H 6.2 - 15 jaar

Jasmijn keek naar beneden. Ik wilde haar zeggen dat ik om haar gaf, dat ze niet bang hoefde te zijn.
'Nadat we hoorde wat er met je gebeurd was, waren we zo geschrokken...'
'...Alles in huis was niet meer hetzelfde en toen Jane, Michael en jij er niet meer waren, hadden ze de hoop opgegeven. De politie had gezegd dat jullie waren verhuisd. Ik heb door vele vragen en informatie gevonden waar je was en nu ben ik hier, ' sprak ze.
Ik schreef weer wat op mijn kladblok en liet het zien. De connectie voelde zo ver weg, alsof er een van ons de audio op nul had gezet of de stekker eruit had getrokken en nu zonder stem sprak. En dit was zeker zoon moment.
De eerste jaren hier waren een hel. Jane en Michael werden helaas vermoord. Ik verlies de controle over mezelf, wordt iedere dag wakker met pijn in mijn lichaam. Onderzoekers vallen hier met bosjes weg, niemand weet wat er werkelijk aan de hand is. Ze zeggen dat ik in fases naar mijn einde ga De ogen van Jasmijn werden groot bij de zinnen en ze hapte naar adem toe ze de laatste woorden las.
'Kan je hiet niet tegen gaan, Noah je moet me alles vertellen.'
Kon ik dat maar, haar vertellen wat ik wist, maar voor haar veiligheid was dit gevreesd.
Ik pakte mijn pen en schreef langzaam een zin op.
Heb je de tijd
Jasmijn glimlachte en knikte en ging wat beter zitten, ondertussen werd ze een kop koffie aangerijkt gezegd dat ze hier mocht blijven zolang ze wilde. Ik was toch afgesloten en ze kon niet blootstellen aan het bloed, zweet en tranen van me.
Een kwartier later was ik klaar en draaide de pagina volle papier om.

Het was allemaal begonnen toen ik vier jaar oud was. Ik was samen met mijn moeder in de achtertuin als de deurwaarde aan de deur kwam. Ze had me in een doos gestopt met dat ik stil moest zijn.
Ik had de angst in de ogen van mijn echte moeder gezien.
De deurwaarde kwam binnen en ze zochten mij, ik wist niet wat ze werkelijk zochten, maar waarschijnlijk om me te doden. Ik was ten einde raad en hab het huis plus de mensen laten opblazen door mijn niet ondekte gave.
Vier jaar heb ik in trauma gezeten en kwam in een inrichting terecht. Daar werd ik op mijn achtste geadopteerd door Jane en Micael. Ze waren erg aardig voor me en ik voelde me thuis bij hun.
Op mijn tiende begon ik mijn gave langzaam te kennen en merkte dat mijn tranen vlam vatte. De dokter die overigens mijn onderzoeker is, kwam erachter. Ik leerde
jou kennen toen je net geboren werd. Je was schattig en ik voelde me nu echt thuis in een familie.
Op mijn twaalfde werden mijn ouders ontvoerd en brachten me hier, waardoor Jane en Michael werden vermoord door de angst ze het door zouden vertellen. Ik zit hier nu al minstens drie jaar en het voelt alsof ik hier eigenlijk al tien jaar zit.
Ze kwamen erachter dat ik de Noach van de moderne tijd was, en dat ik de wereld van de slechte mensen moest vernietigen tegen de tijd dat ik zeventien zou worden.
Ik heb de eerste fase al gehad en dat is mijn spraak, nu zit ik hier opgescheept met mensen in yeti pakken en ben blij je te zien.

Het was kort, maar vatbaar verhaal om alles te weten wat ik had doorgemaakt. jasmijn 's ogen glinsteren door de tranen.
'Noah, ik wist niet dat dit zo erg was.' Nu besefte ze dat ze geen familie van me was en ze glimlachte.
'Ik vond je als neef al leuk, maar je eigenlijk geen neef van me bent, dat moet ik eerlijk zeggen dat ik je toch wel..' ze maakte haar zin niet af door de persoon naast haar.
'Het is tijd,' zei hij en ze stond langzaam op, maakte een lucht kusje en knipoogde zachtjes.
Ik keek haar na en voelde me gelukkig, dit was een van de mooiste kerstcadeautjes die hij had gekregen in die jaren. Mijn tranen kwamen omhoog borrelen en liet me voorover glijden en ik begon uit vreugde te huilen.