6. 1 - 15 jaar

Het was een jaar geleden dat ik nog had kunnen spreken. Het woord bedankt was dan ook het laatste geweest, totdat ik definitief mijn stem had verloren. Ik keek naar de tralies boven en zag hoe de zon wurmde door de ijzeren spijlen.
Ik had een kladblok op schoot en een dikke potlood en tekende wat op het lijntjes papier.
Ik tekende de yeti's die als een bezetende door de kamer heen holde en mezelf erachter die in vuur en vlam stond. Ik glimlachte naar de mannen in die warme pakken.
Zelf begon ik het naarmate warmer te krijgen en twee maanden geleden hadden ze nog een onmogelijke temperatuur gemeten. Een maand daarvoor hadden ze me
voor de laatste keer dit jaar onderzocht. Ze hadden ondekt dat de tweede fase zich langzaam vat op me bracht. Ze wisten niet wat de tweede fase was, maar ze hadden het vermoeden dat het om mijn eetlust zou gaan.
Voortaan zouden ze me vloeibaar voedsel moeten indienen. Ik keek op toen ik Rhino in zijn yeti pak met gewei naar me toe zag lopen.
'Vrolijk kerstmis, we wilde het nieuwe jaar gaan vieren, maar dan hebben we jou bij nodig, dus volg me, ' sprak hij en ik kwam moeizaam overeind, mijn lichaam protesteerde, maar ik zette mijn kracht voort en liep naar hem toe, zodat hij me kon ondersteunen.
We liepen een gang door en ik keek ineens geschrokken naar mijn spiegelbeeld.
ik herkende mezelf niet eens.
Ik had zwarte strepen onder mijn ogen en mijn wangen waren wat ingevallen. Wat mijn haar ooit kort was geweest, was nu zowat tot mijn schouders lang. Het zag er vies uit.
Ik zag er vies uit, ik had enkele keren kunnen afspoelen met water, maar mijn haar was met het water onmogelijk.
Het was nieuwjaarsdag, de gouden slingers waren overal opgehangen en sommige zwaaide vrolijk naar me. Zelf wuifde ik terug, maar het trok mijn energie weg. 'Noah, ik wil dat je hier gaat zitten,' sprak de man en ik werd op een koude stoel gezet, dat van lood was gemaakt. Ik keek een donkere ruimte in.
Plots sprong het licht aan en ik knipperde de overtolig licht weg en zag een grote groep in yeti pakken staan. Ze begonnen luidkeels te zingen en ik keek hun met grote ogen aan.
Het was om van de grond geveegd te worden zowat, alleen mijn praatvermogen was totaal verdwenen.
Zelf ging ik staan en ze duwde me weer terug op de stoel en gaven me een pakketje. Ik keek met grote ogen naar het langwerpig gevormde doos en scheurde al het papier eraf en zag dat er een matras onder zat.
'Kan tegen een vlammetje,' zei een van de mannen. Ik voelde dat ik eindelijk eens fatsoenlijk zou kunnen slapen. 'Het spijt ons dat we wat laat zijn met het geven van een bed, maar we wisten niet hoe krachtig je gave zou worden,' sprak hij en ik knikte enkel en omhelsde hem voorzichtig.
Met een sprong kwam ik weer overeind en zocht naar mijn kladblok.
Bedankt voor het cadeau, ik zal heerlijk kunnen slapen, ik heb ook een cadeautje
De mannen waren ontroerd door wat ik zo snel had geschreven.
'We hebbben nog een verassing voor je, maar daarvoor moet je met ons mee,' vertelde Rhino en ik liet de matras liggen en liep achter hem aan naar een klein kamertje waar de wanden dik waren.
Aan een kant zag ik dik glas en een meisje achter zitten. Ik herkende haar niet gelijk, maar toen ik dichterbij kwam zag ik dat ik haar degelijk kende.
Jasmijn.
Ik voelde de tranen over mijn wangen stroomde en veegde ze gelijk af aan mijn shirt. Hoopend dat ze nu geen vlam zouden vatten. Gelukkig waren dit tranen van blijdschap en onzekerheid.
Ik kon niks tegen haar zeggen, maar misschien hielp het schrijven.
Ze zag er prachtig uit, haar donkere haren waren lang en ze droeg een muts tegen de kou. Ze zag er niet meer uit als een meisje dat hield van elfjes en glitters.
'Noah,' zei ze geschokt en ik hoorde haar diepe stem dat hij vanaf zijn twaalfde niet meer gehoord had.
Ik ging op de stoel zitten en bleef haar aankijken.
Hoe is het thuis?
Schreef ik op mijn kladblok, maar haar ogen waren net zo betraand als de mijne.