongens het nog niet door hebben, want elke pauze staar ik als een verliefde ezel naar haar – als een stomme ezel, waar geen woord uit komt en die alleen maar een beetje vage geluiden kan maken. Zo gedraag ik me als ik haar zie, als ze bij me in de buurt komt, als ze naar me lacht… Ik ben een hopeloos geval.
Luke kijkt ook vaak naar hun groepje. Eerst was ik altijd bang dat hij Layla ook leuk vond – want zeg nou zelf, als ze de keuze kreeg tussen Luke en mij, zou ze uiteraard voor Luke gaan. Hij was hartstikke populair, grappig, aardig, en zelfs ik moest toegeven dat hij er goed uitzag – tot ik hem een keer met Joan zag flirten. Ze is Layla’s beste vriendin en één van de leden van haar vriendinnengroepje, samen met Emily en Olivia. Toen ik hem ernaar had gevraagd, zei hij dat hij Joan wel zag zitten.

Eindelijk; Adams zegt dat we ‘onze stoelen op tafel mogen zetten, ons rustig naar de deur begeven en dan in alle rust en stilte die we op kunnen brengen in de bus mogen plaatsnemen’ – serieus, de manier waarop hij praat is echt belachelijk. Waarom gebruikt hij zo veel woorden? Hij vertelt alles drie keer zo lang als nodig is.
Die zin vertaal ik als; ‘sta op, duw je stoel van je af, sprint naar de deur, probeer Luke uit de weg te duwen om hem vervolgens tegen Michael aan te laten botsen en zorg zo snel mogelijk dat je een goede plek hebt in de bus’, en dat is dus ook precies wat ik doe.

Omdat ik me zo gehaast heb, zit ik al bijna meteen aan een tafel voor vier personen. Om stoelen bezet te houden, leg ik mijn tas op de stoel naast me, mijn flesje drinken op de stoel tegenover me en ik weet nog snel mijn enorme broodtrommel op de laatst overgebleven stoel te gooien.
‘’Zo, vermaak je je een beetje in je eentje, Hood?’’ hoor ik naast me. Ik zie Michael staan, die grinnikt en mijn tas op tafel gooit, zodat hij zelf ook kan gaan zitten.
‘’Oprotten Clifford, ik heb geen zin in gezelschap, en vooral niet het jouwe,’’ lachte ik.
Michael grijnsde en pakte mijn broodtrommel. ‘’Tjonge, wat heb je allemaal meegenomen, Cal?’’
‘’Veel te veel eten, zoals gewoonlijk.’’ Mijn broodtrommel is echt enorm, maar ik had expres die gekocht een paar maanden geleden zodat ik lekker veel eten mee kon nemen naar school.
Michael opende de broodtrommel en zag dat er van alles in zat behalve brood; chocola, snoep, koekjes, een muffin, een paar lolly’s en, tot Michael’s plezier, ook een wortel. ‘’Serieus, Cal, waarom een wortel?" grinnikt hij.
‘’Moest van mijn moeder. Ze wilde dat ik ook per se iets gezonds mee nam. Alsof ik iets gezonds ga eten daar! Ik ga straks wel langs de buren om hem aan hun konijnen te geven ofzo.’’ Michael grinnikte.
‘’Hé, daar zijn Luke en Ashton eindelijk!’’ Ze komen inderdaad aanlopen en Luke neemt snel de plek tegenover me, naast het raam, in beslag.
‘’Sorry,’’ hijgt Ashton, die naast Luke gaat zitten. ‘’Mijn tas viel op de grond en ik moest alles er weer terug in doen en…’’
‘’…en uiteraard had je hulp nodig van Super Luke!’’ grijnst Luke.
De stem van de buschauffeur klinkt opeens door de bus. Hij vertelt alle regels; er mag niet gegeten of gedronken worden, we moeten niet teveel lawaai maken en de rest hoor ik al niet eens meer - maar ik weet wel dat we ons niet aan die regels gaan houden.
Ik kijk namelijk door het raam en zie Layla zitten in de bus naast ons. Ze zit ook bij het raam, vlak bij mij, en staart eruit. Ze ziet me en ik glimlach voorzichtig, wat bij haar ook voor een glimlach zorgt. En mijn hele lijf wordt erdoor verwarmd.